T.J. Klune stworzył w „Domu nad błękitnym morzem” azyl dla dzieci, które nigdzie indziej nie mogły znaleźć dla siebie miejsca. Nie chcę zdradzać, z kim spotka się tu główny bohater, aby dla czytelników było to takim samym zaskoczeniem, jak dla niego. Choć na co dzień w swojej pracy spotyka się z młodymi banshee i dziećmi władającymi telekinezą, to na wyspie pozna przypadki, z jakimi nigdy wcześniej się nie zetknął. Mimo przerażenia z czasem odkrywa, że to, „czym” są te dzieci, nie definiuje tego, jakie są i kim mogą zostać w przyszłości.

Książka ma kilka mocnych stron. Pierwsza z nich to specyficzny czarny humor, często oparty na morderczych groźbach padających z ust uroczych dzieci. Druga to wartościowa lekcja na temat tolerancji i przełamywania ludzkich uprzedzeń. Historia Linusa Barkera uczy nas, że życie w bezpiecznej bańce codzienności może nam zapewniać ochronę, ale może nas też ograniczać. Że warto podążać za marzeniami i walczyć o lepszy los dla tych, na których nam zależy. I dla nas samych.

Powieść jest inspirowana kanadyjskimi szkołami misyjnymi, gdzie izolowano dzieci odebrane rdzennym mieszkańcom, jednak wydaje mi się, że jest to tylko luźne nawiązanie. Można się tu też doszukać motywów związanych ze społecznością queer. Myślę jednak, że przede wszystkim jest to opowieść o potrzebie patrzenia na innych przez pryzmat tego, kim są i jacy są, a nie przez pryzmat tego, jaką przypięto im etykietkę. O potrzebie patrzenia przez pryzmat miłości i troski, a nie lęku i uprzedzeń. Pod tym względem jest to ciepła, zabawna i godna polecenia opowieść.

Agnieszka Kruk