Fascynująca książka o niezwykłych zdolnościach Mia , z przyjemnością się czytało i się polubiło Mia tylko szkoda że musiałem z nią się rozstać jak skończyłem czytać , ale przeżycie z nią było fajne i to dziś fragmenty opowiadania jej pamiętam

Fascynująca książka o niezwykłych zdolnościach Mia , z przyjemnością się czytało i się polubiło Mia tylko szkoda że musiałem z nią się rozstać jak skończyłem czytać , ale przeżycie z nią było fajne i to dziś fragmenty opowiadania jej pamiętam

Książka kupiła mnie już na wstępie podjętym fascynującym tematem: główna bohaterka ma silną synestezję, widzi kolory i kształty dźwięków, liter i liczb. Autorka świetnie porusza się w świecie emocji swoich bohaterów, nawet kiedy główna bohaterka zaczyna zachowywać się wkurzająco wobec innych ludzi, to w jakiś sposób ją rozumiem i wiem, jak to jest, być czymś tak zaabsorbowanym, że już brakuje psychicznych zasobów do zajmowania się czymkolwiek innym. Był też wzrusz i cierpiałam razem z bohaterką, kiedy zdarzyło się coś bardzo smutnego. Wendy Mass to świetna autorka, polecam jej książki wszystkim dzieciakom w wieku od ok. 10 lat wzwyż (tak mi się wydaje),wciągają i mają fajne przesłanie. Dorosłym też polecam w ramach czegoś lekkiego i przyjemnego na odpoczynek. :)

Książka kupiła mnie już na wstępie podjętym fascynującym tematem: główna bohaterka ma silną synestezję, widzi kolory i kształty dźwięków, liter i liczb. Autorka świetnie porusza się w świecie emocji swoich bohaterów, nawet kiedy główna bohaterka zaczyna zachowywać się wkurzająco wobec innych ludzi, to w jakiś sposób ją rozumiem i wiem, jak to jest, być czymś tak...

Jeśli mam być szczera najlepsza książka jaką czytałam. Może i jest lekko prosta lub infantylna ale jest cudowna.
Serio polecam

Jeśli mam być szczera najlepsza książka jaką czytałam. Może i jest lekko prosta lub infantylna ale jest cudowna.
Serio polecam

niesamowita i wzruszająca, polecam!!!!!
(Jenna jest okropną przyjaciółką:( )

niesamowita i wzruszająca, polecam!!!!!
(Jenna jest okropną przyjaciółką:( )

Mimo, że okładka może sugerować tandetną i schematyczną powieść dla młodzieży, książka jest wyjątkowa i inna od innych. poznajemy 13 letnia Mię, która poza zwykłymi problemami widzi liczby, litery i dźwięki w różnych kolorach. Jak na książkę młodzieżową dobrze rozbudowane postacie i nie schematyczna fabuła. Mimo okładki dziecięcej bardziej, polecam też dla starszej młodzieży.

Mimo, że okładka może sugerować tandetną i schematyczną powieść dla młodzieży, książka jest wyjątkowa i inna od innych. poznajemy 13 letnia Mię, która poza zwykłymi problemami widzi liczby, litery i dźwięki w różnych kolorach. Jak na książkę młodzieżową dobrze rozbudowane postacie i nie schematyczna fabuła. Mimo okładki dziecięcej bardziej, polecam też dla starszej młodzieży.

Czy ktokolwiek z Was zastanawiał się kiedyś, dlaczego tak często mieszamy pojęcia: „inność” i „dziwactwo”? Gdy tylko w otoczeniu pojawi się ktoś, kto zdecydowanie odstaje od reszty czy to wyglądem czy to zachowaniem, automatycznie uznajemy go za „dziwnego”. A już najgorzej, jeśli widzi coś, czego nie dostrzegają pozostali. Zaraz ma „nierówno pod sufitem”, jest „nienormalny” albo po prostu to „wariat”, jednym słowem lepiej się od niego trzymać z daleka. Ale czy takie myślenie jest właściwe...?

Na tle siostry codziennie zmieniającej kolor włosów i zwariowanego na punkcie przesądów brata, Mia wygląda na całkowicie normalną trzynastolatkę. Jednak tak nie jest. Dziewczynka od urodzenia słysząc jakiś dźwięk lub czytając słowo widzi przed sobą różnokolorowe plamy i figury geometryczne. Dopiero w drugiej klasie Mia odkrywa, że nikt inny nie postrzega świata w ten sposób. Od tamtej pory trzyma swoją przypadłość w tajemnicy. Wie o niej tylko Mango – jej kot, którego mruczenie ma kolor tego owocu. Drugim sekretem dziewczynki jest głębokie przekonanie, że zwierzak ma w sobie cząstkę jej zmarłego dziadka, który przybył na Ziemię, aby się nią zaopiekować. Któregoś dnia Mia spotyka w sklepie małego chłopca, który upiera się, że jej imię ma inny kolor niż ten, który widzi nastolatka. To stwierdzenie wprowadza w głowie dziewczynki zamieszanie. Mia postanawia zdradzić swój sekret rodzicom i poprosić ich o pomoc...

