Dla fanów gatunku jest to niezwykła gratka. Sama autorka swoim nazwiskiem gwarantuje dobrą literaturę. Zbiór „Wracać wciąż do domu” to kompletne wydanie „Kronik zachodniego brzegu”, „Wracać wciąż do domu” i „ Międzylądowania”. Dotychczas na polskim rynku ukazały się jedynie „Dary”, tu mamy natomiast również „Głosy” i „Moce”, czyli całą trylogię „Kronik zachodniego brzegu”. „Międzylądowania” również po raz pierwszy dostępne są tu w polskim przekładzie.

W „Kronikach zachodniego brzegu” świat przedstawiony przez autorkę z różnych perspektyw, z pozoru okrutny, składa się tak naprawdę z wrażliwych ludzi, stojących często po dwóch różnych stronach konfliktu, patrzących przez pryzmat odmiennych doświadczeń, kierujących się innymi zasadami. Autorka buduje fabułę powoli i dokładnie, mimo to czytelnik się nie nudzi ani nie czuje się zmęczony nadmiarem szczegółów. Historia opowiadana jest spokojnie i w bardzo przystępny sposób, dając czytelnikowi czas na przemyślenia, wysnuwanie własnych wniosków i interpretowanie powieści po swojemu. To wielka sztuka pisać tak, by za bardzo nie gmatwać, a jednocześnie nie podawać gotowych wniosków i nie moralizować. Ursuli K. Le Guin ta sztuka się udała.

Tytułowe „Wracać wciąż do domu” to z kolei wnikliwa analiza fikcyjnej cywilizacji, utopii charakterystycznej dla autorki, z własnymi wierzeniami, bóstwami, kulturą i sztuką, które przedstawione są tak, jakby powieść stanowiła pracę badawczą antropologa, a nie literaturę fantastyczną. Jest jednak napisana przystępnym językiem, budząc ciekawość i zmuszając do przemyśleń.

„Międzylądowania” są natomiast najbardziej jak dla mnie fantastyczną częścią książki. Mamy tu bowiem lotnisko, które okazuje się portalem do światów równoległych. To światy bardzo różniące się od siebie, a podróże do nich stawiają przed czytelnikiem pytanie, kim tak naprawdę jesteśmy jako ludzie i co wpływa na to, kim się stajemy.

Książka liczy sporo ponad tysiąc stron, co jednych może zachwycić, innych z kolei przerazić. Nie ma jednak powodu się zniechęcać, bo mimo objętości „Wracać wciąż do domu” czyta się szybko. Autorka stworzyła niesamowite fantastyczne światy, ukazując ludzi o niezwykłych mocach, borykających się z codziennymi problemami, celebrujących własne religie, odprawiających rytuały, które autorka opisuje szczegółowo, zachowując przy tym jednak lekkość. W tym świecie mnóstwo jest typowych dla ludzi sporów, wojen i okrucieństwa, ale też bezinteresownego dobra, mądrości i szlachetności. Wspaniale się to czyta. Można wręcz odnieść wrażenie, że światy te naprawdę istnieją, tylko my nie mamy do nich dostępu i jedynie autorce udało się je podejrzeć i opisać. Właśnie tak realne wydaje się to, co się dzieje we „Wracać wciąż do domu”.

Izabela Straszewska