Doskonała i niezawodnie wstrząsająca książka. Nawet czytana po latach jeszcze raz.

Ekstremalne warunki są punktem wyjścia do przemyśleń nad człowiekiem w niejednej dobrej książce. Tutaj mamy obraz społeczności, którą tworzą chłopcy - rozbitkowie na wyspie. Najmłodsi mają po 6 lat. Starsi to nastolatkowie.

Okazuje się, że ta grupa dzieciaków staje się zwierciadłem (może nawet nieco krzywym) świata dorosłych. Beztroska i niewinność są znakami szczególnymi dzieciństwa. Co jeśli zostaną one usunięte z ich świata? Pojawi się coś w zamian. Coś, co musi przybliżyć ich do świata dorosłych, aby mogli przetrwać.
I tak na odsiecz przybywa polityka - ktoś zostaje wodzem. Pojawia się zdrowy rozsądek - padają pomysły, jak wydostać się z wyspy. Społeczność przyjmuje pewną strukturę, staje się zorganizowana, odbywają się zebrania, rodzi się nadzieja na ocalenie.

Jednakże beztroskę i niewinność zastępują również ciemniejsze strony świata dorosłych. Rezygnacja z artybutów dzieciństwa na rzecz ocalenia niesie za sobą pewne konsekwencje. Bo tam gdzie jest wódz, rodzi się opozycja; pomysłowym jednostkom często towarzyszą lekkomyślne, których jedynym pomysłem jest uprzykrzyć życie tym pierwszym...
Tam gdzie ścierają się frakcje walczące o wpływy, pojawia się chęć zdobycia dominacji. Jeśli jest silna, rywalizacja staje się bezwzględna i brutalna. Po zlamaniu kolejnej zasady, przekroczeniu kolejnych granic przyzwoitości muszą pojawić się ofiary.

Społeczność chłopców na wyspie okazała się być niczym koncha. Koncha w książce jest atrybutem władzy, atrybutem głosu, a może nawet wolności słowa. Aby dowiedzieć się, co się z nią stało i jak bardzo los małych wyspiarzy okazał się być podobny do jej losu, zapraszam do zakończenia książki.

Znalazłam swoje notatki o przeczytanych książkach sprzed lat. Wtedy tak napisałam: Ta powieść dosłownie poraziła moją wyobraźnię. Żadna książka przeczytana do tej pory nie wywarła na mnie takiego wrażenia.

Doskonała i niezawodnie wstrząsająca książka. Nawet czytana po latach jeszcze raz.

Ekstremalne warunki są punktem wyjścia do przemyśleń nad człowiekiem w niejednej dobrej książce. Tutaj mamy obraz społeczności, którą tworzą chłopcy - rozbitkowie na wyspie. Najmłodsi mają po 6 lat. Starsi to nastolatkowie.

Okazuje się, że ta grupa dzieciaków staje się zwierciadłem (może...

Książka w dość ciekawy sposób ukazuje wnętrze natury ludzkiej - pod tym względem zasługuję na uznanie.
Przedstawia pewne alegorie - pod tym względem zasługuję na uznanie.
Literacko jest zaś dla mnie nudna i ciężka do czytania stąd mam pewien problem, mianowicie - Nobel 1983.

Jeśli Golding, otrzymał go za "Władcę Much" to czemu Orwell nie otrzymał go za "1984" lub "Folwark Zwierzęcy" mimo że powieści te były dużo lepsze?

To już moje pytanie...
...bez odpowiedzi.

Książka w dość ciekawy sposób ukazuje wnętrze natury ludzkiej - pod tym względem zasługuję na uznanie.
Przedstawia pewne alegorie - pod tym względem zasługuję na uznanie.
Literacko jest zaś dla mnie nudna i ciężka do czytania stąd mam pewien problem, mianowicie - Nobel 1983.

Jeśli Golding, otrzymał go za "Władcę Much" to czemu Orwell nie otrzymał go za "1984" lub "Folwark...

Ta książka zwykle jest traktowana jako odpowiedź na "Dwa lata wakacji" Verne'a. Dużo jest opinii typu "Verne jest idealistą i marzycielem, a Golding jest realistą i pozbawia nas złudzeń".
O ile "Dwa lata wakacji" są rzeczywiście lukrowane, o tyle przeciwne podejście Goldinga wcale nie jest bardziej realistyczne.
Verne mówi nam, że przygoda jest biała jak niezachwiana niewinność dzieci. Golding, że jest czarna jak dym wyspy podpalonej przez zdziczałe i oszalałe małe potwory. A ona jest w rzeczywistości różnokolorowa.
W pewnym stopniu można "Władcę much" traktować jako analizę mrocznej strony człowieczeństwa, ale jest wiele lepszych dzieł o takiej tematyce. Jeśli chodzi o realistyczne przedstawienie możliwych losów grupy młodych rozbitków - to zupełne pudło.

Ta książka zwykle jest traktowana jako odpowiedź na "Dwa lata wakacji" Verne'a. Dużo jest opinii typu "Verne jest idealistą i marzycielem, a Golding jest realistą i pozbawia nas złudzeń".
O ile "Dwa lata wakacji" są rzeczywiście lukrowane, o tyle przeciwne podejście Goldinga wcale nie jest bardziej realistyczne.
Verne mówi nam, że przygoda jest biała jak niezachwiana...

Nie rozumiem do końca przesłania tej książki, stąd niska ocena....

Nie rozumiem do końca przesłania tej książki, stąd niska ocena....

