Pasterska korona

Dzięki kolekcji „Świata Dysku” mogłem nie tylko przypomnieć sobie te książki Terry’ego Pratchetta, które już kiedyś przeczytałem, ale przede wszystkim zapoznać się z całym cyklem. Cała ta przygoda zajęła mi kilka lat, ale była naprawdę wspaniała. Doprowadziła mnie do ostatniego, wydanego w ramach kolekcji tomu, czyli „Pasterskiej korony”. Jest ona w pewnym sensie ukoronowaniem nie tylko podcyklu o Tiffany Obolałej, ale i całego Świata Dysku – w każdym tego słowa znaczeniu, nie tylko tym chronologicznym. Zdecydowanie powinna być czytana jako ostatnia, bo po niej już nic nie jest takie samo.

Tiffany jakoś sobie radzi kursując tu i tam oraz starając się pomóc wszystkim, którzy tej pomocy potrzebują. Radzi sobie wręcz doskonale, zważywszy oczywiście na okoliczności. Te – jak zwykle wokół Tiffany – nie są zbyt kolorowe. Świat musi znowu stanąć naprzeciw elfów, które postanowiły posmakować tego, co elfy lubią najbardziej, czyli złośliwości oraz krwi. Młoda czarownica nie zamierza jednak pozwolić im wygrać. Mało tego! Być może uda się chociaż jednego elfa nauczyć, czym jest dobroć, przyjaźń, wzajemna pomoc oraz jakie to wywołuje uczucia. Tam w środku, w głębi każdej istoty żywej, nawet goblina.

Absolutnie nie spodziewałem się, że „Pasterska korona” będzie posiadała aż tak ogromny ładunek emocjonalny. Pod tym względem jest wyjątkowa w swoim rodzaju wśród wszystkich książek Uniwersum Świata Dysku. Nawet z najtwardszego człowieka wyciśnie całą gamę emocji, począwszy od radości, przez złość, strach, aż po smutek. Terry Pratchett zagrał na najczulszych strunach ludzkiej psychiki i zrobił to po mistrzowsku. Tak naprawdę na tym można by całkowicie zakończyć całą opinię o ostatniej powieści z jego cyklu, albowiem nic ważniejszego w niej nie ma. Nie może być bowiem nic ważniejszego niż cały przekrój praktycznie wszystkich podstawowych ośmiu emocji. Aż zacząłem nadużywać tego słowa.

Jeśli weźmiemy pod uwagę, że powieść ta została wydana już po śmierci brytyjskiego pisarza, która to nastąpiła 12 marca 2015 roku, to wydźwięk „Pasterskiej korony” nabierze rumieńców. Głównie chodzi o wydarzenia opisane na samym początku, które jednak trudno opisywać bez zdradzania bardzo istotnych elementów fabuły (nawet wszelkie opisy oraz blurb tego unika). Ogólnie rzecz biorąc, czytając tę powieść, powinniście się przygotować nie tylko na falę różnych emocji, ale również na uświadamianie sobie pewnych spraw, nad którymi być może nie zastanawialibyście się w „normalnej” sytuacji. Znaczy takiej, gdyby autor książki, którą właśnie pochłaniacie, nie zmarł przed jej opublikowaniem. Zaufajcie mi, to robi ogromną różnicę w tym przypadku.

Tiffany jest oczywiście cały czas sobą. Tą samą spokojną, zrównoważoną, pracowitą, choć lekko zagubioną czarownicą, którą można było poznać w kilku poprzednich tomach. Dokładnie takie same są elfy – złośliwe, wredne, do cna zepsute oraz łase na świat ludzi. Jednak tak naprawdę konflikt między czarownicami oraz tymi małymi, magicznymi stworzeniami to jedynie tło dla wielu bardzo ważnych przekazów, które Terry Pratchett wplótł pomiędzy wiersze swojej powieści. Co oczywiście nie nie zmienia faktu, że fabularnie książka stoi na bardzo wysokim poziomie. Podziwiam naprawdę sposób, w jaki brytyjskiemu pisarzowi udało się to wszystko ze sobą połączyć i stworzyć coś tak pięknego, jak „Pasterska korona”.

Przepiękne zakończenie całości. Naprawdę, polecam wszystkim, jako ukoronowanie całego cyklu. Emocjonujący oraz emocjonalny utwór. Nie próbujcie jednak zaczynać swojej przygody z Pratchettem od niego! Zostawcie go sobie na absolutnie sam koniec. Jako wisienkę na torcie, bo i tak stracicie co najmniej połowę najlepszych rzeczy – będą wyrwane z kontekstu. Więcej się rozczulać nad „Pasterską koroną” nie będę, sami najlepiej ocenicie, czy odbierzecie ją jako równie piękną i niesamowitą.

