Maigret i gangsterzy

Strasznie nudna pozycja. Akcja rozkręca się leniwie, mimo pościgów i strzelanin, ma się wrażenie, że cały czas kompletnie nic się nie dzieje!!! Zawiodłam się dość mocno, nie polecam, chyba, że ktoś ma problemy z zaśnięciem, wtedy wystarczy jedynie kilka stron tej książeczki...

Strasznie nudna pozycja. Akcja rozkręca się leniwie, mimo pościgów i strzelanin, ma się wrażenie, że cały czas kompletnie nic się nie dzieje!!! Zawiodłam się dość mocno, nie polecam, chyba, że ktoś ma problemy z zaśnięciem, wtedy wystarczy jedynie kilka stron tej książeczki...

Ten tom serii z Maigretem różni się od innych, bo komisarz musi się zmierzyć z amerykańskimi gangsterami, którzy zawitali do Paryża, aby wyrównać mafijne porachunki. Wielu ludzi odradza Maigretowi walkę z Amerykanami, bo się nie cackają, strzelają nawet do policjantów, ale komisarz podejmuje wyzwanie i oczywiście wygrywa ze złoczyńcami zza oceanu. Ciekawy, bo na wpół gangsterski kryminał. 

W tym tomie paryski komisarz musi się zmierzyć z amerykańskimi gangsterami, którzy zawitali do Francji ścigając ważnego świadka, mającego zeznawać przeciw mafii. Przeciwnicy to groźni i nieprzebierający w środkach. Prawdę mówiąc, wielu Paryżan pochodzących z Ameryki odradza komisarzowi ściganie gangsterów zza wielkiej wody, jeden z nich mówi: „Pan jest porządny, komisarzu, i tu, w Paryżu na miernych kryminalistów jest pan asem. Ale ta sprawa nie jest jednak dla pana. Tu chodzi o chłopaków, co grają twardo i jest ryzyko, że zrobią panu coś złego. Pan to zostawi! Czy to pański interes?” 

Rzeczywiście, Amerykanie grają twardo, porywają i obijają policjanta, ranią w strzelaninie innego policjanta, porywają kobietę z hotelu, ostro jest, ale Maigret unosi się ambicją i honorem, bo uważa, że przestępcy zza oceanu traktują Europejczyków z góry, mówi: „ci ludzie, tak samo ci dobrzy, jak i źli, mają nas za małe dzieci. Przedszkolaki!”. A trakcie pracy nad sprawą zwraca się do swojego podwładnego, Lucasa: „Założysz się, o co chcesz, że poradzę sobie? — Ja nie wątpię — szybko odparł Lucas. — Jestem pewny! Słyszysz? Zupełnie pewny! Oni mogą mnie... Maigret rzadko używał nieprzyzwoitych słów, ale teraz przyniosły mu wielką ulgę.” Maigret klnący to wielka niespodzianka... 
 
A potem, w trakcie zatrzymania, Maigret strzela do amerykańskiego złoczyńcy, to naprawdę niespotykane, wiele książek przeczytałem z komisarzem w roli głównej, ale nigdy nie strzelał, wręcz programowo nie nosił broni. Inna sprawa, że miał zawsze do czynienia z 'miernymi' lokalnymi kryminalistami. 

Na końcu oczywiście komisarz wygrywa, Europa górą w starciu z Amerykanami!

Książka robi nieco dziwne wrażenie, z jednej strony to typowy Simenon, gdzie akcja toczy się leniwie i pojawiają się różne smaczki obyczajowe, z drugiej, to kryminał gangsterski ze strzelaninami i pościgami, prawdę mówiąc takie sceny nie bardzo Simenonowi wychodzą... Niemniej lektura ciekawa. 

Ten tom serii z Maigretem różni się od innych, bo komisarz musi się zmierzyć z amerykańskimi gangsterami, którzy zawitali do Paryża, aby wyrównać mafijne porachunki. Wielu ludzi odradza Maigretowi walkę z Amerykanami, bo się nie cackają, strzelają nawet do policjantów, ale komisarz podejmuje wyzwanie i oczywiście wygrywa ze złoczyńcami zza oceanu. Ciekawy, bo na wpół...