May Smith wraz z mężem i córką płynie w kierunku nowego, lepszego życia. Celeste Parks, małżonka bogatego amerykańskiego przedsiębiorcy, wraca do domu z poczuciem, że nic dobrego już jej w życiu nie spotka. Zderzenie statku z górą lodową na zawsze odmieni i splecie ze sobą losy tych dwóch kobiet i ich bliskich (z czasem pisarka wprowadza trzecią rodzinę). May traci z oczu męża i córkę, lecz oto do jej szalupy podpływa sam kapitan i wręcza jej owinięte w kocyk niemowlę… A to dopiero początek niezwykłych i zaskakujących zdarzeń.

Autorka potrafi pisać z wyczuciem (i uczuciem). Fabułę buduje umiejętnie, emocje dawkując w odpowiednich proporcjach. Jej bohaterowie są wielowymiarowi i wiarygodni; z May i Celeste zżywamy się jak z rodzonymi siostrami, razem z nimi przeżywamy tragedię i późniejsze próby poskładania rozbitych kawałków ich światów znów w całość. A były to istoty kruche, lecz zarazem bardzo dzielne. Niezatapialne. Kobiety, które nie pozwoliły zatonąć swoim marzeniom. Diametralnie różne, ale tak samo silne, tak samo dobitnie zdające sobie sprawę, że bycie kobietą nie ogranicza się do stanowienia błyszczącej i pachnącej ozdóbki dla mężczyzny, co w tamtych latach nie było jeszcze wcale takie oczywiste (także dla wielu przedstawicielek płci pięknej). Zresztą temat feminizmu i sufrażystek przewija się w książce regularnie, stanowiąc naprawdę interesującą i wartościową powtórkę z historii.

Co ciekawe (czytaj: nie do końca zrozumiałe), statkowi autorka poświęciła w zasadzie mało uwagi. Według mnie, zdecydowanie za mało! Brakowało mi dokładniejszych opisów rejsowej codzienności, pracy załogi, wyglądu wnętrz i przede wszystkim przebiegu samej katastrofy (chyba jedynie dzięki wspomnieniom scen z filmu Jamesa Camerona da się choć w małej części wyobrazić sobie jej rozmiar). Ale to tylko zdanie zagorzałej fanki morskich molochów i wszystkiego, co związane z wodą.

„Córka kapitana” jest powieścią, która wciąga od pierwszych stron. Co prawda pojawiają się małe potknięcia i zgrzyty (kilka zbyt naciąganych zbiegów okoliczności, przesłodzone zakończenie), lecz nie zmienia to faktu, że dzieło Leah Fleming czyta się niezwykle przyjemnie. Zrazu być może nieco wystraszeni jej objętością (prawie 600 stron), już po chwili będziemy radzi, że możemy spędzić z nią niejeden długi wieczór pod kocem… Z dala od przerażająco lodowatego, okrutnego oceanu.

Marta Gęsigóra