Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mój pierwszy kontakt z twórczościa R. Ziemkiewicza, którego znałem do tej pory tylko z felietonów. Od dawna przymierzałem się do poznania opowiadań oraz powieści. Na pierwszy ogien poszedł własnie "Władca szczurów". Po lekturze jestem miło zaskoczony, uwzględniając szczególnie fakt, że są to opowiadania z okresu mlodości autora. Zaskakujące może być to, że w opowiadaniach można zauważyć wiele analogii do dnia dzisiejszego. Moim zdaniem opowiadanie "Źródło bez wody" idealnie obrazuje problem, który w dniu dzisiejszym toczy Europę. Polecam miłośnikom dobrej sf, bo warto zapoznać się z tymi opowiadaniami. Oczywiście jak to w zbiorach opowiadań, niektóre są rewelacyjne i pochłania się je w mgnieniu oka, a część wzbudza chęć jak najszybszego skończenia (należę do osób, które nie lubią zostawiać książki/opowiadania niedokończonej/-ego). Jak dla mnie rewelacyjnie czytało się mega krótkie opowiadanie "misja specjalna": początek poniekąd nijaki, ale zakonczenie po prostu rewelacja. Takiego obrotu spraw się nie spodziewałem. Polecam uwadze ten zbiór opowiadań.

Mój pierwszy kontakt z twórczościa R. Ziemkiewicza, którego znałem do tej pory tylko z felietonów. Od dawna przymierzałem się do poznania opowiadań oraz powieści. Na pierwszy ogien poszedł własnie "Władca szczurów". Po lekturze jestem miło zaskoczony, uwzględniając szczególnie fakt, że są to opowiadania z okresu mlodości autora. Zaskakujące może być to, że w opowiadaniach...

Po zapoznaniu się z Długą Ziemią oczekiwałem z niecierpliwością na kontynuację. Pomysł zapoczątkowany w pierwszej części jest naprawdę ciekawy i ma potencjał. Moim zdaniem autorzy niestety nie do końca potrafili go wykorzystać zarówno w pierwszej jak i w drugiej części. Książka jest bardzo nierówna, niektóre rozdziały czyta się szybko, miło i przyjemnie. Natomiast zdarzają się fragmenty, przy których czytanie nie sprawia przyjemności. Można odczuć, że jeden autor miał pomysł, drugi jednak nie do końca potrafił się wczuć w ten świat. Czuję niedosyt, czegoś mi brakuje. Pomimo wad o których wspomniałem uważam, że Długa Wojna, podobnie jak Długa Ziemia zasługuje na przeczytanie, ponieważ jest książką dobrą. Może nie porwie do tego stopnia, żeby nie móc się od niej oderwać (są tutaj te mniej ujmujące fragmenty - niedelikatnie mówiąc nużące), jednak warto poznać dalsze losy długiej ziemi i tego jak świat się rozprzestrzenia.

Po zapoznaniu się z Długą Ziemią oczekiwałem z niecierpliwością na kontynuację. Pomysł zapoczątkowany w pierwszej części jest naprawdę ciekawy i ma potencjał. Moim zdaniem autorzy niestety nie do końca potrafili go wykorzystać zarówno w pierwszej jak i w drugiej części. Książka jest bardzo nierówna, niektóre rozdziały czyta się szybko, miło i przyjemnie. Natomiast zdarzają...

Przed otrzymaniem Legionu nie miałem okazji zaznajomić się z historią Brygady Świętokrzyskiej. Pomimo tego, że historia zawsze mnie interesowała ten fragment jakimś niepojętnym zrządzeniem losu mnie ominął. Dzięki Legionowi na nowo zapragnąłem zagłębić się w naszą historię. Mam wrażenie, że autorka wzbudziła we mnie mocne pragnienie wiedzy.

W pierwszym momencie po rozpoczęciu lektury trzeba przestawić się na nietypowy styl autorki. Czytelnik może się początkowo czuć zagubiony, ponieważ akcja często skacze w różne miejsca, dotyczy wielu bohaterów. Bohaterów, którzy w niedługim czasie rozpoczynają wspólny bój o wolną Polskę. Czytając Legion można odnieść wrażenie, że pisarka od razu szykowała scenariusz dla filmu. Legion nie jest fikcją literacką, jest dobrą fabułą podpartą wieloma faktami historycznymi. Jednak nie jest typową książką historyczną, która potrafi znudzić czytelnika. Połączenie wartkiej fabuły z prawdziwą historią (która niestety dopiero w ostatnich latach zaczyna interesować młodzież) zabiera nas w świat wojennej zawieruchy. Pozwala niekiedy zrozumieć dylematy, przed którymi stawali ludzie w okresie okupacji.

Przed otrzymaniem Legionu nie miałem okazji zaznajomić się z historią Brygady Świętokrzyskiej. Pomimo tego, że historia zawsze mnie interesowała ten fragment jakimś niepojętnym zrządzeniem losu mnie ominął. Dzięki Legionowi na nowo zapragnąłem zagłębić się w naszą historię. Mam wrażenie, że autorka wzbudziła we mnie mocne pragnienie wiedzy.

W pierwszym momencie po...

Po raz pierwszy z Katniss miałem okazję spotkać się kilka lat temu w drodze do Poznania na szkolenie. Nie lubię audiobooków, ale koleżanka prowadziła i ona decydowała. Temat spodobał mi się i założyłem, że muszę przeczytać pozostałe części. Jednak na pewien czas zapomniałem o tym dziele. Przypomniałem sobie po wejściu do kin ekranizacji trylogii. Po książkę sięgnąłem po obejrzeniu filmów, chciałem porównać ekranizację do książkowego pierwowzoru. Nie zawiodłem się, książka bije ekranizację na głowę, jak również ponownie przekonałem się, że audiobooki nie są da mnie.

Ale przejdźmy do samej książki. Dawno nie miałem okazji czytać książki pisanej w pierwszej osobie, styl wydaje się zapomniany - a daje nam możliwość lepszego wczucia się w to co przeżywa główna bohaterka. Jednocześnie wszystkie pozostałe wydarzenia musimy dopowiedzieć sobie sami, a autorka tylko daje nam wskazówki.

Stworzony przez autorkę świat jest mroczny i brutalny. Od samego początku wprowadzani jesteśmy w brutalność państwa Panem. Bardzo przypadł mi do gustu styl pisarki oraz mroki tego świata. Mogę z pewnością polecić Igrzyska śmierci każdemu. Mimo tego, że wiele osób twierdziło iż jest to książka młodzieżowa, ja widzę to inaczej. Jest to książka uniwersalna. Jak dla mnie z istotnym przekazem bazującym na współczesnym świecie celebrytów, nie wiem czy zgodnie z intencją autorki, czy to tylko moja własna interpretacja.

Po raz pierwszy z Katniss miałem okazję spotkać się kilka lat temu w drodze do Poznania na szkolenie. Nie lubię audiobooków, ale koleżanka prowadziła i ona decydowała. Temat spodobał mi się i założyłem, że muszę przeczytać pozostałe części. Jednak na pewien czas zapomniałem o tym dziele. Przypomniałem sobie po wejściu do kin ekranizacji trylogii. Po książkę sięgnąłem po...