Tylko wbrew pozorom wcale nie tak łatwo w zalewie przeciętnej literatury znaleźć coś, co wciągnie nas w pokręcony świat wykreowany przez psychodeliczną wyobraźnię autora. Tym lepiej, że na krajowym podwórku mamy kogoś takiego jak Tomasz Sablik. Pisarza, który najlepsze lata ma przed sobą, w co gorąco wierzę. I piszę to z przekonaniem, chociaż „Przypadłość” nie do końca mi podeszła.

Hanna Hoppe pracuje w kinie. Uwielbia stare filmy, dźwięk projektora i atmosferę pełnej sali. Nawet szuka mieszkania na wynajem (blisko ukochanego miejsca pracy), gdzie będzie mogła godzinami oglądać czarno-białe amerykańskie produkcje. W realizacji jej marzeń wspiera ją przyjaciółka Oliwia, która w potrzebie nawet i parę tysięcy pożyczy. Wszystko byłoby tutti frutti, gdyby nie dwie sprawy: pogarszające się relacje z synem i bulimia. Niska samoocena Hanny powoduje, że kobieta próbuje chwytać się każdej dobrej rzeczy w swoim życiu. Nawet kosztem własnego zdrowia.

„Przypadłość” – pomimo anturażu horroru psychologicznego – porusza wiele trudnych tematów: bulimia, bezgraniczna (wręcz ślepa) miłość matki do dziecka, dziedziczenie przemocy, wszechobecność zła. Nie chcę przesadzić i przyrównać Sablika do Kinga na zbyt wczesnym etapie kariery tego pierwszego, ale widać wiele podobieństw między obydwoma panami. To cieszy, gdyż uważam, że najlepsze dzieło autora „Przypadłości” wciąż przed nami.

Tomasz Sablik już w „Windzie” dał się poznać jako pisarz ze świetnym warsztatem literackim. Rozdziały są przesycone myślami bohaterów, dzięki czemu mamy okazję zobaczyć, co dzieje się w ich głowach. Nie ma w tym żadnej sztuczności, a każda postać jest na tyle charakterystyczna, że szybko zaczynamy ich poznawać i czuć. Do tego Sablik rewelacyjnie tworzy atmosferę napięcia, przez co każdy dialog podszyty jest niepokojem i nietypową nerwowością. Po prostu chcemy, aby dana scena zakończyła się jak najszybciej. Dopiero wtedy odczuwamy wewnętrzną ulgę.

Powieść do pewnego momentu jest dużo lepsza niż „Winda”, jednak wydaje mi się, że końcówka nie jest do końca przemyślana. To nie jest tak, że oczekiwałem happy endu – nie, wręcz przeciwnie, spodziewałem się mrocznego zakończenia. Uważam jednak, że aby tworzyć atmosferę grozy, wcale nie trzeba epatować okrucieństwem i przemocą. Autor w posłowiu przyznaje, że książka wpadła mu do głowy „po drodze” (poza początkiem i zakończeniem). I chyba tym razem ten środek nie do końca zgrał się z wielkim finałem. Mimo to nie zmieniam zdania o autorze i na pewno sięgnę po jego kolejne książki.

„Przypadłość” to kolejny krok w karierze Tomasza Sablika. Widać progres, swobodę w tworzeniu charakterystycznych postaci i nietypowych fabuł. Książkę wręcz się połyka, a zakończenie na pewno zostanie z wami na długo. Może nawet dłużej niż byście sobie tego życzyli.

Michał Wnuk