Było to moje drugie spotkanie z prozą D. Rubiny, bardzo udane i zachęcające do sięgnięcia po jej inne książki.

"Po słonecznej stronie ulicy" to wielogłosowa powieść o dwóch kobietach - matce i córce, o skomplikowanych relacjach między nimi, których źródło tkwi wojennych przeżyciach pierwszej z kobiet. Przetrwanie blokady Leningradu, stracenie podczas niej wszystkich bliskich i ciężkie powojenne lata położyły się cieniem na życiu Katii i na jej relacjach z ludźmi.
Losy obu bohaterek poznajemy z różnych perspektyw, także z punktu widzenia autorki, która wprowadziła do powieści elementy autobiograficzne.

Książka ta to także piękna, poruszająca opowieść o Taszkiencie - rodzinnym mieście D. Rubiny, słynącym z wielokulturowości i różnych kontrastów. Sporo miejsca pisarka poświęciła opisom zapamiętanych z dzieciństwa podwórek, placów, zwłaszcza słynącego z żywiołowości targowiska, które było dla mieszkańców i tymczasowych uchodźców nie tylko miejscem handlu, ale i zdobywania informacji, zawierania pokątnych interesów, szukania przygody przez najmłodszych.

Powieść jest wzruszająca, nostalgiczna, momentami mocna i przerażająca, momentami poetycka.
Czyta się ją szybko, mimo iż nie jest to lektura lekka i przyjemna - dużo w niej bólu, smutku, tęsknoty. Na pewno jednak warto po nią sięgnąć, gdyż to wartościowa lektura, skłaniająca de wielu refleksji i pozostająca w pamięci.

Było to moje drugie spotkanie z prozą D. Rubiny, bardzo udane i zachęcające do sięgnięcia po jej inne książki.

"Po słonecznej stronie ulicy" to wielogłosowa powieść o dwóch kobietach - matce i córce, o skomplikowanych relacjach między nimi, których źródło tkwi wojennych przeżyciach pierwszej z kobiet. Przetrwanie blokady Leningradu, stracenie podczas niej wszystkich...

Cudowna powieść w pięknym, nostalgicznym klimacie. Autorka stworzyła taki nastrój, że wędrując po kartach książki jest się bardzo blisko jej bohaterów i odnosi się wrażenie, że zna się ich od zawsze. Rosjanie, Żydzi, Koreańczycy, Gruzini, Tatarzy krymscy.... - to mieszkańcy Taszkientu w drugiej połowie XX wieku. W tym właśnie czasie i wśród takiej mieszanki ludzi rozpoczyna się opowieść Diny Rubiny.
Tylko pisarz z ogromną wrażliwością potrafi tak ciekawie opisać codzienność, że urasta ona do rangi niezwykłych przeżyć. W momencie pisania książki miejsca i postaci były jedynie we wspomnieniach autorki. Wspomnieniach naznaczonych sentymentem i tęsknotą za czymś, co bezpowrotnie minęło...
Powieść wciągnęła mnie i totalnie zauroczyła. Polecam!!!

Cudowna powieść w pięknym, nostalgicznym klimacie. Autorka stworzyła taki nastrój, że wędrując po kartach książki jest się bardzo blisko jej bohaterów i odnosi się wrażenie, że zna się ich od zawsze. Rosjanie, Żydzi, Koreańczycy, Gruzini, Tatarzy krymscy.... - to mieszkańcy Taszkientu w drugiej połowie XX wieku. W tym właśnie czasie i wśród takiej mieszanki ludzi rozpoczyna...

Piękna opowieść. O dorastaniu w czasach, kiedy nikt nie ma czasu na uczucia (także rodzicielskie),ale walczy się o przetrwanie. Opowieść o tym, że talent — jeśli się go ma — znajdzie ujście w najbardziej niesprzyjających okolicznościach. Czuły portret Taszkientu, słonecznego miasta, którego wspomnienie ogrzewa w najgorszych momentach. Kilka pięknych, humorystycznych akcentów.

