Spodziewałem się zdecydowanie więcej.

Zacznę od tego że książka wydana co prawda ładnie, jednak jest bardzo dużo zupełnie pustych stron, co powoduje pewien niesmak, a w każdym rozdziale powtórzony jakiś fragment rozdziału. Rozdziały są krótkie i jest ich dużo. Tak więc z 200 stron po odjęciu pustych stron i powtórzeń tekstu zostaje tutaj niewiele, góra 2/3 z 200 stron.

"Pięknie się różnić..." jest książką bardzo mało treściwą. Jak wskazała paleetmince w książce jest bardzo dużo takiego "gadania o niczym", naprawdę mało treści. Autor rozpisuje się o czymś co zupełnie nic nie wnosi albo nie ma żadnego znaczenia dla tego o czym pisze. Rozdziały mają tutaj po 3-4 strony i ledwo rozpoczynają mówić o jakimś temacie i już rozdział się kończy. Pozycję możnaby skrócić do 10 stron teksu i niewiele by straciła pod względem zawartej w niej treści. Podczas czytanie przez cały czas przychodziła mi do głowy myśl "wow, naprawdę wielkie odkrycie..."

Ponadto irytowało mnie wiele rzeczy, m. in to, że autor atakuje pewne generalne stwierdzenia, powiedzenia, maksymy zarzucając im to że o niczym nie mówią i tak właściwie nic nie opisują. Następnie sam robi dokładnie to samo.

Oprócz tego bardzo zdenerwował mnie chociażby rozdział o roli podobieństwa w wymiarze sprawiedliwości. Chodziło w skrócie o to, że wg badań biali sędziowie dawali łagodniejsze kary białym niż czarnym. I tutaj Pan Łukaszewski stwierdza to jako fakt. Pomija to, że badanie odbyło się w roku 1980, wydaje mi się że od tego czasu mogło się wiele zmienić. Następnie, co mnie BARDZO zniesmaczyło, okazało się że w badaniu nie brali udział sędziowie, a jedynie "ludzie z ulicy" którzy wcielili się w rolę sędziów w hipotetycznych sytuacjach.... Następnie autor dodaje, że pomimo tego nie należy umniejszać prawdziwości tego badania. Nie ukrywam że byłem zażenowany po przeczytaniu tego fragmentu.

Podsumowując, myślę że książka jest niewypałem, raczej nie poleciłbym nikomu.

Spodziewałem się zdecydowanie więcej.

Zacznę od tego że książka wydana co prawda ładnie, jednak jest bardzo dużo zupełnie pustych stron, co powoduje pewien niesmak, a w każdym rozdziale powtórzony jakiś fragment rozdziału. Rozdziały są krótkie i jest ich dużo. Tak więc z 200 stron po odjęciu pustych stron i powtórzeń tekstu zostaje tutaj niewiele, góra 2/3 z 200...

Na początku tej książki nie lubiłam.
Irytowały mnie wyróżnione fragmenty, bo lubię sama znajdować smaczki.
Potem odkładałam ją, denerwował mnie język: nieco bardziej skomplikowany o niczym...
W przeciwieństwie do książek Antoniego Kępińskiego gdzie chłonęłam wiedzę, stąd wyniosłam niewiele. A szkoda, bo temat fajny.
Krótke rozdziały też są minusem, pytania są zadane, a odpowiedzi często brak. Mam niedosyt.

Jest jednak 7/10. Dlaczego?
Bo zaznaczyłam wiele fragmentów, bo jednak można znaleźć tu mądrości i rzucenie nowego światła na daną grupę społeczną, bo w niektórych momentach dojrzałam swoje dawne błędy.

Na początku tej książki nie lubiłam.
Irytowały mnie wyróżnione fragmenty, bo lubię sama znajdować smaczki.
Potem odkładałam ją, denerwował mnie język: nieco bardziej skomplikowany o niczym...
W przeciwieństwie do książek Antoniego Kępińskiego gdzie chłonęłam wiedzę, stąd wyniosłam niewiele. A szkoda, bo temat fajny.
Krótke rozdziały też są minusem, pytania są zadane, a...

Miło jest wrócić do profesora od którego otrzymywało się wiedzę na studiach. Odkryłam nowe fakty, lecz książkę czyta się jak każdą książkę akademicką.

Miło jest wrócić do profesora od którego otrzymywało się wiedzę na studiach. Odkryłam nowe fakty, lecz książkę czyta się jak każdą książkę akademicką.