Na początku chciałabym zaznaczyć, że tematyka powieści Eve Ainsworth nie bierze się znikąd. Autorka na co dzień pracuje jako pedagog w szkole ponadpodstawowej, co jak sama mówi, dostarcza jej inspiracji do pisania następnych książek. W „Krzywdzie” zdecydowanie to widać. Powieść pisana jest z perspektywy Gabi, więc czytelnik nie dostaje jedynie informacji, co główna bohaterka robi, ale także poznaje jej motywacje i uzasadnienia, dlaczego zdecydowała się na samookaleczanie.

„Krzywda. Historia moich blizn” jest kolejną książką Eve Ainsworth, w której poruszane są trudne tematy dotyczące młodzieży. Co najważniejsze w „Krzywdzie” nie został przedstawiony problem, który mógłby dotknąć wąską grupę nastolatków. W tej powieści nie tylko główna bohaterka doświadcza ciężkich chwil, ale ukazane są także trudności, z którymi borykają się przyjaciele Gabi. Dzięki temu Eve Ainsworth pokazuje coś, czego często nie chcemy do siebie dopuścić – zwraca uwagę na to, że każdy człowiek ma jakiś bagaż doświadczeń i że wcale nie jest to coś, czego należy się wstydzić. Zachęca do szukania pomocy u innych zamiast tłumienia problemu w sobie i udawania, że wszystko jest w porządku.

„Krzywda. Historia moich blizn” nie jest książką tylko dla młodzieży. Powinni ja przeczytać również dorośli, aby w razie mogli w rzeczywistości zauważyć sygnały dawane im przez nastolatków. Niech Gabi obudzi w nas empatię oraz pomoże zauważać potrzebujące osoby, które być może są obok nas.

Katarzyna Muszyńska