Piękna opowieść. O dorastaniu w czasach, kiedy nikt nie ma czasu na uczucia (także rodzicielskie),ale walczy się o przetrwanie. Opowieść o tym, że talent — jeśli się go ma — znajdzie ujście w najbardziej niesprzyjających okolicznościach. Czuły portret Taszkientu, słonecznego miasta, którego wspomnienie ogrzewa w najgorszych momentach. Kilka pięknych, humorystycznych akcentów.

Jest to powieść oparta na wspomnieniach Diny Rubiny. Miejsce akcji - Taszkient - niesamowite miasto, w którym mieszały się różne tradycje i obyczaje. Skupisko niewygodnych dla władzy "wrogów ludu", przez to posiadające bardzo wysoki procent ludzi wykształconych, uczonych... W całym tym kalejdoskopie postaci wyłaniają się dwie główne: Katia i jej córka Wiera.

Od pierwszych stron powieści można się przekonać, że rodziną są tylko z nazwy. Katia straciła całą swoją rodzinę na wojnie. Walcząc o przetrwanie wyzbyła się wszelkich zasad moralnych. Idzie przez życie nawet po trupach, bo życie jej nie rozpieszcza, a chciwość napędza do działania. Kiedy rodzi niechcianą córkę Wierę, ma się na kim wyładować. Upokarza ją, znęca się, znika by za jakiś czas znów powrócić do swoich zwyczajów. Ale nie jest to przygnębiająca historia o maltretowanym dziecku. Wiera nie jest typem ofiary. To bardzo silna osobowość. Wie czego chce, a chce zajmować się sztuką. Kiedy matka staje się wirtuozką świata przestępczego, nieuchwytną przywódczynią gangu narkotykowego, Wiera izoluje się od matki i zatraca się w malarstwie. Powoli i systematycznie pracuje nad tym, aby ostatecznie zerwać tę emocjonalną pępowinę z toksyczną matką.

Dina Rubina nie pieści się z czytelnikiem. Chwilami te dwie postacie kobiet są wobec siebie bardzo brutalne, a przez to sceny z nimi są wręcz naelektryzowane złymi emocjami. Mimo, że jest to trudny temat, to książkę czytało mi się łatwo, od pierwszych stron zatraciłam się w tej historii. Jestem przekonana, że jest to w głównej mierze zasługa Wiery, która nie rozczula się nad sobą, nie prosi o litość. Jest tak samo silna jak matka, tylko nie tak zepsuta. Ten proces psychologiczny odrywania się od matki był dla mnie wciągający. Zawsze będę podziwiać osoby, które potrafiły wyzwolić się z toksycznych relacji, które pomimo ciężkich przeżyć potrafiły zbudować swój własny świat, przejść na tę słoneczną stronę ulicy.

Jest to powieść oparta na wspomnieniach Diny Rubiny. Miejsce akcji - Taszkient - niesamowite miasto, w którym mieszały się różne tradycje i obyczaje. Skupisko niewygodnych dla władzy "wrogów ludu", przez to posiadające bardzo wysoki procent ludzi wykształconych, uczonych... W całym tym kalejdoskopie postaci wyłaniają się dwie główne: Katia i jej córka Wiera.

Od pierwszych...

Dina Rubina tworzy w tej opowieści niepowtarzalny klimat, dodatkowo podsycony egzotyką miejsca jakim jest Taszkient, a wszystko umieszczone w tyglu wielokulturowości i wieloetniczności. Najlepszy przykład wybitnej literatury środka. Warte uwagi.

Dina Rubina tworzy w tej opowieści niepowtarzalny klimat, dodatkowo podsycony egzotyką miejsca jakim jest Taszkient, a wszystko umieszczone w tyglu wielokulturowości i wieloetniczności. Najlepszy przykład wybitnej literatury środka. Warte uwagi.