Nieodmiennie twierdzę, że Arturo Pérez-Revertre potrafi z każdego tematu stworzyć opowieść wciągającą, nietuzinkową i niesłychanie „czytalną”. Nie ważne, czy jego bohaterowie mierzą się z diabłem, czy tańczą tango – są zawsze prawdziwi, tak, jak prawdziwe są ich losy. Mogą być przewidywalni, ale nigdy nie stają się postaciami banalnymi. Tak jest i tym razem – mimo łatwego do przewidzenia finału śledztwa Lex, mimo niezbyt skomplikowanej fabuły, od tej książki nie sposób się oderwać. Wszystko dzięki wspomnianej już tematyce (jak zawsze życiowej, a przez to niesłychanie fajnej w odbiorze) i stylowi, którego można autorowi pozazdrościć. Nie znajdziecie tu zbędnych opisów, złożoności charakterów, obłędnie zakręconego wątku fabularnego – wszystko jest naprawdę jasno, klarownie a przez to wspaniale opisane. Fakt faktem – sporo tu tajemnic (a kto ich nie lubi), niemało „akcji”, ale w wydaniu przyjaznym, spotykanym na każdym kroku.

Warto raz jeszcze podkreślić, że temat, na który zdecydował się hiszpański pisarz jest z jednej strony czymś wszechobecnym w naszej codzienności, z drugiej jednak całkowicie nieobecnym w literaturze ogólnodostępnej. I to chyba właśnie największy atut „Cierpliwego snajpera” – poznawanie historii prawdopodobnie całkowicie zmyślonej, która to ma wszelkie podstawy do zaistnienia w „realu”. Na dodatek w sposób nienachalny uczy nas zupełnie innego spojrzenia na otaczającą rzeczywistość i pozwala dostrzegać sztukę tam, gdzie nie wszyscy ją widzą.

Przyznaję - Arturo Pérez-Revertre zaskoczył mnie po raz kolejny swoim otwarciem na tematy i nietuzinkowym doń podejściem. A to sprawia, że z czystym sumieniem polecam Wam tę książkę – niech bawi i otwiera oczy.

 Bartek `barneej` Szpojda