Jedenaście dni w Berlinie

Spotkanie, które nie mogło się zdarzyć, gdyby nie było sądzone. Iskierka magii rozjaśni mroki duszy i splątanego umysłu, postawi na nogi, a przede wszystkim niezawodnie wskaże drogę. Tą jedyną i do tej jedynej.

Spotkanie, które nie mogło się zdarzyć, gdyby nie było sądzone. Iskierka magii rozjaśni mroki duszy i splątanego umysłu, postawi na nogi, a przede wszystkim niezawodnie wskaże drogę. Tą jedyną i do tej jedynej.

Pokaż mimo to

Przepiękna, sympatyczna opowieść. Taka herbatka i kocyk dla dorosłej duszy spragnionej baśni. Trochę Forresta Gumpa, trochę Mężczyzny imieniem Ove i trochę Opowieści z Narni

Przepiękna, sympatyczna opowieść. Taka herbatka i kocyk dla dorosłej duszy spragnionej baśni. Trochę Forresta Gumpa, trochę Mężczyzny imieniem Ove i trochę Opowieści z Narni

Pokaż mimo to

Zupełnie inna książka od pozostałych napisanych przez H. Nessera. Nie jest to kryminał, z których najbardziej znany jest autor. Czasami nużąca, innym razem bardziej angażująca. Według mnie nie ma tutaj zakończenia, musimy sami"dopowiedzieć" sobie zakończenie o ile mamy taką potrzebę. Książka jest raczej lekka, niemniej nie sięgnę po nią raz jeszcze.

Zupełnie inna książka od pozostałych napisanych przez H. Nessera. Nie jest to kryminał, z których najbardziej znany jest autor. Czasami nużąca, innym razem bardziej angażująca. Według mnie nie ma tutaj zakończenia, musimy sami"dopowiedzieć" sobie zakończenie o ile mamy taką potrzebę. Książka jest raczej lekka, niemniej nie sięgnę po nią raz jeszcze.

Pokaż mimo to

Był niestety taki moment, że poczułam się nieco znudzona czytaniem o kolejnym dniu w Berlinie, bo zrobiło się zbyt jednostajnie. Poczekałam jednak trochę i okazało się, że szwedzki pisarz postanowił wprowadzić (co skojarzyło mi się z Murakamim) wątki, co do których nie ma się pewności czy są aby na pewno rzeczywiste, czy tylko dzieją się w wyobraźni bohaterów. Miałam wrażenie, że Håkan Nesser chciał w ten sposób pobawić się formą, nadać zwyczajnej historii nieco kolorytu i baśniowości. To udany eksperyment, a nawet jeżeli fabularnie nie były to jakieś szalenie niebanalne pomysły, to mnie zaintrygowało jak zmienna potrafi być twórczość autora. Trochę się nawet obawiam, że zderzenie z jego kryminałami będzie takie zwyczajne, ale mam nadzieję, że i w nich odnajdę to sprawne pióro, intrygujących bohaterów i przyjemność czytania. A „Jedenaście dni w Berlinie" polecam jeżeli lubicie nietypowe powieści, liczycie na dawkę humoru i macie ochotę oderwać się nieco od rzeczywistości. Może spędzicie w towarzystwie Arnego miło czas i polubicie go tak jak ja.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2017/01/hakan-nesser-jedenascie-dni-w-berlinie.html

Był niestety taki moment, że poczułam się nieco znudzona czytaniem o kolejnym dniu w Berlinie, bo zrobiło się zbyt jednostajnie. Poczekałam jednak trochę i okazało się, że szwedzki pisarz postanowił wprowadzić (co skojarzyło mi się z Murakamim) wątki, co do których nie ma się pewności czy są aby na pewno rzeczywiste, czy tylko dzieją się w wyobraźni bohaterów. Miałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sympatyczne czytadełko.

Sympatyczne czytadełko.

Pokaż mimo to

Sporo już napisano o tej książce, więc dodam tylko dwie uwagi:
1. - sentymentalną: odwołania do "Braci Lwie Serce" Astrid Lindgren - opowieści o braterskiej miłości (skok, gołąb), bo przyjemnie śledzić tropy
2. - utylitarną: bohaterka wspomina radę, do której się zastosowała - przeczytać dziesięć książek w miesiącu i wypić sto kubków herbaty.

Podoba mi się ten sposób pisania.

Sporo już napisano o tej książce, więc dodam tylko dwie uwagi:
1. - sentymentalną: odwołania do "Braci Lwie Serce" Astrid Lindgren - opowieści o braterskiej miłości (skok, gołąb), bo przyjemnie śledzić tropy
2. - utylitarną: bohaterka wspomina radę, do której się zastosowała - przeczytać dziesięć książek w miesiącu i wypić sto kubków herbaty.

Podoba mi się ten sposób...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Być może Nesser napisał tę historię by złapać oddech po tych wszystkich kryminałach, które pisze. Przesympatyczna historia o ludziach, którzy są inni niż przeciętny obywatel. Ciepła i optymistyczna.

Być może Nesser napisał tę historię by złapać oddech po tych wszystkich kryminałach, które pisze. Przesympatyczna historia o ludziach, którzy są inni niż przeciętny obywatel. Ciepła i optymistyczna.

