Bestia. Największy morderca w historii Polski

Literatura z gatunku true crime od lat cieszy się u mnie niesłabnącą popularnością. Z jakiegoś powodu uwielbiam sięgać po książki traktujące o prawdziwych zbrodniach, opowiadające biografie morderców. Takie prawdziwe opowieści mrożą mi krew w żyłach zdecydowanie bardziej aniżeli kryminały, choćby najlepiej napisane.

O Leszku Pękalskim już słyszałam, ale nigdy nie zaznajamiałam się bardziej z historią jego zbrodni. Być może dlatego lektura „Bestii” była dla mnie tak fascynująca i trzymająca w napięciu od deski do deski (sic!). Autorka snuje reportaż przeplatany fabularyzowanymi wątkami, które jednak nie kują w oczy i nie przeszkadzają. Trochę pod tym względem przypomina mi styl pisania Przemysława Semczuka, którego szalenie lubię, więc po prostu musiało mi to przypaść do gustu.

Leszek Pękalski został skazany jedynie za jedną zbrodnię, choć podejrzewany był o dziesiątki innych. Co więcej, sam wielokrotnie się do nich przyznawał, przytaczając szczegóły, które mógł znać tylko sprawca, a następnie odwoływał swoje zeznania, co w pewnym momencie zaczęło wprowadzać prawdziwy zamęt wśród śledczych, którzy sami nie wiedzieli już, co jest prawdą, a co wyłącznie wymysłem upośledzonego umysłu.

Autorka ukazuje życie Pękalskiego przez pryzmat jego zbrodni, ale i – mniej lub bardziej – bliskich mu osób. Czytamy zatem urywki z akt toczących się przeciwko niemu postępowań, fabularyzowane opisy zbrodni przeplatane wypowiedziami wychowawców, członków rodziny, czy współpracowników Leszka.

Niesamowitym w tej książce jest to, że autorce dobrze udało się ukazać ten brak empatii, na który zwracało uwagę wielu dziennikarzy, którzy mieli okazję rozmawiać z mordercą. Leszek nie żałował swoich ofiar, żałował samego siebie. Usprawiedliwiał swoje zbrodnie tym, że jest upośledzonym sierotą, którego nikt nie chce i którego zawsze wyśmiewano. Sądził, czy też sądzi, że jest dobry, a jego „grzechy” zostaną wybaczone, bo przecież zawsze było mu tak źle i to wina innych, że skończył tak, jak skończył. I faktycznie, w otoczeniu Pękalskiego można szukać winnych tego, że nie starali się oni pomóc krzywdzonemu przez los, dorastającemu chłopakowi, ale obarczanie ich winą za całą zbrodniczą działalność Leszka jest jednak sporym nadużyciem i próbą wybielenia mordercy.

Poznałam książkę w wersji audiobooka w aranżacji Krzysztofa Czeczota i baaaardzo Wam ten audiobook polecam. Pan Czeczot perfekcyjnie operuje głosem, fenomenalnie wczuwa się w poszczególne postacie i dodaje książce niesamowitego klimatu. Zachęcam Was do zapoznania się z „Bestią” właśnie w tej formie, bo warto bardzo, bardzo, bardzo!

Literatura z gatunku true crime od lat cieszy się u mnie niesłabnącą popularnością. Z jakiegoś powodu uwielbiam sięgać po książki traktujące o prawdziwych zbrodniach, opowiadające biografie morderców. Takie prawdziwe opowieści mrożą mi krew w żyłach zdecydowanie bardziej aniżeli kryminały, choćby najlepiej napisane.

O Leszku Pękalskim już słyszałam, ale nigdy nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze napisane studium dotyczące seryjnego mordercy – Leszka Pękalskiego. Autorka krok po kroku, śledząc życiorys mordercy, pokazała jak rodzi się zło.

Czy chłopak wychowany w patologicznej rodzinie, w której przez wszystkich był traktowany jak zbędny mebel – niechciany, bity, poniżany, wyśmiewany, a do tego lekko upośledzony może wyrosnąć na normalnego człowieka, który będzie potrafił odróżnić dobra od zła? Jak pisze autorka: „Wracając do Pękalskiego. Jego dzieciństwo było odarte z wszelkich uczuć. Od urodzenia był dzieckiem bitym, krzywdzonym, niechcianym. Odrzuconym przez rodziców, rówieśników, środowisko. Kiedy dorastał, zauważył, że kobiety także go odrzucają”.
Do tego mocno rozbujany popęd sexualny, z rozładowaniem którego nie potrafi sobie poradzić inaczej, jak tylko zabijając i gwałcąc nieżywe już ofiary.

