Nie jest ważne, co mówią, byle nie przekręcali nazwiska ;)

A tak poważnie - udostępnienie tekstu do przeczytania osobom spoza najbliższego otoczenia ma zarówno swoje wady, jak i zalety. Do zalet można zaliczyć, że nikt nie będzie starał się nas zagłaskać uprzejmością i komplementami, a zarazem nie do końca wiemy czego się spodziewać. W końcu przyjaciół czy rodzinę już rozgryźliśmy, często znamy ich (przybliżoną) opinie na dany temat nie pytając ich wcale o zdanie. Tyle że takie rozumowanie ma dość fundamentalną wadę - trzeba wierzyć w siebie, swój tekst i swoje możliwości. Dobra, podświadomie więcej (czy też "mocniej") się nad tekstem pracuje i "dopieszcza", jeżeli krytyk jest bardziej wymagający czy też nieprzewidywalny. Ale nic nie zrekompensuje braku wiary we własne możliwości, jakiejś wewnętrznej krępacji, aby dzielić się (czymś jednak dość osobistym) z bardziej obcą osobą czy też braku porównania tak uzyskanej opinii z inną, bardziej profesjonalną, rzeczową. Negatywna opinia, która choćby opierała się na konstruktywnej krytyce i była taką "w dobrej wierze" udzieloną radą, może skutecznie zniechęcić do dalszego pisania czy dzielenia się swoimi tworami. Nawet, jeżeli wyraża ona zdanie osoby, która na literaturze i pisaniu się nie zna.

Nie jest ważne, co mówią, byle nie przekręcali nazwiska ;)

A tak poważnie - udostępnienie tekstu do przeczytania osobom spoza najbliższego otoczenia ma zarówno swoje wady, jak i zalety. Do zalet można zaliczyć, że nikt nie będzie starał się nas zagłaskać uprzejmością i komplementami, a zarazem nie do końca wiemy czego się spodziewać. W końcu przyjaciół czy rodzinę już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Świetny tekst. Trochę rozbawił mnie fragment z fazami przyjmowania krytyki (w rzeczywistości fazami żałoby, jeśli dobrze pamiętam).

Świetny tekst. Trochę rozbawił mnie fragment z fazami przyjmowania krytyki (w rzeczywistości fazami żałoby, jeśli dobrze pamiętam).

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Imho najgorsza krytyka to nie ta destruktywna - tę można przeboleć, wyciągnąć z niej wnioski i nabrać pokory, pozbawiając się szkodliwych złudzeń o swoim rzekomym geniuszu, a tym samym zacząć pracować nad dobrym pisaniem (zamiast wychodzić z dziecinnej pozycji "wszystko już umiem, mam talent, jestem wyjątkowy i na pewno wiele osiągnę"). Destruktywna krytyka boli, ale i czegoś uczy. Niekoniecznie tego, że krytyk ma pełną rację, a my się do niczego nie nadajemy - tego rodzaju myślenie sygnalizuje, że mamy przed sobą lata pracy, i to nie tyle literackiej, ale nad sobą i swoim właściwym problemem, który powoduje taki odbiór własnej osoby i wartości.
Nie broniąc więc pseudokrytyki hejterskiej, podkreślam, że nawet ona ma dla autora pewną wartość - przede wszystkim jako źródło wiedzy o nim samym.