Pokaż mimo to

Nie daje mi spokoju zakończenie, tak naprawdę nic się nie wyjaśniło. Miało powiać tajemnicą, ale nie wyszło. Co najmniej dwie kwestie pozostały niespójne.

Nie daje mi spokoju zakończenie, tak naprawdę nic się nie wyjaśniło. Miało powiać tajemnicą, ale nie wyszło. Co najmniej dwie kwestie pozostały niespójne.

Pokaż mimo to

Książka wpadła mi w ręce losowo w księgarni będąc przyciągnięty przez słowo "Berlin". Odwiedziłem Berlin w maju 2017 roku i od momentu powrotu do Polski bardzo brakuje mi tego miejsca. Myślałem, że może z tą książką będę mógł ponownie na chwilę "pobyć" w Berlinie.

Uczucie to było znikome, chociaż to raczej subiektywne odczucie nie wpływające na jakość książki.

Książkę podzieliłbym na 2 części. Zakończenie oraz wszystko, co nie jest zakończeniem. Książka zaczyna się od tej drugiej części(duh!) oraz zajmuje większość książki. Opowiada ona o przygodzie człowieka, który spędza samemu kilka dni w Berlinie. Jest ona napisana bardzo lekkim, przyjemnym językiem. Zachowania oraz sposób myślenia głównego bohatera spowoduje lekki uśmiech na twarzy. Arne przypomina kolegę, który jest trochę dziwny, choć w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Im bliżej do zakończenia, tym rzeczy ni stąd, ni zowąd zaczynają przybierać niespodziewaną formę. Z bardzo spokojnego, realistycznego obrazu przygody człowieka w Berlinie bez powodu zaczynają się dziać rzeczy niewyjaśnione oraz w pewnym sensie baśniowe. Byś może działałoby to, gdyby miało to jakieś powiązanie z całą fabułą. Jednak jest inaczej. Nie pomaga fakt, że końcówka, sama w sobie jest nudna i niczego nie wyjaśnia. Równie dobrze mogłoby jej nie być, będąc zastąpiona przez coś generycznego; wyszłoby to książce na dobre.

Nie mogę polecić książki w rozumieniu holistycznym, jednak muszę przyznać, że przez większość czasu książkę czytało się przyjemnie.

Książka wpadła mi w ręce losowo w księgarni będąc przyciągnięty przez słowo "Berlin". Odwiedziłem Berlin w maju 2017 roku i od momentu powrotu do Polski bardzo brakuje mi tego miejsca. Myślałem, że może z tą książką będę mógł ponownie na chwilę "pobyć" w Berlinie.

Uczucie to było znikome, chociaż to raczej subiektywne odczucie nie wpływające na jakość książki.

Książkę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sympatyczna powieść o dorastaniu i odcinaniu pępowiny. Nieco powolny w myśleniu trzydziestoletni Szwed Arne, po śmierci ojca wypełnia jego ostatnią wolę - samodzielnie jedzie do Berlina, by odszukać matkę, która odeszła, gdy był całkiem mały. Ponieważ to jego pierwsza zupełnie samodzielna wyprawa, Arne ma wiele emocjonujących przygód - od tych kompletnie trywialnych jak poszukiwania sałatki ziemniaczanej po zupełnie magiczną podróż w przeszłość. Rzeczywistość miesza się z magią, Arne gubi komórkę i odnajduje siebie. Okazuje się, że radzi sobie bez pomocy wuja, a świat nie jest wcale taki nieprzyjazny, jak można by oczekiwać.
Przeczytałam kiedyś, że w dzisiejszym świecie najbardziej dyskryminowani są ludzie "głupi" - o ilorazie inteligencji niższym niż przeciętna, a nie dość niskim, by zostali uznani za niepełnosprawnych. Nikt nie pochyla się nad tym, jak trudno im zrozumieć pędzącą naprzód rzeczywistość, jak trudno zrozumieć instrukcje, które powstają z myślą o ludziach o standardowej zdolności rozumienia. "Jedenaście dni w Berlinie" przypomniało mi ten tekst, ponieważ Arne wcale nie jest głupi, on potrzebuje tylko trochę więcej czasu. Jednak - jeśli zaakceptuje to, że musi mieć więcej czasu i może więcej pomocy ze strony innych - jego życie może być cudowne. Nie musi być taki jak inni.
Banalne? Oczywiście. A jednak miło przeczytać czasem bajkę dla dorosłych. Miło przypomnieć sobie, jak duża przyjemnością jest możliwość wybierania potraw z karty, zwłaszcza, jeśli nie do końca wiemy, co się kryje pod ich nazwami.
Bardzo też zabawne obserwować transfer kolejnego pisarza kryminałów do świata literatury "obyczajowej" :). Brakuje mi Barbarottiego, ale Nesser daje radę również w niekryminalnych fabułach. Zachęcam - na poprawę nastroju.

Sympatyczna powieść o dorastaniu i odcinaniu pępowiny. Nieco powolny w myśleniu trzydziestoletni Szwed Arne, po śmierci ojca wypełnia jego ostatnią wolę - samodzielnie jedzie do Berlina, by odszukać matkę, która odeszła, gdy był całkiem mały. Ponieważ to jego pierwsza zupełnie samodzielna wyprawa, Arne ma wiele emocjonujących przygód - od tych kompletnie trywialnych jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to