O ile od strony warsztatu pisarskiego autorce niczego zarzucić nie można, to od strony umiejętności konstruowania akcji jest już o co się pospierać. A w zasadzie dzieje się na tych ponad 500 stronach nic się nie dzieje, raczej wieje nudą. Raczej nie polecam. Chyba, że komuś pragnącemu wielkiego wyciszenia.

O ile od strony warsztatu pisarskiego autorce niczego zarzucić nie można, to od strony umiejętności konstruowania akcji jest już o co się pospierać. A w zasadzie dzieje się na tych ponad 500 stronach nic się nie dzieje, raczej wieje nudą. Raczej nie polecam. Chyba, że komuś pragnącemu wielkiego wyciszenia.

Jest to jedna z tych książek, która chcesz żeby szybko się skończyła. Już dawno nie czytałem tak beznadziejne nudnej książki, do końca której nie udało mi się dobrnąć. Dawałem jej szanse kilkakrotnie i w końcu poległem na 411 stronie (książka ma 570). Dobrze że jest z biblioteki to nie zmarnowałem pieniędzy tylko trochę czasu.

Jest to jedna z tych książek, która chcesz żeby szybko się skończyła. Już dawno nie czytałem tak beznadziejne nudnej książki, do końca której nie udało mi się dobrnąć. Dawałem jej szanse kilkakrotnie i w końcu poległem na 411 stronie (książka ma 570). Dobrze że jest z biblioteki to nie zmarnowałem pieniędzy tylko trochę czasu.

Ależ mi się podobała ta książka!

Mieszkanka Izraela, z pochodzenia Rosjanka o żydowskich korzeniach, pisarka, zostaje dyrektorem żydowskiej fundacji kulturalnej w Moskwie, która odpowiada za tzw. "powroty", czyli ma za zadanie werbowanie jak największej liczby Rosjan o żydowskich korzeniach do przeprowadzki do Izraela. Główna nadzieja jest oczywiście taka, że bohaterka i podległy jej syndykat naściągają młodych, silnych i entuzjastycznych dzieciaków, które wzmocnią zastępy armii izraelskiej. I tu zaczyna się pierwszy problem, bo zamiast rwącej się do walki młodzieży, do przeprowadzki zgłaszają się głównie bezzębni staruszkowie, zainteresowani zmianą kraju na taki, który zapewni im lepszy poziom opieki medycznej - i dentystycznej, oczywiście z uwzględnieniem refundacji sztucznych szczęk.

Problemów jest jednak więcej - począwszy od paranoicznych obostrzeń bezpieczeństwa, którym musi poddać się w Moskwie bohaterka i jej rodzina, poprzez kierowanie zespołem syndykatu, który okazuje się kompletnie niekierowalny (w skrócie: cała kadra poobsadzana po znajomości, niechętna do jakichkolwiek działań, ale też nie do ruszenia),poprzez żonglowanie dyplomatycznymi unikami na forum wszystkich innych kulturalnych organizacji żydowskich w Rosji (których w samej Moskwie jest ponad sto, a każda najchętniej obraża się na pozostałe),radzenie sobie ze "sponsorami" spod wątpliwej gwiazdy (jak to w Rosji),latanie po kraju wewnętrznymi liniami, znoszenie humoru podstarzałych diw, które po prostu "muszą" uświetnić to czy tamto wydarzenie, najbardziej dlatego, że są czyimiś kochankami... i tak dalej, i tak dalej.

Dla mnie tak książka była wręcz cudowna - śmieszna, inteligentnie napisana, niezwykle pozytywna, a przy tym - ukazująca niezwykle barwny i ciekawy świat nowej Rosji, nowego Izraela i relacji instytucji kulturalnych/społecznych w tychże. Dla mnie - po prostu rewelacja, szczególnie dla czytelników mających sentyment - i zrozumienie - dla tajników duszy zarówno rosyjskiej, jak i żydowskiej.

Ależ mi się podobała ta książka!

Mieszkanka Izraela, z pochodzenia Rosjanka o żydowskich korzeniach, pisarka, zostaje dyrektorem żydowskiej fundacji kulturalnej w Moskwie, która odpowiada za tzw. "powroty", czyli ma za zadanie werbowanie jak największej liczby Rosjan o żydowskich korzeniach do przeprowadzki do Izraela. Główna nadzieja jest oczywiście taka, że bohaterka i...

Kupując tę książkę i czytając streszczenie miałam nadzieję na miłe popołudnia i wieczory z lekturą. Niestety bardzo się rozczarowałam. Książka dosyć gruba 571 stron,a naprawdę niewiele się dzieje, a jeśli już, to w kółko to samo. W Moskwie utworzono żydowską organizację kulturalną z wieloma komórkami. Ich kierowników nazywano syndykami. Autorka książki była jednym z nich. Celem organizacji było umożliwienie Żydom rozsianym po całej Rosji i świecie powrotu do rodzinnego kraju Izraela.Cały czas mamy do czynienia ze szkoleniami, sympozjami, imprezami kulturalnymi, komisjami sprawdzającymi jak wydatkowane są amerykańskie środki i jakie działania podejmuje Syndykat w pozyskiwaniu Żydów.Mamy obraz Moskwy podążającej za trendami zachodnimi, jak również obraz małych miejscowości, których charakter nie zmienił się od lat, a w jedynej istniejącej kawiarni uświadczysz tylko wódkę. Postaci występujące w książce są zbieraniną dziwnych osobowości, mającymi różne, raczej nienormalne upodobania.Po głębszym zastanowieniu się nie znalazłam nikogo z kim bym sympatyzowała. Jedynie co mi się spodobało był fragment listu na przedostatniej stronie książki.:"...Z latami życie odbiera człowiekowi rzecz najważniejszą:PRZEDSMAK. Przedsmak miłości, przedsmak, bogactwa, przedsmak szczęścia, przedsmak sławy....Odbiera ten radosny dreszcz, przyśpieszone bicie serca, trwożne i słodkie pokonywanie chwili, godziny dnia w drodze do upragnionego celu...Chociaż nie, Stwórca jest miłosierny i człowiek również na starość może otrzymywać dary losu.....Stwórca odbiera mu tylko jedną rzecz....I jeśli zapytasz mnie czym jest młodość, odpowiem ci: słodkim i bezgranicznym przedsmakiem.....

Kupując tę książkę i czytając streszczenie miałam nadzieję na miłe popołudnia i wieczory z lekturą. Niestety bardzo się rozczarowałam. Książka dosyć gruba 571 stron,a naprawdę niewiele się dzieje, a jeśli już, to w kółko to samo. W Moskwie utworzono żydowską organizację kulturalną z wieloma komórkami. Ich kierowników nazywano syndykami. Autorka książki była jednym z nich....

Książka staje się niesamowicie interesująca, kiedy człowiek ma przyjemność osobiście poznać postacie, które stały się inspiracją do stworzenia konkretnych bohaterów książki. Ciekawa wycieczka wgłąb środowiska ;)

Książka staje się niesamowicie interesująca, kiedy człowiek ma przyjemność osobiście poznać postacie, które stały się inspiracją do stworzenia konkretnych bohaterów książki. Ciekawa wycieczka wgłąb środowiska ;)

Właściwie to nie wiem "co autor miał na myśli"...Ktoś wie? To miało być zabawne?

Właściwie to nie wiem "co autor miał na myśli"...Ktoś wie? To miało być zabawne?