Bardzo współczułam temu człowiekowi, gdy czytałam, że od dziecka nie miał oparcia w nikim: ani w rodzinie, ani w środowisku rówieśniczym, a potem zawodowym. Jak normalnie żyć, wiedząc, że nikomu nie jesteś potrzebny, nikogo nie interesuje twój los, a każdy dokucza, wyśmiewa, patrzy z odrazą. W tym również kobiety. A on tak bardzo pragnął mieć żonę, kochać i być kochany.
Czy to usprawiedliwia jego czyny? Z pewnością nie, ale rzuca światło na to, dlaczego był taki a nie inny, dlaczego postępował tak a nie inaczej.

Z jednej strony mamy skrzywdzonego człowieka, a z drugiej ofiary i ich rodziny. Gdy czytałam co robił swoim ofiarom, to ciarki przechodziły mi po plecach... I wówczas uświadamiałam sobie ile bólu, cierpienia zadał zabitym przez siebie osobom. Nie mówiąc o tym, jak cierpieli bliscy zabitych osób. A jego ofiarami były również dzieci: półroczna dziewczynka, którą porwał sprzed sklepu oraz trzynastolatka, nad którą okrutnie pastwił się, zanim ją zabił.

Autorka śledzi losy Pękalskiego od dzieciństwa aż do momentu, gdy kończy mu się długoletni wyrok i opuszcza więzienie. Zresztą przeprowadziła z nim wywiad w więzieniu. Rozmawiała z jego bliskimi, opiekunami z różnych ośrodków oraz zastanawiała się czy gdyby szwagier nie oszukał go i w końcu kupił mu tą gumową lalkę z sex shopu, na którą Pękalski tak długo zbierał pieniądze, to może wszystko mogłoby potoczyć się inaczej. Może lalka pozwoliłaby mu rozładować popęd i oszczędziła kilka ludzkich istnień? Tego raczej już nigdy się nie dowiemy.

Książka rzetelnie oddaje obraz człowieka, który krok po kroku coraz głębiej pogrążą się w mroku i wkracza na drogę przestępstwa. Czyta się szybko, ale lektura mocno obciąża psychikę i nie pozwala zasnąć. Obrazy z książki na długo pozostają w pamięci i wciąż mam je przed oczami...

Bardzo dobrze napisane studium dotyczące seryjnego mordercy – Leszka Pękalskiego. Autorka krok po kroku, śledząc życiorys mordercy, pokazała jak rodzi się zło.

Czy chłopak wychowany w patologicznej rodzinie, w której przez wszystkich był traktowany jak zbędny mebel – niechciany, bity, poniżany, wyśmiewany, a do tego lekko upośledzony może wyrosnąć na normalnego człowieka,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetny reportaż ! Godny polecenia. Książka na swój sposób przerażająca, brutalna. Polecam D.

Świetny reportaż ! Godny polecenia. Książka na swój sposób przerażająca, brutalna. Polecam D.

Pokaż mimo to

Za dużo fabuły, wkładania bohaterowi w usta i myśli słów, które mogły nie mieć miejsca. „Czysty” dokument dla mnie byłyby atrakcyjniejszy. Nie mniej, jest to bardzo dobra książka, a zbrodnie w niej opisane paraliżujące.

Za dużo fabuły, wkładania bohaterowi w usta i myśli słów, które mogły nie mieć miejsca. „Czysty” dokument dla mnie byłyby atrakcyjniejszy. Nie mniej, jest to bardzo dobra książka, a zbrodnie w niej opisane paraliżujące.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra, bardzo trudna, brutalna. Fabularyzowany dokument, nie każdy lubi, do mnie trafił.

Bardzo dobra, bardzo trudna, brutalna. Fabularyzowany dokument, nie każdy lubi, do mnie trafił.

Pokaż mimo to

Książka niesamowicie wciągająca, brutalna i obnażająca zawiłą (i mocno pokaleczoną) osobowość jednego z najbardziej znanych polskich morderców. Przesłuchałam audiobooka, który "doprawiony" efektami dźwiękowymi dopełnił całości, tworząc słuchowisko idealne.
Polecam każdemu szukającemu mocnych wrażeń.

