To drugie moje spotkanie tej autorki i niestety to nie mój styl kryminału.Niby jest główny bohater a tak na prawdę jeden z bardzo wielu ,niczym się nie wyróżniający,gdyby nie cykl książek z nim... Za dużo wspomnień, przemyśleń bohaterow nad prozaicznymi rzeczami, co najmniej połowa książki jest temu poświęcona.Ja bym bardziej podciagneła ją pod obyczajową z marginalnym wątkiem kryminalnym, w tej kategorii miała by szansę na wyższą ocenę.

To drugie moje spotkanie tej autorki i niestety to nie mój styl kryminału.Niby jest główny bohater a tak na prawdę jeden z bardzo wielu ,niczym się nie wyróżniający,gdyby nie cykl książek z nim... Za dużo wspomnień, przemyśleń bohaterow nad prozaicznymi rzeczami, co najmniej połowa książki jest temu poświęcona.Ja bym bardziej podciagneła ją pod obyczajową z marginalnym...

Kolejny tom przygód detektywa Brodiego zajmuje się ponownie starą sprawą sprzed lat. Autorka wraca do sprawy rozpruwacza z Yorku. Atkinson w książce pokazuje ułomność wymiaru sprawiedliwości i jak nie znaczącymi ofiarami są prostytutki.
Detektyw ponownie znacznie wpływa na bieg wydarzeń, a nie jest tylko obserwatorem.
Postacie prowadzące narrację są jednymi z bardziej interesujących wśród cyklu.
Cała zagadka jest łatwa do rozwiązania tylko dla Pana detektywa nie.

Kolejny tom przygód detektywa Brodiego zajmuje się ponownie starą sprawą sprzed lat. Autorka wraca do sprawy rozpruwacza z Yorku. Atkinson w książce pokazuje ułomność wymiaru sprawiedliwości i jak nie znaczącymi ofiarami są prostytutki.
Detektyw ponownie znacznie wpływa na bieg wydarzeń, a nie jest tylko obserwatorem.
Postacie prowadzące narrację są jednymi z bardziej...

Trwało, zanim przyzwyczaiłam się do narracji, na którą składają się chaotyczne monologi różnych postaci. Niemal do końca nie wiedziałam, co robi w powieści Tilly, bezradna staruszka, której życie poznajemy. Dopiero na ostatnich stronach Autorka powiązała Tilly niemal poetycko z obecnymi wydarzeniami. W kryminałach też szukamy odpowiedzi na pytanie "kto zabi" - nie w tym, ja przynajmniej nie szukałam. Zżyłam się z postaciami.

Kryminał mocno nietypowy, ale można polubić.

Trwało, zanim przyzwyczaiłam się do narracji, na którą składają się chaotyczne monologi różnych postaci. Niemal do końca nie wiedziałam, co robi w powieści Tilly, bezradna staruszka, której życie poznajemy. Dopiero na ostatnich stronach Autorka powiązała Tilly niemal poetycko z obecnymi wydarzeniami. W kryminałach też szukamy odpowiedzi na pytanie "kto zabi" - nie w...

Tak, tak, kryminał, zatem jakieś morderstwo, jakieś śledztwo, poszlaki, podejrzani, przesłuchania... Ale zarazem literacko rzecz ze znacznie wyższej półki - i pisząc to mam na myśli cały cykl o Jacksonie Brodie. Kolejne tomy stanowią doskonałe połączenie wątków kryminalnych i psychologicznych, a całość zarówno chwilami budzi rozbawienie, jak i głęboko porusza.