Dzięki kolekcji „Świata Dysku” mogłem nie tylko przypomnieć sobie te książki Terry’ego Pratchetta, które już kiedyś przeczytałem, ale przede wszystkim zapoznać się z całym cyklem. Cała ta przygoda zajęła mi kilka lat, ale była naprawdę wspaniała. Doprowadziła mnie do ostatniego, wydanego w ramach kolekcji tomu, czyli „Pasterskiej korony”. Jest ona w pewnym sensie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

NIe jestem fanem cyklu o Tiffany Obolałej, acz ostatnia książka Pratchetta wzbudziła we mnie całkiem przyjemne odczucia.

Nierówna, dość dziecinna opowieść (jak cały cykl), humor momentami stępiony, epizodyczne występy Mefistofelesa i paru bohaterów - przyjemnie. Ale czytadło, niewiele ponadto.

NIe jestem fanem cyklu o Tiffany Obolałej, acz ostatnia książka Pratchetta wzbudziła we mnie całkiem przyjemne odczucia.

Nierówna, dość dziecinna opowieść (jak cały cykl), humor momentami stępiony, epizodyczne występy Mefistofelesa i paru bohaterów - przyjemnie. Ale czytadło, niewiele ponadto.

Pokaż mimo to

Fabuła trzyma się kupy, przekaz jasny i zrozumiały. Czytałam dwa razy i za każdym razem tak bardzo smutno mi było od początku do końca.

Fabuła trzyma się kupy, przekaz jasny i zrozumiały. Czytałam dwa razy i za każdym razem tak bardzo smutno mi było od początku do końca.

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra, aczkolwiek wyczuwalnie inna niż pozostałe z serii. Zdecydowanie bardziej poważna - humor typowy dla Świata Dysku pokazuje się tylko okazjonalnie. Da się też wyczuć, że Terry przeczuwał iż może już zbyt wiele powieści nie napisać, dlatego starł się pewne wątki pozakańczać - co wyszło bardzo dobrze.
Z braku czasu i ogromu innych książek, które czekają na mnie na półce, przeczytanie całej serii zajęło mi ponad 20 lat!!! Będę tęsknił za Światem Dysku, jako, że co roku mi towarzyszył przez taki kawał życia. Na pocieszenie została mi seria poboczna - Nauka Świata Dysku, gdzie z pewnością odnajdę jeszcze sporą dozę dawnego humoru Terry'ego, a także jeszcze nie zaczęty cykl o Długiej Ziemi.
Bardzo się cieszę, że mogłem przez tyle lat poznawać losy niesamowitych bohaterów w równie niesamowitym świecie.

Książka bardzo dobra, aczkolwiek wyczuwalnie inna niż pozostałe z serii. Zdecydowanie bardziej poważna - humor typowy dla Świata Dysku pokazuje się tylko okazjonalnie. Da się też wyczuć, że Terry przeczuwał iż może już zbyt wiele powieści nie napisać, dlatego starł się pewne wątki pozakańczać - co wyszło bardzo dobrze.
Z braku czasu i ogromu innych książek, które czekają na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mocne i wzruszające pożegnanie Pratchetta ze swoimi czytelnikami. Niby autor rozwiązał sprawy w świecie czarownic i Lancre, ale pozostaje niedosyt. Co ze strażą miejscką w Ankh-Morpork? Co z Moistem von Lipwigiem? Co z sekarami, Williamem de Worde, Patrycjuszem? Co z drogą żelazną?

Na te wszystkie pytania Pratchett nam już nie odpowie, ale my sami dla siebie możemy wymyślić zakończenie, które będzie nam odpowiadało.

Sama książka jest lekka i szybko się ją czyta. Trzyma w napięciu i zaskakuje. Jest jak dobry obiad, na który człowiek czekał cały dzień i się nie zawiódł. Szkoda tylko, że nie dostaniemy kolacji...

Mocne i wzruszające pożegnanie Pratchetta ze swoimi czytelnikami. Niby autor rozwiązał sprawy w świecie czarownic i Lancre, ale pozostaje niedosyt. Co ze strażą miejscką w Ankh-Morpork? Co z Moistem von Lipwigiem? Co z sekarami, Williamem de Worde, Patrycjuszem? Co z drogą żelazną?