Książka niesamowicie wciągająca, brutalna i obnażająca zawiłą (i mocno pokaleczoną) osobowość jednego z najbardziej znanych polskich morderców. Przesłuchałam audiobooka, który "doprawiony" efektami dźwiękowymi dopełnił całości, tworząc słuchowisko idealne.
Polecam każdemu szukającemu mocnych wrażeń.

Pokaż mimo to

Jak wyglądały ostatnie momenty tych, którzy padli ofiarą zbrodni? Co czuli, gdy zostali zaatakowani? Czy zdążyli zrozumieć, że ich życie właśnie się kończy? Czy wyrzucali sobie, że znaleźli się w danym miejscu i czasie?

Czy bardzo cierpieli...?

Przypuszczam, że wielu z nas słysząc o gwałtownej śmierci innych ludzi, zadaje sobie podobne pytania.

W swojej książce Magda Omilianowicz w dużej mierze skupia się na ostatnich momentach życia (prawdopodobnych) ofiar Leszka Pękalskiego. Próbuje też dociec, dlaczego „Wampir z Bytowa” dopuścił się tak okrutnych zbrodni i zastanawia się, czy można było tym wydarzeniom zapobiec.

Muszę przyznać, że nie potrafię tej książki jednoznacznie ocenić.
Z jednej strony doceniam próbę wniknięcia w umysł zwyrodniałego gwałciciela i mordercy. Z drugiej – część działań autorki po prostu mnie obrzydziła.

Magda Omilianowicz przybliża sylwetki zaatakowanych przez Pękalskiego osób. Usiłuje wniknąć w sposób myślenia zbrodniarza oraz stawia najważniejsze w czasie pracy nad książką pytanie: „Czy skazani pokroju Pękalskiego i Trynkiewicza rzeczywiście mogą odzyskać wolność?”. Należy bowiem pamiętać, że książka powstawała w momencie, gdy nieubłaganie zbliżały się daty wyjścia na wolność kolejnych skrajnie niebezpiecznych przestępców, a działanie ośrodka w Gostyninie stało pod znakiem zapytania.

Trzeba przyznać, że jako naświetlenie palącego problemu, ta książka radzi sobie całkiem nieźle.

Nieco gorzej wypadają fragmenty, w których autorka próbuje wcielić się w ofiary zbrodni. Po pewnym czasie zaczęła mnie męczyć schematyczność, z jaką zostały przedstawione ostatnie chwile zamordowanych oraz ich identyczny sposób myślenia.

Jest to jednak tylko drobny mankament w porównaniu z tym, co naprawdę mnie w tej książce zniesmaczyło.
Po pierwsze: obwinianie szwagra Pękalskiego o niekupienie mu gumowej lalki, co zdaniem autorki mogło się przyczynić do popełniania zbrodni na kobietach. Omilianowicz przez całą książkę uparcie powraca do sprawy z lalką i sugeruje, że przynajmniej część kobiet mogła zostać uratowana, gdyby tylko Pękalski dostał swoją wymarzoną zabawkę. Ma w sobie na tyle okrucieństwa, że swoimi zarzutami dręczy rodzinę oskarżonego:
„– Proszę mi powiedzieć jedno, tutejsi ludzie plotkują, że pani mąż miał kupić Leszkowi lalkę, taką dmuchaną do seksu, ale oszukaliście go. Czy to prawda? Nie macie wyrzutów sumienia, wiedząc, że ta lalka mogła mu zastąpić żywe kobiety, że ten zakup mógł uratować życie którejś z zamordowanych przez niego kobiet?”.
Powiedzmy to sobie głośno i wyraźnie: za gwałty i morderstwa odpowiedzialny jest w tym przypadku ten, kto tego dokonał. Nikt inny.

Po drugie: wspaniałe i niezwykle przebiegłe metody śledcze pani reporter. Przychodzenie do uzależnionego od alkoholu wuja Pękalskiego z butelką wódki, by zachęcić go do rozmowy i wyciągnąć z niego interesujące wyznania, uważam za karygodne i bardziej przystające hienie, niż rzetelnemu dziennikarzowi. Co ciekawe, autorka wydaje się być dumna ze swoich metod, a sposób, w jaki opisuje rodzinę Pękalskiego jasno pokazuje, jak przedmiotowo Omilianowicz traktuje swoich rozmówców.

