Anastasia jest łyżwiarką figurową o wielkiej determinacji, bardzo mocno skupia się na swojej karierze i dąży do sukcesu, poświęcając często inne obszary swojego życia, w tym relacje romantyczne.Nathan jest kapitanem drużyny hokejowej, który nigdy nie był w poważnym związku. Nieszczęśliwy splot przypadków prowadzi do katastrofalnej dla tej dwójki sytuacji – muszą dzielić ze sobą jedno lodowisko, co znacząco utrudnia przygotowania do zawodów. Bohaterowie są na siebie skazani i zdecydowanie nie darzą się sympatią. Ale czy na pewno?

Samo miejsce rozgrywania się akcji powieści nadaje tej historii wspaniały klimat. Duch rywalizacji, treningi, wspólne mieszkania studenckie wciągają nas w ten świat już po kilku akapitach i na całe szczęście nie musimy go opuszczać przez kolejne 500 stron. To dość pokaźna długość książki jak na romans, jednak ani przez chwilę nie odczułam znużenia lub niepotrzebnego przeciągania fabuły.

Ogromnym atutem tej historii jest podwójna perspektywa narracji. Fakt, że wiele sytuacji możemy obejrzeć najpierw oczami Anastasii, a potem Nate’a, powoduje, że możemy zżyć się z bohaterami i poznać, jak różnie odbierają oni konkretne sytuacje. Zawsze cenię sobie ten zabieg, ponieważ moim zdaniem bardzo dobrze wpływa na wiarygodność portretu psychologicznego postaci.

Tym, czego zupełnie się nie spodziewałam od tej historii, a co jednak otrzymałam, jest naprawdę dobrze nakreślony portret terapii, postaci terapeuty oraz reprezentacji zaburzeń odżywiania i toksycznej relacji. Przyznam, że jestem dość mocno wyczulona na stereotypowe lub niewłaściwe przedstawianie procesu terapii w książkach lub nie do końca adekwatne ukazanie problemów psychicznych. Tutaj jest to pokazane w sposób bardzo naturalny, nieprzesadzony i wzbudzający refleksję. Myślę, że osoby zmagające się z podobnymi problemami mogły poczuć się zrozumiane.

Relacja bohaterów rozwija się dość szybko. W książce pojawia się wiele scen erotycznych – w większości są one napisane całkiem dobrze, jednak ich nagromadzenie w pewnym momencie stało się już nieco nadmiarowe.

Jedną z moich nielicznych uwag jest kwestia niedostosowanego tłumaczenia niektórych dialogów. Sprawiały one wrażenie, jakby nie do końca był to język, którym posługują się młodzi ludzie, a niektóre angielskie frazy zostały niepotrzebnie spolszczone.

Nie miałam jednak absolutnie żadnego problemu z przymknięciem oka na te małe niedociągnięcia, ponieważ otrzymałam nieodkładalną historię romantyczną, która zawierała w sobie o wiele więcej niż tylko portret relacji głównych bohaterów.

Dominika Wojtera