Cykl autorstwa Kate Atkinson wyróżnia się na tle całej masy innych kryminałów czymś bardzo szczególnym: przesunięciem środka ciężkości ze zbrodni na, że tak powiem, całą resztę. Morderstwa w tych książkach oczywiście stanowią zawiązanie akcji, wydają się jednak tylko pretekstem do pochylenia się nad ludźmi żywymi. Autorka z wrażliwością i wielkim wyczuciem ukazuje, że po każdej zbrodni prócz zasługującej na żal i szczere opłakanie ofiary istnieją też ci, którzy ocaleli, pozostali - nie mniej od denata nieszczęśni, a być może budzący nawet większe współczucie. I na nich koncentruje swoją i czytelnika uwagę, na ich cierpieniu. Może na pierwszy rzut oka wydaje się to banalne, nie ma nic dziwnego w bólu tych, którzy stracili kogoś bliskiego. Atkinson jednak po mistrzowsku tka fabułę swych powieści, w których na orbicie tragedii umieszcza ludzi bardzo różnych, niekiedy w żaden sposób nie powiązanych wcześniej z ofiarą, czasem wręcz przypadkowych. A jednak dramatyczne zdarzenie łączy ich w jeden przedziwny układ, w którym w miarę upływu czasu rośnie napięcie i wewnętrzne rozedrganie. Doprawdy, śledziłam to za każdym razem z zapartym tchem!

Osobny atut cyklu to sam Jackson Brodie - były wojskowy i były policjant, później detektyw, a jeszcze później, jak sam siebie określa, półemeryt. Najpierw zawodowo, w kolejnych tomach zupełnie przypadkowo, za każdym razem w jakiś sposób jest zaplątany w kolejne sprawy. Nie chcę tu pisać o nim zbyt dużo, bo przyjemnością samą w sobie jest poznawanie go w miarę lektury cyklu - Atkinson zadbała, by kolejne tomy przynosiły wyraźną ewolucję tej postaci i wzbogacenie portretu. Napiszę tyle: wzbudza sympatię, zaufanie, chwilami rozbawienie, ale i wzrusza niekiedy. Szczególnie gdy tak niewiarygodnie angażuje się w swoje prywatne dochodzenia - bo cierpi wraz z innymi, za ich sprawy i za własne doświadczenia. Myślę, że dla niego każda kolejna tragedia, każdy kolejny pokrzywdzony, każdy kolejny zaginiony to zawsze jedna sprawa, jego własny dramat sprzed lat, który podświadomie próbuje odwrócić, cofnąć. Gdzie ci śledczy, którzy, pokiereszowani przez los i przez ludzi, zamiast chlać, ćpać i ogólnie się staczać, chcą choć trochę poprawić świat? Gdzie ci mężczyźni, prawdziwi tacy?...

Tak, tak, kryminał, zatem jakieś morderstwo, jakieś śledztwo, poszlaki, podejrzani, przesłuchania... Ale zarazem literacko rzecz ze znacznie wyższej półki - i pisząc to mam na myśli cały cykl o Jacksonie Brodie. Kolejne tomy stanowią doskonałe połączenie wątków kryminalnych i psychologicznych, a całość zarówno chwilami budzi rozbawienie, jak i głęboko porusza.

Cykl...

Mała, niema wróżka w landrynkowych okularach. Dziecko, które przetrwało, skamieniało od razów, jednak ciągle otwiera usteczka w oszołomione, zadziwione. Wszystko przyjmuje wprost, magię i okrucieństwo, zwija malutkie paluszki w piąstki aby potem je wyprostować na kształt rozgwiazdy, raz za razem, jak pulsująca gwiazda. Słowa zastępuje gestem, wieczne kiwanie głową na znak aprobaty. I różowy plecaczek, sezam skrywający skarby, pamiątki po dobrych myślach.

To książka obyczajowa, psychologiczna czy kryminał? No przecież jest morderstwo, jest tajemnica, są rozmyślania, fałszywe tropy i nikłe wskazówki. I takie sobie krok za krokiem, codzienne obrazy, obrazy zamierzchłe, obrazy przedpotopowe, skutkowo-przyczynowe. Powykrzywiane charaktery, współzależności i wywierane wpływy. Kto, z kim i dlaczego?

Mała, niema wróżka w landrynkowych okularach. Dziecko, które przetrwało, skamieniało od razów, jednak ciągle otwiera usteczka w oszołomione, zadziwione. Wszystko przyjmuje wprost, magię i okrucieństwo, zwija malutkie paluszki w piąstki aby potem je wyprostować na kształt rozgwiazdy, raz za razem, jak pulsująca gwiazda. Słowa zastępuje gestem, wieczne kiwanie głową na znak...

