Starsze pokolenie zapewne zapamiętało Profesora Janusza Sikorskiego jako surowego jurora i przewodniczącego Jury w teleturnieju „Wielka gra”. Dla miłośników historii pozostaje bardziej w pamięci jako autor dwutomowego „Zarysu dziejów wojskowości polskiej do roku 1864” – problematyka wojskowości pozostawała bowiem w centrum jego zainteresowań.
Ta książka, bodaj jedna z ostatnich w dorobku Profesora, dotyczy problematyki traktowanej trochę po macoszemu, mianowicie nowożytnych traktatów i opracowań dotyczących sztuki wojennej. Osoby choćby trochę interesujących się wojskowością wskażą takie prace jak monumentalna „Wielkiej sztuki artylerii część pierwsza” Kazimierza Siemienowicza (pierwszy podręcznik artylerzysty w Europie [sic!], „Consilium rationis bellicae” Jana Tarnowskiego „Księgi Hetmańskie” Stanisława Sarnickiego (o urzędzie hetmana i organizacji armii), „Krótka nauka o pikach i kosach” Piotra Aignera (podręcznik działań powstańczych).
„Polskie piśmiennictwo” stara się przybliżyć i chronologicznie uporządkować wiedzę na ten temat, co zasługuje na aprobatę. Wydaje się jednak, że w stosunku do wcześniejszych prac to opracowanie jest napisane mniej przystępnie. Inna rzecz, że została wydana w czasach przemian ustrojowych i doczekała się niezbyt atrakcyjnej szaty graficznej. Książka skierowana dla węższego kręgu czytelników, z racji dość hermetycznej problematyki.

Starsze pokolenie zapewne zapamiętało Profesora Janusza Sikorskiego jako surowego jurora i przewodniczącego Jury w teleturnieju „Wielka gra”. Dla miłośników historii pozostaje bardziej w pamięci jako autor dwutomowego „Zarysu dziejów wojskowości polskiej do roku 1864” – problematyka wojskowości pozostawała bowiem w centrum jego zainteresowań.
Ta książka, bodaj jedna z...