Tytuł wprowadził mnie w błąd. Królowa Jadwiga jest tu migawką historyczną, figurą lokalnej i rodzinnej legendy. Mamy do czynienia z powieścią współczesną a nie historyczną. A fabuła? Adam Wincz, samotnik, snob, historyk-amator, w swoim przekonaniu niezależny i chłodny realista, wraca po latach do rodzinnej wsi Świątniki pod Krakowem. To piękne i ciekawe okolice, a sama wieś, od wieków związana z katedrą wawelską, potem swoiste "centrum ślusarzy i kłódkarzy" ma długą i bujną historię. Wincz odwiedza stare kąty, wspomina, obserwuje zmiany, odnawia kontakt ze swoim krewniakiem Zygmuntem Dzielskim. I biegną częściowo prawdziwe, a trochę wydumane dzieje Świątnik, przez które miała przejeżdżać Jadwiga. I plecie się rodzinna historia zarazem będąca niejako historią Polski. Jaka była jednak myśl autorska, nie wiem. Ni to rozliczenie, ni nostalgia, ni legenda, ni solidny realizm. Napisane może nie najgorzej, ale wybitne to nie jest. Wtórności też jest trochę, jak syn historyk sztuki szmuglujący obrazy, wzięty prawie z Nienackiego. Pod koniec spotykając tysięczny raz słowa "osobliwe", "osobliwy", "osobliwie" miałem ochotę dokonać aktu spopielenia tej książki.

Tytuł wprowadził mnie w błąd. Królowa Jadwiga jest tu migawką historyczną, figurą lokalnej i rodzinnej legendy. Mamy do czynienia z powieścią współczesną a nie historyczną. A fabuła? Adam Wincz, samotnik, snob, historyk-amator, w swoim przekonaniu niezależny i chłodny realista, wraca po latach do rodzinnej wsi Świątniki pod Krakowem. To piękne i ciekawe okolice, a sama...