Sabina i Piotrek prowadzą firmę specjalizującą się w obsłudze istot nienormatywnych, czyli wampirów, wilkołaków, duchów. Sami są „normalni inaczej”, więc doskonale rozumieją problemy stworzeń o specyficznych potrzebach. Sabina dba o ich zdrowie fizyczne, nadzorując miejsca pracy, a Piotr – o psychiczne, prowadząc terapie także post mortem. Kiedy ich dość monotonną i bezpieczną codzienność zakłóca zdarzenie potencjalnie niebezpieczne dla znajomego wiła, rozpoczynają poszukiwania samozwańczego Deana Winchestera.

Milena Wójtowicz wykreowała świat na wskroś współczesny, w którym nawet mitologiczne stworzenia muszą dostosować się do rzeczywistości. Nie ma mowy o wampirach kryjących się w trumnach czy uciekających przed czosnkiem, o wilkołakach zakuwanych podczas pełni w łańcuchy ani o strzygach rozszarpujących przypadkowych pechowców. Zamiast tego wampiry biorą leki antyalergiczne, wilkołaki radośnie biegają po lesie i wyją do księżyca z innymi psami, a strzygi zajadają mordercze instynkty kilogramami cukrów prostych. Na dodatek prawie wszyscy się znają, mają swoje fora i grupy na fejsie. XXI wiek pełną gębą. To pomysł niezwykle odświeżający na tle mrocznego urban fantasy, w którym istoty paranormalne żyją w cieniu, wypierają swoją prawdziwą naturę i zwykle stanowią realne zagrożenie dla ludzi.

Bohaterowie „Post scriptum” to fantastyczna plejada osobliwości. Piotr jest odrobinę nieporadnym hippisem uzależnionym od lawendowych świeczek. Sabina to przerażająco konkretna kobieta, dla której kodeks BHP jest największą świętością. Jej najlepsza przyjaciółka, perfekcyjna Ewa, ma wręcz nadprzyrodzone zdolności organizacyjne, przygotowanie wesela na trzysta pięćdziesiąt osób w tydzień to dla niej bułka z masłem. Marysia, mama Piotra, specjalizuje się w rytuałach oczyszczających i relaksacyjnych, chętnie wyczyści miejsce zbrodni ze śladów elektroplazmatycznych o wschodzie słońca. Jędrek, były chłopak i obecny najlepszy przyjaciel Sabiny, jest spokojnym, sympatycznym domownikiem, który z przyjemnością wybierze się na drugi koniec kraju na koncert i zawsze ostrzeże, jeśli obcy zakłóci czyjś mir domowy. Wiele jeszcze równie barwnych, drugoplanowych i epizodycznych, postaci występuje na kartach powieści. W zasadzie jest ich tak dużo, że autorka mogłaby napisać o nich wielotomową sagę.

Skategoryzowanie tej książki to zadanie co najmniej ryzykowne. Wójtowicz bawi się gatunkami, swobodnie czerpie z nich to, co jest jej w danej chwili potrzebne, radośnie przesuwa granice pomiędzy nimi, parodiuje i przerysowuje. W efekcie wychodzi przezabawny misz-masz. Mamy tu urban fantasy z przymrużeniem oka, umowny kryminał, pastisz paranormalnego romansu i powieść obyczajową. Czyta się to bardzo przyjemnie, od czasu do czasu wybuchając gromkim śmiechem.

„Post scriptum” to lektura na wskroś sympatyczna, nie trzyma w napięciu, nie dostarcza silnych emocji (poza wielką radością) ani nie wzbudza uczucia niepokoju. Nawet o sytuacjach zagrażających życiu lub zdrowiu bohaterów czyta się z uśmiechem na twarzy. Warto zaopatrzyć się w egzemplarz na weekend lub urlop – świetna zabawa gwarantowana.

Ewa Jemioł