Lubię kryminały Kate Atkins - choć w rzeczywistości należałoby mówić o powieści kryminalnej. Sporo informacji obyczajowych, watek kryminalny jest ale tak naprawdę nie on wysuwa się na plan pierwszy. Poplątane życiorysy, trudne wybory a wszystko opisane urzekającym językiem.

Lubię kryminały Kate Atkins - choć w rzeczywistości należałoby mówić o powieści kryminalnej. Sporo informacji obyczajowych, watek kryminalny jest ale tak naprawdę nie on wysuwa się na plan pierwszy. Poplątane życiorysy, trudne wybory a wszystko opisane urzekającym językiem.

Na początku był chaos. Potworny. Ogromne nagromadzenie zdarzeń, emocji, przeskakiwanie od jednej postaci do drugiej, ich myśli, czyny, przeszłość, teraźniejszość.... To wszystko powodowało u mnie lekką frustrację i zagubienie. Ale warto przebrnąć przez ten chaotyczny początek, bo to zupełnie niezła książka jest i w pewnym momencie wszystkie klocki wskakują na swoje miejsce i możemy już tylko skupić się na historii.

W książce na pierwszy plan wysuwa się trójka bohaterów, pozornie nie związanych ze sobą. Bohaterów poznajemy doskonale, ponieważ autorka bardzo drobiazgowo prowadzi nas przez ich życiorysy, nie szczędzi nam szczegółów i faktów z życia obecnego i z przeszłości. Poznajemy ich uczucia, emocje, zmartwienia, myśli, przeżycia, relacje rodzinne i koleżeńskie, powody takich a nie innych decyzji. Poznając tak dobrze naszych bohaterów przywiązujemy się do nich, lubimy, staramy się zrozumieć i kibicujemy im.

"O świcie wzięłam psa i poszłam..." określana jest jako powieść kryminalna ale dla mnie za mało kryminału w tym kryminale. Nie ma w książce wartkiej, dynamicznej akcji czy emocji związanych z prowadzeniem śledztwa. To raczej powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym w tle. Autorka niespiesznie snuje opowieść , od czasu do czasu odkrywając fakty sprzed lat, które doprowadziły naszych bohaterów do miejsca , w którym się obecnie znajdują. Nie była to powieść bardzo ekscytująca ale przyciągnęła moją uwagę i z ciekawością czekałam na zakończenie historii. A zakończenie było przewidywalne (w połowie książki możemy domyślić się jaki będzie koniec) i ....smutne.

Książkę czyta się bardzo dobrze gdyż napisana jest bardzo pięknym i barwnym językiem choć wymaga pewnego skupienia podczas czytania. Polecam jako przerywnik od bardziej dynamicznych, mrocznych czy krwawych kryminałów i thrillerów.

Na początku był chaos. Potworny. Ogromne nagromadzenie zdarzeń, emocji, przeskakiwanie od jednej postaci do drugiej, ich myśli, czyny, przeszłość, teraźniejszość.... To wszystko powodowało u mnie lekką frustrację i zagubienie. Ale warto przebrnąć przez ten chaotyczny początek, bo to zupełnie niezła książka jest i w pewnym momencie wszystkie klocki wskakują na swoje miejsce...

Doskonała powieść, sarkastyczna i smutna, wzruszająca i dająca nadzieję.

Doskonała powieść, sarkastyczna i smutna, wzruszająca i dająca nadzieję.

Lubię styl pisania Kate Atkinson i tą książkę również przeczytałam z zaciekawieniem.

Lubię styl pisania Kate Atkinson i tą książkę również przeczytałam z zaciekawieniem.

Z trudem przebrnęłam przez tę część. Sam pomysł dobry, ale jakoś mnie nie zachęcił. Do kolejnych nie mam ochoty podchodzić.

Z trudem przebrnęłam przez tę część. Sam pomysł dobry, ale jakoś mnie nie zachęcił. Do kolejnych nie mam ochoty podchodzić.