April, Hannah, Will, Hugh, Ryan i Emily – wszyscy piękni i młodzi, i co najważniejsze nierozłączni. A przynajmniej tak może się wydawać na pierwszy rzut oka. Tak naprawdę całą paczkę łączy osoba April – TEJ dziewczyny. Bogata, popularna i piękna. To ona połączyła wszystkich przyjaciół w czasie ich pobytu na Oksfordzie. Aż do drugiego semestru, gdy April zostaje zamordowana w swoim pokoju w akademiku, który dzieli z Hannah. Dekadę później Hannah i Will spodziewają się dziecka. Hannah dalej nie może otrząsnąć się z wrażenia, że w jakiś sposób zawłaszczyła życie byłej przyjaciółki. To uczucie pogłębia się, gdy osoba skazana za zabójstwo April umiera w więzieniu. Media próbują rzucić nowe światło na tę sprawę. Czy to możliwe, że Hannah przyczyniła się do skazania niewinnej osoby? A jeśli zabójca dalej jest na wolności? Czy to możliwe, że jest to ktoś z zamkniętego kręgu April?

Wyjaśnijmy sobie to już na początku. Bardzo lubię sprawy, które dzieją się w zamkniętym kręgu podejrzanych. Nic nie jest bardziej emocjonujące, niż szukanie mordercy wśród ludzi, których powinno znać się od podszewki. Co tam pogonie po całym kraju, najbardziej niepokojące jest to, że potwór mógł cały ten czas być za naszą ścianą. Sami więc widzicie, że „Ta dziewczyna” miała wszystko, dosłownie wszystko, żeby mi się spodobać. Co nie zagrało, że ostatecznie muszę pokręcić nosem?

Po pierwsze, według mnie za mało dane nam jest poznać osobno wszystkich bohaterów, przez co Ruth Ware od razu podsuwa nam dość oczywiste tropy, komu powinniśmy poświęcać najwięcej uwagi. Nieładnie tak psuć zabawę już na samym początku. Po drugie, gdzieś w połowie wszystko się rozpada i nawet ja nie jestem do końca przekonana dlaczego. Trochę wygląda to tak, jakby autorka nagle zmieniła koncepcję na zakończenie i musi teraz ratować fabułę, żeby w finale wszystko się złożyło. Przez to wszystko wygląda wręcz na lepione na siłę i wypada sztucznie. Zresztą co do samego zakończenia też nie jestem przekonana. Ostatecznie Ware funduje czytelnikom znane już chwyty, na siłę wprowadzając do nich coś nowego, przez co samo rozwiązanie zagadki wypada dość niewiarygodnie.

Z ciężkim sercem odkładałam „Tę dziewczynę”. To już nawet nie chodzi o to, że mnie nie zachwyciła, bo nie każda książka musi być arcydziełem. Znaczną część po prostu się nudziłam, przewidując kolejno kroki pisarki i jej postaci. Zabrakło też lekkości i świeżości, którą Ware pokazała w „Jedno po drugim”, pomysłu jak w „Pod kluczem” i klimatu, który podobał mi się w „W ciemnym, mrocznym lesie”. Tym razem Ruth Ware nie zaskoczyła mnie niczym i zostawiła po sobie uczucie rozczarowania.

Kinga Kolenda