Moja historia futbolu. T. 2. Polska

Tak jak poprzedni tom - rewelacja.

Tak jak poprzedni tom - rewelacja.

Pokaż mimo to

Must have dla każdego fana futbolu podobnie jak tom 1

Must have dla każdego fana futbolu podobnie jak tom 1

Pokaż mimo to

Podobnie jak w przypadku tomu pierwszego - mnóstwo informacji i ciekawostek, na które nie natknąłem się nigdzie indziej, zwłaszcza, że bliżej mi do futbolu światowego niż polskiego. Najlepsza tego typu pozycja na rynku, przynajmniej z tych, na które się natknąłem.

Podobnie jak w przypadku tomu pierwszego - mnóstwo informacji i ciekawostek, na które nie natknąłem się nigdzie indziej, zwłaszcza, że bliżej mi do futbolu światowego niż polskiego. Najlepsza tego typu pozycja na rynku, przynajmniej z tych, na które się natknąłem.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. Dużo faktów, legendarnych zdjęć oraz statystyk. Szybko poszło mi z tą książką

Bardzo dobra książka. Dużo faktów, legendarnych zdjęć oraz statystyk. Szybko poszło mi z tą książką

Pokaż mimo to

Tak samo dobra jak pierwsza część. Treść ciekawa i dobrze przedstawiająca historię futbolu.

Tak samo dobra jak pierwsza część. Treść ciekawa i dobrze przedstawiająca historię futbolu.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu pierwszego tomu, traktującego o światowej piłce nożnej, od razu sięgnąłem po drugi, opisujący polski grunt piłkarski. Ten zbiór objętościowo okazał się niewiele mniejszy. Ucieszyłem się, że we wstępie Stefan Szczepłek wyraził swój subiektywizm następującymi słowami: "Pisałem zgodnie ze swoją wiedzą i sumieniem, tak, jak zapamiętałem okoliczności towarzyszące faktom. Mam nadzieję, że nie wyrządziłem nikomu krzywdy." Już na początku książki można było zauważyć entuzjazm i nadzieje na organizację mistrzostw w Polsce (wydana w 2007 roku) – został umieszczony szalik z napisem "Poland Ukraine candidate for UEFA Euro 2012". Późniejszy dobór kolejności przedstawiania drużyn budził emocje u moich kolegów oraz brak szczegółów, jednak myślę, że najważniejsze kwestie nie zostały pominięte w całościowym ujęciu tego zbioru. Autor pokazał zainteresowanie społeczne piłką nożną, jakie kształtowało się na początku XX wieku oraz sporo opinii, ciekawostek, zdjęć, dokumentów, kalendarium.

Po przeczytaniu pierwszego tomu, traktującego o światowej piłce nożnej, od razu sięgnąłem po drugi, opisujący polski grunt piłkarski. Ten zbiór objętościowo okazał się niewiele mniejszy. Ucieszyłem się, że we wstępie Stefan Szczepłek wyraził swój subiektywizm następującymi słowami: "Pisałem zgodnie ze swoją wiedzą i sumieniem, tak, jak zapamiętałem okoliczności towarzyszące...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak zaklasyfikować literacko tę książkę? Z pewnością nie da się jej objąć w jednoznaczne ramy gatunkowe. Jest bowiem zarówno przewodnikiem, jak i albumem, pamiętnikiem, dziennikiem. Wszystko to natomiast umiejętnie osadzone w realiach historycznych zdarzeń kraju. Znajdziemy tu - jak przystało na album - mnóstwo zdjęć. Są one same w sobie niesamowicie wymowne, a dodatkowo jeszcze opatrzone wyczerpującym opisem.
Autor, wydarzenia opisuje jak najbardziej subiektywnie - bo w końcu to "jego" historia futbolu. Treść jest poprowadzona rzetelnie, do tego stopnia, że czytelnik nie ma niedosytu i niewyjaśnionych pytań. Tytuły rozdziałów nie są oczywiste, ale tak sformułowane, że odbiorca ma ochotę na dalszą lekturę. Na końcu zaś - co jest dość nietypowe - mamy autobiografię samego autora. I to zupełnie pokaźną, ale wkomponowaną w całość treści tak dobrze, że stanowi nierozerwalną część książki.
Zachęcam do sięgnięcia po ten przewodnik, dziennik historyczny, album - WARTO!
Dlaczego? Futbol został tu przedstawiony - co oczywiste - jako dyscyplina sportowa. I wokół tego oscyluje treść. Jednakże nie tylko. Piłka nożna odsłania się również jako część życia towarzyskiego - ze wszystkimi emocjami i relacjami międzyludzkimi i między dziejowymi.

