Jeśli uważać „Konarmię” za dokument – zarzut traci wszelka wartość przez proste porównanie „Dziennika 1920” Babla z wątkami książki; dziennik znacznie surowiej piętnuje to, co Budionny wolałby zastąpić pochlebnym mitem. Jest nadto dokumentem trudnym do podważenia.
Jeżeli zaś przyjąć utwór Babla za to, czym jest w istocie – za cykl opowiadań, dla których wspomnienia i przeżycia autora są tylko odskocznia lub surowcem, to zarzut fałszu równa się odebraniu literaturze prawa do fantazji, kreacji, inwencji, tj. podstawowych uprawnień twórczości w ogóle.
(...) Jest to utwór mistrzowski; mamy zapewne do czynienia z najznakomitszym dziełem prozy tego stulecia – jeśli mowa o trudnym gatunku krótkiego opowiadania.
Jerzy Pomianowski, „Historia spuszczona z łańcucha”