Po trzecie, najbardziej ze wszystkiego bulwersujące: bezcelowe dręczenie bliźniaczej siostry przestępcy. Kobieta odmówiła zeznań przed sądem i udzielania jakichkolwiek wywiadów, więc zgodnie z reporterską logiką pani Omilianowicz udała się do jej domu i oczekiwała odpowiedzi na natrętne i zniesmaczające pytania.
Oczywiście po gwałtownej odmowie udzielenia wywiadu, siostra Pękalskiego zostaje przedstawiona w jednoznacznie złym świetle i staje się antybohaterem rozdziału. W rzeczywistości cała jej wina polegała na tym, że chciała być pozostawiona w spokoju.

Na koniec warto wspomnieć o niezwykle udanym wydaniu audio. Sposób czytania, poziom wczucia się w rolę Krzysztofa Czeczota i świetnie zrobiona ścieżka dźwiękowa czynią z „Bestii” publikację idealną, by zacząć swoją przygodę z audiobookami. I w tym jednym aspekcie mogę tę książkę z czystym sumieniem polecić.

Jak wyglądały ostatnie momenty tych, którzy padli ofiarą zbrodni? Co czuli, gdy zostali zaatakowani? Czy zdążyli zrozumieć, że ich życie właśnie się kończy? Czy wyrzucali sobie, że znaleźli się w danym miejscu i czasie?

Czy bardzo cierpieli...?

Przypuszczam, że wielu z nas słysząc o gwałtownej śmierci innych ludzi, zadaje sobie podobne pytania.

W swojej książce Magda...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetnie nagrany audiobook, efekty dźwiękowe pozwalają na intensywne wczucie się w atmosferę. Krzysztof Czeczot wykonał kawał dobrej roboty. Genialnie czyta i odgrywa role.

A teraz jeśli chodzi o samą treść.
Jeśli ktoś chciałby zapoznać się z biografią Leszka Pękalskiego to ta lektura nie jest do tego odpowiednia. Kilka wywiadów, cytatów, a większość to fabularyzowanie o domniemanych przez policję zbrodniach jakich się dopuścił Oskarżony. Ile z tego wszystkiego jest prawdy, nie mam pojęcia, ale dużo fantazji ze strony autorki.

Audiobook mnie wciągnął dzięki lektorowi, ale czy byłoby tak samo gdybym sama czytała? Ciężko powiedzieć.

Świetnie nagrany audiobook, efekty dźwiękowe pozwalają na intensywne wczucie się w atmosferę. Krzysztof Czeczot wykonał kawał dobrej roboty. Genialnie czyta i odgrywa role.

A teraz jeśli chodzi o samą treść.
Jeśli ktoś chciałby zapoznać się z biografią Leszka Pękalskiego to ta lektura nie jest do tego odpowiednia. Kilka wywiadów, cytatów, a większość to fabularyzowanie o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabularyzowane fragmenty nie do końca w moim stylu jeśli chodzi o reportaż, natomiast książkę w audiobooku czytanym przez Krzysztofa Czeczota słuchało się fantastycznie i w takiej formie ją polecam.

Fabularyzowane fragmenty nie do końca w moim stylu jeśli chodzi o reportaż, natomiast książkę w audiobooku czytanym przez Krzysztofa Czeczota słuchało się fantastycznie i w takiej formie ją polecam.

Pokaż mimo to

Gdyby nie to, iż wiem, że to rzetelny reportaż, skomentowałabym, że autorkę poniosła fantazja i trochę przekombinowała. Niestety, to nie thriller, ani kryminał z fikcyjną treścią. Ani nie zbiór morderstw dokonanych przez wielu zbrodniarzy. To rzecz o życiu jednego tylko chłopaka, potem młodego mężczyzny, który najpierw był Lesiem, potem Leszkiem Pękalskim, Wampirem z Bytowa, wreszcie Bestią. Dziś, wskutek ustawy o bestiach z 2014r. jest dożywotnim, mam nadzieję, pensjonariuszem specjalnego ośrodka w Gostyninie. Zabił wielokrotnie, choć został skazany tylko za jedną udowodnioną zbrodnię.

