Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielka wartość tej opowieści do odkrycia jest dopiero po wnikliwej analizie każdego symbolu, każdego alegorycznego przedstawienia.

Wielka wartość tej opowieści do odkrycia jest dopiero po wnikliwej analizie każdego symbolu, każdego alegorycznego przedstawienia.

Wycinając kilka iście kalwińskich bzdur o predestynacji a także specyficzne rozmyślania o czterech płynach (które swoją drogą świetnie się czyta) spokojnie wykorzystać można tenże utwór wykorzystać jako podręcznik, szczególnie księgę pierwszą, jako zbiór porad a propos dobrego wychowania dzieci.

Wycinając kilka iście kalwińskich bzdur o predestynacji a także specyficzne rozmyślania o czterech płynach (które swoją drogą świetnie się czyta) spokojnie wykorzystać można tenże utwór wykorzystać jako podręcznik, szczególnie księgę pierwszą, jako zbiór porad a propos dobrego wychowania dzieci.

Zbiór pełen smaczków, niebywale trafnych..

Zbiór pełen smaczków, niebywale trafnych..

Zadziwiające, jak wiele powieść ta ma w sobie z realizmu magicznego...

Zadziwiające, jak wiele powieść ta ma w sobie z realizmu magicznego...

Urokliwy..

Urokliwy..

Świetna książka, aczkolwiek przerażająca i nieczytana z przyjemnością.. Ma w sobie coś wstrętnego, oplatającego..

Świetna książka, aczkolwiek przerażająca i nieczytana z przyjemnością.. Ma w sobie coś wstrętnego, oplatającego..

Sienkiewicz, ach, znawca ludzkich umysłów. Kolejny raz zakrada się do umysłu i serca mężczyzny i pokazuje nam pozorne przeciwieństwo Płoszowskiego. I o ile Płoszowskiego pokochałam z całego serca, mimo sceptycyzymu, ignorancji, melancholii i zdrady, to Połanieckiego nienawidziłam od pierwszej strony. Może przez to, że butny biznesmen taki był dumny ze swoich ideałów, które brutalnie złamał?

Sienkiewicz, ach, znawca ludzkich umysłów. Kolejny raz zakrada się do umysłu i serca mężczyzny i pokazuje nam pozorne przeciwieństwo Płoszowskiego. I o ile Płoszowskiego pokochałam z całego serca, mimo sceptycyzymu, ignorancji, melancholii i zdrady, to Połanieckiego nienawidziłam od pierwszej strony. Może przez to, że butny biznesmen taki był dumny ze swoich ideałów, które...

Najpiękniejsza powieść Orzeszkowej. Tytułowy cham to nie dzisiejszy "cham", a cham moralny, czysty, skory do poświęceń. Cham daleki od chamstwa.

Najpiękniejsza powieść Orzeszkowej. Tytułowy cham to nie dzisiejszy "cham", a cham moralny, czysty, skory do poświęceń. Cham daleki od chamstwa.

Powieść aż nazbyt tendencyjna. Po doskonałym, przejmującym "Chamie" tej samej autorki, aż mnie przeraził tak tandetny styl.

Powieść aż nazbyt tendencyjna. Po doskonałym, przejmującym "Chamie" tej samej autorki, aż mnie przeraził tak tandetny styl.

Zniechęcona historyczną twórczością Sienkiewicza, która do przełknięcia dla mnie była tylko w wersji filmowej, a znowuż zafascynowana kunsztem jego w warsztacie obyczajowym, sięgnąć musiałam po klasyk, czyli "Quo Vadis". I nie zawiodłam się. Sienkiewicz stworzył dzieło, które na mojej półce konkuruje z "Bez Hurem" i "Szatą"; stworzył dzieło, w którym żal pominąć jedno słowo. Sienkiewicz dokonał też czegoś niebywałego: opisał pożar tak, że czytając widziałam pochłaniającą miasto pożogę, czułam zapach dymu i palących się ciał, dusiłam się wręcz od żaru. Aż zdawać by się mogło, że Sienkiewicz jak Nero podpalił jakieś miasto, żeby swoją "Trojenkę" napisać. Doskonałe.