Książka pokazuje prawdę o brutalności ludzkiej natury i o tym jak w obliczu konieczności przetrwania, cały dorobek ludzkiego rozwoju okazuje się nic nie warty.
Obserwujemy stopniowe zezwierzęcenie bohaterów i powolne staczanie się w odmęty szaleństwa. Górnolotne, światłe cele giną w starciu z żądzą władzy, potęgi i nieograniczonej niczym niezależności. Ludzka bezwzględność i okrucieństwo kryją się głęboko w każdym z nas, czekając na odpowiedni moment, by się ujawnić.
I choć tytułowy Władca Much w istocie pojawia się w książce, to moim zdaniem może to też być ironizacja przedstawionych wydarzeń. Ostatecznie bowiem ci, którzy zyskują władzę w tak prymitywnych warunkach, pozostają jedynie próżnymi władcami much. Choć gromadzą wokół siebie wiele podwładnych, nawet z ich pomocą nie są w stanie niczego osiągnąć, ograniczeni samym swoim jestestwem.
Władca Much pokazuje jak trudne warunki i poczucie nieograniczonej wolności potrafią zmienić ludzi, eksponując najmroczniejsze zakamarki ich serc. Ostatecznie bowiem pierwotne instynkty zawsze wezmą górę nad zdrowym rozsądkiem, gdy nadzieja wciąż nie pojawia się na horyzoncie. W takich warunkach natomiast, przetrwają najsilniejsi.

Książka pokazuje prawdę o brutalności ludzkiej natury i o tym jak w obliczu konieczności przetrwania, cały dorobek ludzkiego rozwoju okazuje się nic nie warty.
Obserwujemy stopniowe zezwierzęcenie bohaterów i powolne staczanie się w odmęty szaleństwa. Górnolotne, światłe cele giną w starciu z żądzą władzy, potęgi i nieograniczonej niczym niezależności. Ludzka bezwzględność...

Nie rozumiem tych zachwytów. Dla mnie książka jest zwyczajnie przeciętna.
Zdecydowanie za dużo powtarzających się opisów przyrody i padania światła pod różnymi kątami...

Nie rozumiem tych zachwytów. Dla mnie książka jest zwyczajnie przeciętna.
Zdecydowanie za dużo powtarzających się opisów przyrody i padania światła pod różnymi kątami...

Lektura obowiązkowa dla każdego.

Lektura obowiązkowa dla każdego.

Miałam duże uprzedzenia do tej książki i dziwne wyobrażenia o treści. Jednak jak już sięgnęłam po książkę, to przepadłam z kretesem, aż skończyłam z gulą w gardle. Mocne, wbrew pozorom nie tak drastyczne jak oczekiwałam, a jednak w przesłaniu bardzo bezpardonowe i surowe dla natury ludzkiej. Wyzwanie LC kwiecień 2024.

Miałam duże uprzedzenia do tej książki i dziwne wyobrażenia o treści. Jednak jak już sięgnęłam po książkę, to przepadłam z kretesem, aż skończyłam z gulą w gardle. Mocne, wbrew pozorom nie tak drastyczne jak oczekiwałam, a jednak w przesłaniu bardzo bezpardonowe i surowe dla natury ludzkiej. Wyzwanie LC kwiecień 2024.

Książka opowiada o grupie dzieci w wieku od 6 do 12 lat, chłopców których samolot rozbił się na wyspie. Żaden dorosły nie przeżył wypadku, zostały przy życiu jedynie dzieci pozostawione same sobie bez dorosłych w trudnej sytuacji. Książka skupia się na zderzeniu dziecięcych fantazji o świecie bez dorosłych z brutalną rzeczywistością, pokazuje jak szybko umysł młodej jednostki potrafi zrobić się dziki i brutalny, kiedy nie ma żadnych autorytetów do naśladowania. Książka znakomicie nadaje się jako poparcie stwierdzenia "człowiek rodzi się zły a dobra uczy się z czasem". Mimo, że tytuł był uznawany za mocno kontrowersyjny to na dzisiejsze czasy powiedziałbym, że jest jedynie "trochę mocniejszy" co może być dowodem na to, że dzisiejsze społeczeństwo jest dużo bardziej znieczulone i "mniej ludzkie" niż 70 lat temu.

Czy polecam? Jest to książka na 5-6 godzin czytania będąca jedynym z ważniejszych tytułów ostatniego stulecia więc warto się z nią zapoznać aczkolwiek z dużym prawdopodobieństwem nie przypadnie do gustu ze względu na nietypową tematykę, jest dość osobliwa. Jako, że osobiście lubię takie osobliwości to w mojej ocenie jest to delikatnie naciągane 7/10 co jest myślę całkiem uczciwie wysoką oceną jak na tak krótką książkę nie poruszającą mega głębokiej tematyki

Książka opowiada o grupie dzieci w wieku od 6 do 12 lat, chłopców których samolot rozbił się na wyspie. Żaden dorosły nie przeżył wypadku, zostały przy życiu jedynie dzieci pozostawione same sobie bez dorosłych w trudnej sytuacji. Książka skupia się na zderzeniu dziecięcych fantazji o świecie bez dorosłych z brutalną rzeczywistością, pokazuje jak szybko umysł młodej...

Powieść ocierająca się wybitność, ciesząca się zasłużoną sławą. O jej głębszym znaczeniu rozpisali się już inni oceniający, ja dodam tylko, że w warstwie czysto fabularnej autor doskonale oddał wyłaniające się relacje władzy w grupie i napięcie panujące pomiędzy postaciami.

Powieść ocierająca się wybitność, ciesząca się zasłużoną sławą. O jej głębszym znaczeniu rozpisali się już inni oceniający, ja dodam tylko, że w warstwie czysto fabularnej autor doskonale oddał wyłaniające się relacje władzy w grupie i napięcie panujące pomiędzy postaciami.