Autorki omawiają szereg czynników, które sprawiają, że nasza egzystencja nie jest idealna i możemy czuć się nią przytłoczeni, a są to: niepewność, porównywanie się z innymi, gniew, wypalenie, perfekcjonizm, rozpacz i żal. Każdy z nas tego doświadcza… Żyjemy w niepewnych czasach, a sytuacja na świecie nie napawa optymizmem. Wielu z nas ma tendencję do idealizowania cudzego życia, przez co czuje się niepełnowartościowymi ludźmi. Problemy zdrowotne – własne czy najbliższych – znakomicie potrafią odbierać radość, a nieumiejętność radzenia sobie z własnymi emocjami czy tłumienie ich nie pomogą przecież w osiągnięciu równowagi.

To, co bardzo rzuca się w oczy w recenzowanej książce, to wrażenie, że została ona napisana po prostu od serca. Fosslien (obecnie konsultantka ds. marketingu i projektowania, kiedyś dyrektor kreatywny) i Duffy (specjalistka ds. projektowania organizacyjnego, wcześniej pracownik naukowy) dzielą się z czytelnikami nie tylko przykładami anonimowych osób, lecz także swoimi własnymi przeżyciami. Pokazują w ten sposób, że wszystkich nas przytłaczają problemy, ale też że można sobie z nimi poradzić. Obalają powszechnie panujące przekonania, wskazują przyczyny omawianych zjawisk, dają proste rady, jak sobie pomóc.

Mnie na przykład szczególnie zainteresował rozdział poświęcony gniewowi. Emocja ta jest uznawana za bardzo negatywną – już od dziecka jesteśmy pouczani, że to nieładnie jest się złościć czy gniewać. A tak naprawdę jest to naturalna reakcja na coś, z czym nie jesteśmy się w stanie pogodzić. W poradniku czytamy: „(…) nasze próby tłumienia gniewu i tak zwykle okazują się nieskuteczne. Co gorsza, gdy zamiatamy kolejne tematy pod dywan, gniew »kisi się« w nas. Gnije i narasta, przez co z czasem może się przerodzić w urazę lub nawet nienawiść” [s. 94]. Kiedy natomiast przeanalizujemy, jakie bodźce wyzwalają w nas gniew, możemy temu zapobiec, a jeśli już emocja ta nas dopadnie, jesteśmy w stanie przekuć ją w coś pożytecznego: „gniew to energia: kierujmy nią strategicznie!” [s. 116].

Pozycję „Jak nie tracić głowy, gdy przytłacza nas życie” czyta się szybko (ale na pewno warto wrócić później do fragmentów szczególnie dla nas przydatnych), nie ma w niej zawiłej terminologii czy wydumanych przypowieści. Zamiast tego mamy wiele rysunków, schematów, ramek, wypunktowań oraz „złotych myśli”. Na końcu książki znajdziemy bardzo przydatny kwestionariusz pozwalający ocenić swoje trudne emocje, listę polecanych lektur oraz przypisy. Zdecydowanie to poradnik na czasie!

Aleksandra Dolęga