Zniechęcona historyczną twórczością Sienkiewicza, która do przełknięcia dla mnie była tylko w wersji filmowej, a znowuż zafascynowana kunsztem jego w warsztacie obyczajowym, sięgnąć musiałam po klasyk, czyli "Quo Vadis". I nie zawiodłam się. Sienkiewicz stworzył dzieło, które na mojej półce konkuruje z "Bez Hurem" i "Szatą"; stworzył dzieło, w którym żal pominąć jedno...

To chyba moja ulubiona książka nie tylko Sienkiewicza, nie tylko obyczajowa, ale książka w ogóle. Trudno o bardziej trafny rys psychologiczny młodego dekadenta tamtych czasów.

To chyba moja ulubiona książka nie tylko Sienkiewicza, nie tylko obyczajowa, ale książka w ogóle. Trudno o bardziej trafny rys psychologiczny młodego dekadenta tamtych czasów.

Kobieta.. jakie to słabe i żałosne stworzenie.

Kobieta.. jakie to słabe i żałosne stworzenie.

Może przez to, że połowę życia spędziłam na "wsi jak malowanej", to język tej powieści płynął przeze mnie jako opowieści wujka przy piecu w głównej izbie.

Może przez to, że połowę życia spędziłam na "wsi jak malowanej", to język tej powieści płynął przeze mnie jako opowieści wujka przy piecu w głównej izbie.

Czy to dobrze, że się ciągle przewijałam gdzieś w tej powieści? Chyba nie, bo jestem ugrzecznioną wersją tej niegrzecznej dziewczynki.

Czy to dobrze, że się ciągle przewijałam gdzieś w tej powieści? Chyba nie, bo jestem ugrzecznioną wersją tej niegrzecznej dziewczynki.

Trafiona przypadkowo, w Biedronce, za dyszkę. Po części zachęcała, bo Allende, po części zniechęcała bo z pozoru powieść dla nastolatków. Okazała się przyjemną, miłą, mądrą książką, która idealnie nadała się na czytanie w podróży, i która utarła nosa moim przeczuciom.

Trafiona przypadkowo, w Biedronce, za dyszkę. Po części zachęcała, bo Allende, po części zniechęcała bo z pozoru powieść dla nastolatków. Okazała się przyjemną, miłą, mądrą książką, która idealnie nadała się na czytanie w podróży, i która utarła nosa moim przeczuciom.

Wspaniała powieść, jakże ponadczasowa...Bo czy pieniądz nie rządzi światem? A czy bogactwo może się równać miłości?

"Ojca Goriot" czyta się szybko, przyjemnie, smacznie. Przysmak.

Wspaniała powieść, jakże ponadczasowa...Bo czy pieniądz nie rządzi światem? A czy bogactwo może się równać miłości?

"Ojca Goriot" czyta się szybko, przyjemnie, smacznie. Przysmak.

Naczytałam się przeróżnych niepochlebnych opinii na temat "Zielonego Domu", więc też zabrałam się do czytania z niechęcią, mając zamiar po kilku stronach odłożyć ją na półkę z napisem :do przeczytania za 20 lat jak spłoną wszystkie biblioteki:. Książka Llosy okazała się jednak wspaniałą i emocjonującą przygodą, odkrywczą przeprawą przez różnokolorowe wątki i style.

Naczytałam się przeróżnych niepochlebnych opinii na temat "Zielonego Domu", więc też zabrałam się do czytania z niechęcią, mając zamiar po kilku stronach odłożyć ją na półkę z napisem :do przeczytania za 20 lat jak spłoną wszystkie biblioteki:. Książka Llosy okazała się jednak wspaniałą i emocjonującą przygodą, odkrywczą przeprawą przez różnokolorowe wątki i style.

Nie ma cwaniaka nad warszawiaka.

Nie ma cwaniaka nad warszawiaka.

Jak to zabawne ile siebie odnalazłam u Marqueza. I jakże wiele innych osób, jakby to dla nich pisał, o ich żywotach w swej przeciętności niezwykłych.

Jak to zabawne ile siebie odnalazłam u Marqueza. I jakże wiele innych osób, jakby to dla nich pisał, o ich żywotach w swej przeciętności niezwykłych.

O tej książce się nie mówi. Ją się czyta.

O tej książce się nie mówi. Ją się czyta.