Komiks ten to niezbyt porywająca historia trzech młodych krasnoludów, którzy za pijaństwo i ogólną niefrasobliwość w zarządzaniu rodzinnymi funduszami wylatują ze studiów, po czym muszą przebyć daleką drogę do domu, w międzyczasie próbując wymyślić, co zrobić, by ojciec nie zabił ich za rozpuszczenie wszystkich pieniędzy. Konstrukcja prosta, dająca spore pole do popisu. Niestety, niewiele ciekawego się tutaj dzieje. Akcja jest mdła, dialogi drętwe, humor średni, w większości oparty o znane już z opowieści o Wędrowyczu schematy i tematy - pijaństwo i ogólna rozpusta. Konwencja opowieści jest błazeńsko-groteskowa, miesza ze sobą elementy świata fantastycznego i rzeczywistego, współczesnego - trochę jak u Pratchetta, ale tam jest to zgrabne i wyważone, a tutaj niestety zbyt rażąco wymuszone.

Trochę lepiej „Krasnoludy” prezentują się od strony graficznej - obrazki Zbigniewa Larwy są przyjemne dla oka, bajkowo sympatyczne, trochę kojarzące się z Kajko i Kokoszem. Całkiem sporo w nich dynamiki, co stoi w całkowitej sprzeczności z miałkimi dialogami.

Komiks zamyka się zapowiedzią, że to jeszcze nie koniec opowieści o trzech brodatych braciach. Trochę szkoda, bowiem obawiam się, że praca nad kolejnymi zeszytami komiksu może odciągnąć Andrzeja Pilipiuka od pisania czegoś dobrego. Z drugiej strony zagadką pozostaje dla mnie rola żony autora, Katarzyny Pilipiuk, której nazwisko widnieje na okładce komiksu - może dobrym pomysłem byłoby przekazanie pracy nad komiksem w całości małżonce, a samemu zajęcie się pisaniem zwyczajnych książek? Przykro mi, panie Andrzeju, ale komiksy nie są najwidoczniej pańską najmocniejszą stroną. Chyba, że główną intencją wydania „Krasnoludów” była „produkcja” gadżetów dla fanów (bo niczym innym nie potrafię tego komiksu nazwać, jak tylko gadżetem). Niestety w ten sposób łatwiej ich stracić niż zyskać.

Paweł Kukliński