Przeczytawszy całość zauważymy ewolucję piłki nożnej, rozwój klubów sportowych i stadionów. W Moją historię futbolu wplecionych jest wiele ciekawostek i informacji związanych z polską piłką nożną od pierwszych klubów na Kresach Wschodnich (około 1903 r.) do czasów nam współczesnych.

Jak zaklasyfikować literacko tę książkę? Z pewnością nie da się jej objąć w jednoznaczne ramy gatunkowe. Jest bowiem zarówno przewodnikiem, jak i albumem, pamiętnikiem, dziennikiem. Wszystko to natomiast umiejętnie osadzone w realiach historycznych zdarzeń kraju. Znajdziemy tu - jak przystało na album - mnóstwo zdjęć. Są one same w sobie niesamowicie wymowne, a dodatkowo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część historii futbolu okiem Pana Stefana tym razem przybliża nasze polskie, piłkarskie dzieje. O ile z pierwszej części nie dowiedziałem się zbyt wielu nowych rzeczy, a wręcz kilku faktów mi zabrakło, tak tutaj dość mocno mogłem poszerzyć swoją wiedzę.

Na plus zdecydowanie, tak jak w pierwszej części oprawa graficzna. Chociaż mam wrażenie, że chyba minimalnie uboższa niż w pierwszej, ale może to tylko złudzenie, albo miał na to wpływ, że pamiątki z krajowego podwórka nie robią takiego wrażenia jak koszulki z podpisami mistrzów świata.

Bardzo ciekawie i dość obszernie opisane początki i lata przedwojenne - a tutaj o źródła przecież raczej ciężko. Podobnie z opisem futbolowego życia podczas tragedii II wojny światowej. Dużo i ciekawie jest też o latach powojennych i pierwszych sukcesach polskich klubów na arenie międzynarodowej.

Złoty czas polskiej piłki według mnie mógł być opisany obszerniej. Brakowało mi trochę dokładniejszych opisów meczów podczas mundiali - zwłaszcza ze Szwecją czy Jugosławią w '74. No i może mogło być nieco więcej informacji zza kulis.

Trochę na minus opisanie końcówki lat 80. i lat 90. Choć tu w sumie paradoksalnie może to i lepiej, że ten okres trochę pobieżnie autor potraktował, bo w sumie nie było za bardzo o czym pisać. Jednak sukcesy Legii i Widzewa w LM aż prosiły się o choćby jeden akapit więcej i bardziej szczegółowy opis.

No ale to jest historia futbolu według Pana Stefana i absolutnie miał prawo jedne kwestie rozwinąć, a innym poświęcić mniej miejsca.

Bardzo fajny i przyjemny ostatni rozdział, w którym autor opisuje swoje losy i próby gry w piłkę na poważnie.

Cała książka wraz z oprawą graficzną i rozdziałem, w którym opisani są wszyscy Polacy na MŚ (łącznie z trenerami i sędziami, choć niektórzy tylko odnotowani w statystyce) zasługuje na bardzo mocne 8 gwiazdek według mnie.

Oczywiście świetny materiał na prezent dla każdego kibica. Pozostaje mieć nadzieje, że nasi piłkarze dają autorowi materiał na dopisanie kolejnych, pozytywnych rozdziałów.

Druga część historii futbolu okiem Pana Stefana tym razem przybliża nasze polskie, piłkarskie dzieje. O ile z pierwszej części nie dowiedziałem się zbyt wielu nowych rzeczy, a wręcz kilku faktów mi zabrakło, tak tutaj dość mocno mogłem poszerzyć swoją wiedzę.