Ciąg dalszy recenzji na moim blogu: http://lekturymolinki.blogspot.com/2018/03/mango-nie-mow-nikomu-wendy-mass.html

Czy ktokolwiek z Was zastanawiał się kiedyś, dlaczego tak często mieszamy pojęcia: „inność” i „dziwactwo”? Gdy tylko w otoczeniu pojawi się ktoś, kto zdecydowanie odstaje od reszty czy to wyglądem czy to zachowaniem, automatycznie uznajemy go za „dziwnego”. A już najgorzej, jeśli widzi coś, czego nie dostrzegają pozostali. Zaraz ma „nierówno pod sufitem”, jest „nienormalny”...

Straszliwie nijaka książka

Straszliwie nijaka książka

Nie powiesz tego NIKOMU? Mia ma 13 lat. Ma też ukochanego kota - Mango. Dlaczego Mango? Bo jego miauczenie ma taki kolor. Dziewczyna od zawsze była inna. Otóż jest synestetyczką - widzi kolory danego wyrazu. Przykładowo "D" jest różowe. Jest również bardzo utalentowana - pięknie maluje. Ma również sekret. Wie o nim tylko Mango. Oczy kota są takie same jak oczy jej dziadka. Mia dołącza do pewnego instytutu, gdzie poznaje Adama. Jej życie zmienia się diametralnie 😺 Maja

Nie powiesz tego NIKOMU? Mia ma 13 lat. Ma też ukochanego kota - Mango. Dlaczego Mango? Bo jego miauczenie ma taki kolor. Dziewczyna od zawsze była inna. Otóż jest synestetyczką - widzi kolory danego wyrazu. Przykładowo "D" jest różowe. Jest również bardzo utalentowana - pięknie maluje. Ma również sekret. Wie o nim tylko Mango. Oczy kota są takie same jak oczy jej dziadka....

Bardzo zachęcam każdego do przeczytania książki
pt. ,,Mango, nie mów nikomu”. Główną bohaterką jest Mia- dziewczyna , która widzi w kolorach liczby, litery i dźwięki. Książka pokazuje, że ludzie o wyjątkowych i rzadkich talentach również mają problemy np. w nauce ale też umieją sobie z nimi radzić. Bohaterka ma szalone i dziwne pomysły np. w dniu rocznicy śmierci swojego dziadka dziewczynka przynosi w deszczowy dzień na cmentarz obraz namalowany farbami… Przeżywa pierwsze zauroczenia, kryzys z przyjaciółką i pomimo tego zawsze pozostaje sobą. Książka bardzo ciekawa. Polecam!

Bardzo zachęcam każdego do przeczytania książki
pt. ,,Mango, nie mów nikomu”. Główną bohaterką jest Mia- dziewczyna , która widzi w kolorach liczby, litery i dźwięki. Książka pokazuje, że ludzie o wyjątkowych i rzadkich talentach również mają problemy np. w nauce ale też umieją sobie z nimi radzić. Bohaterka ma szalone i dziwne pomysły np. w dniu rocznicy śmierci swojego...

Po tę pozycję sięgnęłam głównie z powodu okładki. Wiem, że książki nie powinno się oceniać po okładce, ale gdy wśród wielu barwnych, poważnych i fantazyjnych ilustracji, mających zareklamować książkę, zobaczyłam tak bardzo odstający od nich obrazek, nie mogłam się oprzeć, by się z nią bliżej nie zapoznać. Okazało się, że nie tylko okładka jest oryginalna. Treść też wyróżnia się na tle innych powieści młodzieżowych.

Książka opowiada o dziewczynce z wyjątkowym darem, który potrafi też sprawić wiele problemów - synestezją. Odkąd główna bohaterka została wyśmiana przed całą klasą, gdy się zdradziła, że w jej oczach cyfry i litery mają kolory, trzyma to w najściślejszej tajemnicy. Nie wie o tym nikt poza nią. Mia nie potrafi się przełamać, by porozmawiać o tym z najbliższymi, a w szkole idzie jej coraz gorzej. Do tego uważa się za dziwadło i czuje, że nie pasuje do świata, w którym żyje. Ale co postanowi, gdy okaże się, że nie ona jedyna boryka się z codziennością, w zamian urozmaicając sobie życie różnymi barwami?

Książka niesie wiedzę o mało znanej przypadłości, jaką jest synestezja. Dodatkowo opisuje próbę radzenia sobie ze śmiercią bliskich i ukazuje, że nikt nigdy nie jest zdany jedynie na siebie. Na świecie są zawsze ludzie, gotowi pomóc, a w dodatku nikt nie jest odosobniony w swoich problemach. "Mango, nie mów nikomu" to dość przyjemna lektura, ale chciałabym zaznaczyć, iż pomimo swojego uniwersalnego przesłania, jest w głównej mierze przeznaczona dla dzieci mających więcej niż dziewięć lat, ale niekoniecznie starszych od głównej bohaterki. Sama nieznacznie różnię się od niej wiekiem, ale i tak wyczuwalny był dla mnie fakt, że narracja i sposób opisywania przygód bohaterki przygotowany jest dla młodszych czytelników. Mimo wszystko polecam lekturę, przynajmniej ze względu na jej oryginalność.

Po tę pozycję sięgnęłam głównie z powodu okładki. Wiem, że książki nie powinno się oceniać po okładce, ale gdy wśród wielu barwnych, poważnych i fantazyjnych ilustracji, mających zareklamować książkę, zobaczyłam tak bardzo odstający od nich obrazek, nie mogłam się oprzeć, by się z nią bliżej nie zapoznać. Okazało się, że nie tylko okładka jest oryginalna. Treść też...