Nawigatorzy Diuny

Nawigatorzy Diuny stanowią zakończenie trylogii Wielkie Szkoły Diuny. Na jej kartach czytelnik pozna zakończenie dwóch głównych wątków fabularnych jakie pojawiły się we wcześniejszej trylogii Legendy Diuny, a mianowicie wendetę między rodziną Harkonnenów i Atrydów oraz wojnę domową między Imperium, Konsorcium Ven Hold i zwolennikami Manforda Torondo. Ukazana historia ma nie tylko na celu przybliżenie fanom kolejnych przygód ich ulubionych bohaterów, pozwala również poznać mechanizmy tworzenia systemów totalitarnych, konsekwencji braku tolerancji i zrozumienie dla potrzeb drugiego człowieka oraz ślepej nienawiści nieznającej granic. Jak w żadnej z poprzednich części, przekaz ten był szczególnie widoczny w Nawigatorach Diuny.
Książka stanowi swoiste uzupełnienie wydarzeń ukazanych w całej serii książek. Przyznam się, iż znając wszystkie poprzednie części byłem w stanie przewidzieć rozwój wypadków, a jednak mimo to kilkakrotnie autorom udało się mnie zaskoczyć. Niestety zakończenie związane z Vorianem Atrydą nie przypadło mi do gustu, w tym wypadku autorzy nie wysilili się szczególnie. W kwestii wizualnej na ogromne uznanie zasługują grafiki wykonane przez Wojciecha Siudmaka zamieszczone na okładce i wewnątrz książki.

Nawigatorzy Diuny stanowią zakończenie trylogii Wielkie Szkoły Diuny. Na jej kartach czytelnik pozna zakończenie dwóch głównych wątków fabularnych jakie pojawiły się we wcześniejszej trylogii Legendy Diuny, a mianowicie wendetę między rodziną Harkonnenów i Atrydów oraz wojnę domową między Imperium, Konsorcium Ven Hold i zwolennikami Manforda Torondo. Ukazana historia ma nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra powieść, myślę, że dla każdego fana Diuny, każda następna powieść z tego Universum to miód na jego serce! Kocham Diunę miłością bezgraniczną i na każdą następną książkę czekam z niecierpliwością. Myślą, ze Nawigatorzy Śliny kończą już cały cykl nawiązujący do wydarzeń przed Diuną Herberta. Wszystko zostało już ładnie wyjaśnione i dopowiedziane.. Jedyny minus, że część ta wyszła tak późno, że dużo rzeczy już przypomniałam jednak na szczęście maniera pisarzy się nie zmieniła i mimo, że bardzo materiałami w poprzednich częściach na notoryczne powtarzanie poprzednich zdarzeń to teraz pomagało mi to odświeżyć pamięć. Oczywiście te chłodnie są tak dobre jak pisarstwa Herberta, to jednak sprawia dużą przyjemność i bardzo się cieszę, że powstały. Polecam i warto zacząć od poczatku, czyli najpierw trzon Herberta cykl Diuna, potem cofnięcie się do samego początku, czyli Dżihad Butleriański i Krucjata maszyn, a potem to już po kolei.

Bardzo dobra powieść, myślę, że dla każdego fana Diuny, każda następna powieść z tego Universum to miód na jego serce! Kocham Diunę miłością bezgraniczną i na każdą następną książkę czekam z niecierpliwością. Myślą, ze Nawigatorzy Śliny kończą już cały cykl nawiązujący do wydarzeń przed Diuną Herberta. Wszystko zostało już ładnie wyjaśnione i dopowiedziane.. Jedyny minus,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nie jest zła, ale wieczne "marudzenia" Josefa Venporta na temat kondycji imperium i fachowości imperatora Rodericka były bardzo irytujące.
Widzę też pewną (no dobra, ogromną) nieścisłość w wątku robota Erazma, zwłaszcza w porównaniu z "Czerwiami Diuny", ale dopuszczam możliwość, że trzeba by wrócić do tej drugiej, bo coś mogło mi umknąć, skoro wydawnictwo Rebis cedzi kolejnymi tomami co kilka lat
Ogólnie, jeśli ktoś lubi ten świat, to pewnie przeczyta, ale daleko jej do klasy oryginalnych książek pisanych przez Franka Herberta

Książka nie jest zła, ale wieczne "marudzenia" Josefa Venporta na temat kondycji imperium i fachowości imperatora Rodericka były bardzo irytujące.
Widzę też pewną (no dobra, ogromną) nieścisłość w wątku robota Erazma, zwłaszcza w porównaniu z "Czerwiami Diuny", ale dopuszczam możliwość, że trzeba by wrócić do tej drugiej, bo coś mogło mi umknąć, skoro wydawnictwo Rebis...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zakończenie przygód Voriana i Erazma w wydaniu Briana Herberta i Kevina Andersona. Cóż, fabuła do pewnego momentu była jeszcze do przyjęcia, natomiast ewidentny brak spójności i konsekwencji. Flota powietrzna z napędem nad-świetlnym najpierw leci kilka tygodni żeby znaleźć się na Denali a potem nie wiedzieć skąd ani jak zjawia się tam sam Imperator. Korzystając z alternatywnych źródeł transportu który jest bardzo ryzykowny, wcześniej statki po prostu ginęły a pok koniec książki Imperator bez obaw dość często z niego korzysta... i nic się nie dzieje?! Erazm ginie? Jakim cudem skoro pojawia się w zakończeniu Diuny? Zresztą Erazm w tej części to już nie ten sam Erazm... inteligentny komputer który nie potrafi pomóc w sprawach technicznych zamiast tego przygląda się jak kilka tygodni hodują mu ciało. "Zakończenie" waśni między Atrydami i Harkonnenami też nie najwyższych lotów. Oj nie postarali się panowie. Podsumowując, książka bardziej dla młodszych czytelników którzy z Diuną nie mieli jeszcze nic wspólnego, styl pisania nie porywa, fabuła słaba i nieprzemyślana. No Frank nie był by zadowolony oj nie ...

Zakończenie przygód Voriana i Erazma w wydaniu Briana Herberta i Kevina Andersona. Cóż, fabuła do pewnego momentu była jeszcze do przyjęcia, natomiast ewidentny brak spójności i konsekwencji. Flota powietrzna z napędem nad-świetlnym najpierw leci kilka tygodni żeby znaleźć się na Denali a potem nie wiedzieć skąd ani jak zjawia się tam sam Imperator. Korzystając z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to