Na plus zdecydowanie, tak jak w pierwszej części oprawa graficzna. Chociaż mam wrażenie, że chyba minimalnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdyby w szkolnym programie nauczania znajdował się przedmiot poświęcony historii polskiego futbolu, książki Stefana Szczepłka byłyby bez wątpienia obowiązkowymi podręcznikami. Podręcznikami, po które każdy uczeń sięgałby jednak z niekłamaną przyjemnością, co potwierdza lektura uaktualnionego wydania „Mojej historii futbolu. Tom 2. Polska”.

Gdyby w szkolnym programie nauczania znajdował się przedmiot poświęcony historii polskiego futbolu, książki Stefana Szczepłka byłyby bez wątpienia obowiązkowymi podręcznikami. Podręcznikami, po które każdy uczeń sięgałby jednak z niekłamaną przyjemnością, co potwierdza lektura uaktualnionego wydania „Mojej historii futbolu. Tom 2. Polska”.

Pokaż mimo to

Ze starszym wydaniem tej książki już się kiedyś spotkałam. Było to przy okazji pisania pracy dyplomowej, po obronie której uzyskałam uprawnienia, by zostać nauczycielką języka polskiego. Nigdy nie zapomnę komentarza recenzenta pracy, a mojego humanistycznego guru – „Pani praca jest bardzo niepolonistyczna, ale bardzo mi się podoba”. A ów ewenement na polu badań studentów filologii polskiej nosił tytuł: Międzywojenna kultura kibicowska w Krakowie. Potem na jej podstawie opublikowałam felieton w jednym z największych i najbardziej poczytnych portali. Nic więc dziwnego, że książka Stefana Szczepłka bardzo mi pomogła i jestem mu za tę lekturę wdzięczna.

Tak jak w przypadku tomu pierwszego – ogrom informacji. Czasem takich, do których dostęp dla przeciętnego zjadacza chleba byłby utrudniony. Bo to nie takie proste – dotrzeć do początków piłki na ziemiach polskich, podać nie tylko składy, ale też ukazać specyfikę ówczesnego futbolu, dylematy bohaterów tragicznych rodzimej piłki, których ze względu na tło historyczne nie sposób osądzić jednoznacznie. Tak, chodzi przede wszystkim o Wilimowskiego, którego losy zafascynowały mnie chyba najbardziej.

Najnowsze wydanie książki zostało uzupełnione o szereg informacji z kilku ubiegłych lat, bo na ich przestrzeni dużo się przecież wydarzyło w polskim futbolu. Także pod względem graficznym książka mocno imponuje. Zdjęcia i pamiątki piłkarskie zebrane przez pana Szczepłka to marzenie chyba każdego kibica. Powiedziałabym, że tom drugi jest nawet lepszy od pierwszego, który przecież także zrobił na mnie duże wrażenie. Dlaczego? Bo nasz, polski. Sukcesy i porażki, blaski i cienie, ale przede wszystkim duma, bo pomimo braku sukcesów reprezentacyjnych w ostatnich latach, kiedyś liczyliśmy się w piłce światowej, w elicie. Niebawem szansa na powrót do tych czasów, cała kibicowska polska chce deja vu, chcemy Orłów Nawałki. Ogólnie euro to bardzo dobry czas na lekturę tej książki. Przywraca ona wiarę i przypomina, że można, że potrafimy.

Na plus także rozdział o rodzinnej Falenicy i wspomnieniach stamtąd. To był taki ciepły element w książce, który pokazał także dystans do siebie autora. Bo może na boisku Stefan Szczepłek był białym Pele tylko na rozgrzewce, ale w kategorii dziennikarz sportowy niewielu jest takich jak on.

zaczytana.com.pl

Ze starszym wydaniem tej książki już się kiedyś spotkałam. Było to przy okazji pisania pracy dyplomowej, po obronie której uzyskałam uprawnienia, by zostać nauczycielką języka polskiego. Nigdy nie zapomnę komentarza recenzenta pracy, a mojego humanistycznego guru – „Pani praca jest bardzo niepolonistyczna, ale bardzo mi się podoba”. A ów ewenement na polu badań studentów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to