Na te wszystkie pytania Pratchett nam już nie odpowie, ale my sami dla siebie możemy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oszczędzałem tę książkę cztery lata, bo wiedziałem, że już więcej Dysku nie będzie. To taka osobista klamra, bo pierwszy dysk czytałem niemal równo 20 lat temu, jako licealista. Dysk ewoluował, życie płynęło dalej (szybciej niż woda w Ankh). Wspaniałe zamknięcie serii.

Oszczędzałem tę książkę cztery lata, bo wiedziałem, że już więcej Dysku nie będzie. To taka osobista klamra, bo pierwszy dysk czytałem niemal równo 20 lat temu, jako licealista. Dysk ewoluował, życie płynęło dalej (szybciej niż woda w Ankh). Wspaniałe zamknięcie serii.

Pokaż mimo to

Podobno mężczyznę można poznać nie po tym jak zaczyna, lecz jak kończy. To nieprawda, zwłaszcza w odniesieniu do Pratchetta. Mnie osobiście jego powieści zawsze będą kojarzyć się z nietypowym, pełnym absurdalnego humoru światem. W mojej pamięci pozostaną niezwykle barwne, ciekawe i zabawne postacie takie jak Rincewind, Bibliotekarz, magowie Niewidocznego Uniwersytetu, Cohen Barbarzyńca i Srebrna Orda, czy nawet bardziej poważny Sam Vimes. Jeśli zaś chodzi o tę konkretną książkę to biorąc pod uwagę okoliczności jej napisania, należy opuścić nad nią zasłonę milczenia.

Podobno mężczyznę można poznać nie po tym jak zaczyna, lecz jak kończy. To nieprawda, zwłaszcza w odniesieniu do Pratchetta. Mnie osobiście jego powieści zawsze będą kojarzyć się z nietypowym, pełnym absurdalnego humoru światem. W mojej pamięci pozostaną niezwykle barwne, ciekawe i zabawne postacie takie jak Rincewind, Bibliotekarz, magowie Niewidocznego Uniwersytetu, Cohen...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, im bliżej odejścia autora, tym książki stawały się bardziej nierówne. Z ostatnich tomów najbardziej zapamiętam niebieskie ludki w kiltach :)

Niestety, im bliżej odejścia autora, tym książki stawały się bardziej nierówne. Z ostatnich tomów najbardziej zapamiętam niebieskie ludki w kiltach :)

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka, wspaniałe zwieńczenie twórczości. Szkoda, że to ostatnia ze świata Dysku. Będzie za czym tęsknić.

Bardzo dobra książka, wspaniałe zwieńczenie twórczości. Szkoda, że to ostatnia ze świata Dysku. Będzie za czym tęsknić.

Pokaż mimo to

"Pasterska korona" - ostatnia powieść z cyklu "Świat Dysku" opowiadająca o przygodach Tiffany Obolałej, która przejmuje obowiązki babci Watherwax i na dodatek musi uratować Lancre i Kredę przed elfami.
"Podrzucam" kilka cytatów na zachętę:
- "Morał z tej historii jest taki, że warto zrozumieć, co się robi, zanim się to zrobi.",
- "Mydło babci było trochę jak jej rady: twarde, ostre i czasem nieco piekło, ale działało.",
- "(...) marzenia, które się spełniają nie zawsze są tymi właściwymi marzeniami.",
- "Znudzenie pozwalało uniknąć licznych nieprzyjemnych pisków. Zanudzaczka, taka jak Petulia, po prostu mówiła do świń, a one umierały z nudów.",
- "Obok Jack-pod-księżycem rosła kępka oślizłych-kłamstw-miłości i bardzo-aktywne-wytchnienie-dziewicy.",
- "Twój syn jest synem, dopóki nie znajdzie sobie żony, ale twoja córka jest córką przez całe życie.",
- "Czarownictwo to męska robota. Dlatego trzeba do niej kobiet.",
- "To piwo jest słabe jak sik dziewicy.",
- "Jak człowiek się zestarzeje, wpada pod rządy kiecek.",
- "Odkrywamy, że nasze umiejętności są dla nas jak nadzorcy.".
Polecam :)

"Pasterska korona" - ostatnia powieść z cyklu "Świat Dysku" opowiadająca o przygodach Tiffany Obolałej, która przejmuje obowiązki babci Watherwax i na dodatek musi uratować Lancre i Kredę przed elfami.
"Podrzucam" kilka cytatów na zachętę:
- "Morał z tej historii jest taki, że warto zrozumieć, co się robi, zanim się to zrobi.",
- "Mydło babci było trochę jak jej rady:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to