Stałem na korytarzu koło wejścia, patrzyłem w zasnute ulewą okno i powtarzałem w myśli: "Zabiłem moją żonę. Zabiłem Celinę". Nic innego nie mieściło się w mojej głowie, tylko te dwa zdania, przesuwające się jak taśma dźwiękowa z króciutkim powielanym zapisem: "Zabiłem moją żonę. Zabiłem Celinę"... Wolnych miejsc było dużo, mogłem siąść na miękkiej kanapie, ale trwałem w bezruchu, nie odrywając oczu od mokrej szyby. Bałem się. Coraz bardziej się bałem.