Tytuł jest trochę mylący. To nie tyle „polityka papieska w XX wieku”, co próba nakreślenia sylwetek papieży od Leona XIII do Piusa XI (w I tomie) i ich stosunku do najważniejszych europejskich wydarzeń końca XIX i pierwszej połowy XX wieku (do wybuchu II Wojny Światowej). Poza tym jest wiele pobocznych wątków, mnóstwo szczegółów i dygresji, a całość ujęta sprawnie, z narracją płynną i potrafiącą zaciekawić. Jak zwykle, autor bardzo ostro ocenia przedmiot swych wywodów, chłoszcze ciętym językiem poczynania bohaterów książki. Poszczególne pontyfikaty opisane są w sposób zwięzły, z wyjątkiem ostatniego – Piusa XI. To w trakcie jego rządów do głosu dochodzą faszyści we Włoszech i naziści w Niemczech. To z nimi podpisuje ten papież konkordaty. Za jego czasów rozgrywają się także tak dramatyczne wydarzenia jak inwazja włoska na Abisynię oraz krwawa wojna domowa w Hiszpanii. Deschner nie pozostawia suchej nitki na tym „następcy św. Piotra” (zresztą inni nie są lepiej potraktowani). Ukazuje, jak wywołana przerażeniem, skrajnie antybolszewicka postawa Piusa XI, popchnęła go w ramiona klerofaszystowskich i innych dyktatur XX- lecia międzywojennego.
Książka, w odróżnieniu od „Kryminalnej historii chrześcijaństwa” tegoż pisarza, jest utrzymana w konwencji eseju. Podczas gdy jego opus magnum opiera się przede wszystkim o źródła i ich interpretację, „Polityka papieska...” stanowi owoc pracy nad literaturą przedmiotu. Widać to po przypisach (bibliografii niestety brak) i po bardziej swobodnym piórze autora. Momentami warto by było, aby Deschner zastosował wobec siebie zacytowane słowa Piusa XI, iż „lepiej powiedzieć dwa słowa za mało, niż jedno za dużo”. Odnosi się to szczególnie do partii książki poświęconych opisowi relacji Polski wobec bolszewików i sytuacji wewnętrznej w naszym państwie. Literatura, której używa do wyciągania swych wniosków w tym temacie jest bardzo krucha. Stąd też spore uproszczenia i pojawiające się niekiedy potworki w stylu zestawienia polityki religijnej rządu sanacyjnego na kresach wschodnich Rzeczpospolitej z reżimem ustaszów chorwackich w czasie II Wojny Światowej. Jedynym usprawiedliwieniem autora jest przyjęta konwencja książki, niemniej jednak nawet esej powinien być utrzymany w pewnych ryzach, szczególnie jak się formułuje oskarżenia na taką skalę, i do tego pragnie się uchodzić za uczciwego (w odróżnieniu do krytykowanej instytucji).
Pierwszy tom „Polityki papieskiej...”to literatura mocna, niewskazana dla osób wrażliwych i dla takich, którym a priori wydaje się, że papiestwo, w myśl dogmatu uchwalonego na I Soborze watykańskim, jest nieomylne w sprawach wiary i moralności. Deschner miażdży szczególnie tę drugą postać „nieomylności”.

Tytuł jest trochę mylący. To nie tyle „polityka papieska w XX wieku”, co próba nakreślenia sylwetek papieży od Leona XIII do Piusa XI (w I tomie) i ich stosunku do najważniejszych europejskich wydarzeń końca XIX i pierwszej połowy XX wieku (do wybuchu II Wojny Światowej). Poza tym jest wiele pobocznych wątków, mnóstwo szczegółów i dygresji, a całość ujęta sprawnie, z...

Mała historia papiestwa, pisana przez krytyka z punktu wiedzenia poszczególnych Głów Kosicioła. Kawał historii. Ale jak to u Deschnera -tylko negatywnej. Ale takie jest założenie - nie ma tu miejsca na pozytywy.

Mała historia papiestwa, pisana przez krytyka z punktu wiedzenia poszczególnych Głów Kosicioła. Kawał historii. Ale jak to u Deschnera -tylko negatywnej. Ale takie jest założenie - nie ma tu miejsca na pozytywy.

Bardzo dobra.

Bardzo dobra.