W dzieciństwie nie było mu lekko, bez rodziny, tylko z biologicznymi, nie akceptującymi go rodzicami, tułaczka po Domach Dziecka, ciągłe doświadczanie przemocy, brak w otoczeniu osób, które ukształtowałyby go moralnie i przekazały społeczne wzorce. Ciągle, brudny, głodny, nieuczesany, niekochany, nie obchodził nikogo. Z jednym wielkim, obsesyjnym marzeniem - znaleźć żonę, która by go kochała i zaspokajała jego potrzeby. Można współczuć, nieprawdaż? I o tym da się czytać. Tyle że potem w książce i życiu Leszka zaczyna się ZŁO. Zło w czystej postaci. Kilkadziesiąt zbrodni, niewinne ofiary. Morderca wprawdzie lekko upośledzony i prymitywny, ale hardy, pomysłowy, silny i sprytny. Zabija za odmowę randki, seksu, dla rozrywki lub z byle powodu. Nie ma skrupułów, uważa że jest bezkarny. I tak przez kilkadziesiąt zbrodni, przez wiele lat. Czy teraz żałuje? Tak, ale twierdzi, że tylko tego, że nie zabił ostatniej ofiary, tylko ją zgwałcił, a przez to wpadł.
Zastanawia mnie tylko jak to możliwe, że polski wymiar sprawiedliwości udowodnił mu i osądził za popełnienie tylko jednej zbrodni, skoro morderca przyznał się do wielu. Chociaż co to za różnica i tak nie dostałby wyższego wymiaru kary, więc nic by to nie zmieniło. O tej części książki nie chce mi się nawet więcej pisać, żeby nie przypominać sobie i nie obcować nadal ze złem.

Dobrze się stało, że autorka to napisała, dobrze, że przeczytałam, dobrze, że go w końcu dopadli, ale najlepiej, że po odsiedzeniu wyroku nie został uwolniony i przywrócony do społeczeństwa. Nie muszę się nerwowo rozglądać w ciemniejszej uliczce, ani zamartwiać, gdy córki na czas nie wracają wieczorem do domu. Ciekawi mnie jak z tematem dała sobie radę autorka, która przez ponad 20 lat zbierała materiały, wertowała akta, jak wytrzymała przez tyle lat ciągle obcując z ogromnym złem. Ja czułam sie nieswojo tylko czytając przez kilka dni.
Czytałam ostatnio „Pionek” Kuźmińskich. Kryminał o fikcyjnej fabule, o Wampirze z Szombierek. Główna bohaterka idzie do więzienia na wywiad z Wampirem - seryjnym mordercą. Jest przerażona i ja się jej nie dziwię. Analogicznie - autorka „Bestii” spotkała się ze zbrodniarzem i to zapewne wielokrotnie. Na pewno też się bała, takie spotkanie to na pewno wielkie przeżycie i nic przyjemnego. Niezależnie od okoliczności - ja bym nie poszła, tak sądzę.

Lektura jest poruszająca i przerażająca, oddziaływuje na wyobraźnię. Czyta się szybko, choć ze względu na drastyczny temat - lekko i miło nie jest. Najbardziej interesowały mnie fragmenty o życiu Pękalskiego i opisy pracy organów ścigania, prowadzone latami śledztwo. A same zbrodnie? Jest ich tak dużo, większość popełniana z tych samych pobudek i w podobny sposób, że w połowie lektury zaczęłam się zastanawiać, czy nie wystarczyłoby opisać tylko kilku lub stworzyć zamiast książki cyklu artykułów, by ulżyć czytelnikowi. Ale nie! Wtedy książka nie miałaby takiej mocy rażenia. Pękalskiego ni można by wtedy nazwać Bestią, a książki opatrzyć podtytułem „Studium zła”. Bo to było SAMO ZŁO.

Gdyby nie to, iż wiem, że to rzetelny reportaż, skomentowałabym, że autorkę poniosła fantazja i trochę przekombinowała. Niestety, to nie thriller, ani kryminał z fikcyjną treścią. Ani nie zbiór morderstw dokonanych przez wielu zbrodniarzy. To rzecz o życiu jednego tylko chłopaka, potem młodego mężczyzny, który najpierw był Lesiem, potem Leszkiem Pękalskim, Wampirem z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to