Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłem tak wydrążony w samotność, z samotności uczyniłem tak gęstą podstawę życia, że potoczne okoliczności, w których ludzie, którzy czują się samotni: podróż, pociąg, nocleg w hotelu, to były dla mnie tłumne spotkania i zbiorowe zabawy. Jasne, że wolałem, żeby do mojego przedziału pierwsza klasa, dla palących przy drzwiach, nikt nie właził, ale jak już wlazł - proszę bardzo, możemy nawet dwa słowa zamienić. Na ogół zresztą nikt nie właził. Mam nieprzychylny wyraz twarzy.

Byłem tak wydrążony w samotność, z samotności uczyniłem tak gęstą podstawę życia, że potoczne okoliczności, w których ludzie, którzy czują się samotni: podróż, pociąg, nocleg w hotelu, to były dla mnie tłumne spotkania i zbiorowe zabawy. Jasne, że wolałem, żeby do mojego przedziału pierwsza klasa, dla palących przy drzwiach, nikt nie właził, ale jak już wlazł - proszę bardzo, m...

Obcowanie z klasyką na ogół gwarantuje niezłe perwersje.

Obcowanie z klasyką na ogół gwarantuje niezłe perwersje.

Przekleństwa nagłych analogii ciąg dalszy: rozmawiamy o temacie A, A przywodzi ma na myśl B, zaczynam o tym mówić; mówię, a zanim skończę zdanie, B kojarzy mi się z z C, C z D, D z E, i one wszystkie między sobą, i tak rośnie barokowa konstrukcja, abstrakcja objaśniająca świat z porażającą łatwością; więc próbuję ją w miarę rozrostu opowiedzieć, przerywam sam sobie, jąkam się i gonię za słowami; i podczas gdy moje usta zaczynają drugie zdanie, mój umysł jest już przy X, Y i Z; pierwotny temat przestaje mnie interesować i w końcu milknę, zawstydzony, po raz kolejny niezrozumiany.

Przekleństwa nagłych analogii ciąg dalszy: rozmawiamy o temacie A, A przywodzi ma na myśl B, zaczynam o tym mówić; mówię, a zanim skończę zdanie, B kojarzy mi się z z C, C z D, D z E, i one wszystkie między sobą, i tak rośnie barokowa konstrukcja, abstrakcja objaśniająca świat z porażającą łatwością; więc próbuję ją w miarę rozrostu opowiedzieć, przerywam sam sobie, jąkam się i...

I tak, nie znając odpowiedzi, musimy żyć w tym labiryncie uczuć, splocie myśli, kłębku zagadek, zwanym beznamiętnie życiem.

I tak, nie znając odpowiedzi, musimy żyć w tym labiryncie uczuć, splocie myśli, kłębku zagadek, zwanym beznamiętnie życiem.

Co jest ważniejsze: człowiek czy społeczność? Co służy czemu?

Co jest ważniejsze: człowiek czy społeczność? Co służy czemu?