Naprawdę szkodliwa jest moim zdaniem krytyka niezrozumiała.
Dlaczego niezrozumiała? Bo oparta na ogólnikach, zawoalowana, pogmatwana, ironiczna bez ostrości (przez co nieraz dopiero po długiej chwili domyślamy się, czy się nas chwali, czy gani) i nie wskazująca żadnych konkretów w tekście, których odbiór przez czytelnika jest zły, nieprzyjemny czy też sprawia, że autor w opinii odbiorcy sam się ośmiesza. Jakże trudno coś zrobić ze swoim tekstem, kiedy nie ma się pojęcia, co jest w nim złego i co w nim mianowicie tak żenuje odbiorców - bo odbiorcy otwarcie nie wytykają niczego, posługując się w komentarzach jakimś swoim wewnętrznym grypsem. Szczególnie wyraźnie jest to widoczne na wszelkiej maści portalach poetyckich - zdarzało mi się otrzymywać komentarze o zjadliwej wymowie (stąd swoim za mało lirycznym i nie dość lotnym widocznie jak na standardy moich czytelników rozumkiem skonstatowalam w końcu, że chodzi o krytykę), na dodatek w formie wierszowanej, pełne odwołań do czort wie czego. Odchorowywalam je tak ciężko, że w rezultacie porzuciłam całkowicie zabawy w wierszoklecenie - wciąż nie wiem bowiem, co w mojej młodocianej twórczości szwankowalo, i dzięki wysiłkom komentatorów w ogóle nie mam już ochoty tego dociekać. Zniosę i pokornie przyjmę (prędzej czy później) każdą krytykę, ale nie sytuację rodem z harlekina, w której całe towarzystwo śmieje się po kątach z damy, ta zaś desperacko kręci się w miejscu, oglądając badawczo swoją toaletę w poszukiwaniu plam, nie mogąc ich jednak dostrzec. Jest to sytuacja karykaturalna, ale na dłuższą metę chyba niszczy psychikę autora bardziej, niż najgorsza hejterska opinia wyrażona wprost. Mam nadzieję, że nie jestem w tym twierdzeniu odosobniona.

Pozdrawiam.

Imho najgorsza krytyka to nie ta destruktywna - tę można przeboleć, wyciągnąć z niej wnioski i nabrać pokory, pozbawiając się szkodliwych złudzeń o swoim rzekomym geniuszu, a tym samym zacząć pracować nad dobrym pisaniem (zamiast wychodzić z dziecinnej pozycji "wszystko już umiem, mam talent, jestem wyjątkowy i na pewno wiele osiągnę"). Destruktywna krytyka boli, ale i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"O kilka smoków za dużo. Gdyby były trzy, można byłoby przełknąć, ale co autorowi padło na mózg, że wprowadził czwartego? Chyba nie wiedział, co pisze."

Ukryta krytyka George'a R.R. Martina? ;)

"O kilka smoków za dużo. Gdyby były trzy, można byłoby przełknąć, ale co autorowi padło na mózg, że wprowadził czwartego? Chyba nie wiedział, co pisze."

Ukryta krytyka George'a R.R. Martina? ;)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Świetną metodą samoobrony przed krytyką jest wiara w powiedzenie, " niech mówią jak chcą, byleby po nazwisku". Na potrzeby autorów można je nieco zmodyfikować, "niech mówią jak chcą, byleby po tytule". ;)

Świetną metodą samoobrony przed krytyką jest wiara w powiedzenie, " niech mówią jak chcą, byleby po nazwisku". Na potrzeby autorów można je nieco zmodyfikować, "niech mówią jak chcą, byleby po tytule". ;)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dla mnie prawie każda krytyka warta jest chwili zastanowienia. Wyjątek czynię dla uwag typu: "Bo ja bym to napisał/a inaczej". Jak mawiała niezrównana Joanna Chmielewska: "To niech sobie ten ktoś napisze swoje własne coś zupełnie inaczej".

Dla mnie prawie każda krytyka warta jest chwili zastanowienia. Wyjątek czynię dla uwag typu: "Bo ja bym to napisał/a inaczej". Jak mawiała niezrównana Joanna Chmielewska: "To niech sobie ten ktoś napisze swoje własne coś zupełnie inaczej".

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Osobiście mam bardzo pozytywny stosunek do krytyki i krytyków, może dlatego, że mam ich za mało. Są różne sytuacje. Jeśli ktoś krytykuje totalnie to, co piszę, można to różnie rozumieć. Na przykład, że jest to osoba, której typ pisarstwa, jakie uprawiam, nie interesuje (tematyka, styl, treść itp.). I to jest w porządku. Poza tym, cokolwiek krytyk nie napisze, gotów jestem wykorzystać w sposób pozytywny, coś poprawić, zmienić w samym utworze lub w moim pisarstwie. Na moim blogu autorskim wolałbym mieć więcej krytyków, ale jakoś nie zjawiają się. Za dobrze piszę? Regularnie wchodzą tam czytelnicy, więc ktoś czyta te blogi. Może ludzie nie piszą krytycznie, poniewaz tekst niekiedy poprawiam po trzy, cztery czy nawet pięć razy.
Konia z rzędem za krytyka!
Pozdrawiam serdecznie,
Michael Tequila

Osobiście mam bardzo pozytywny stosunek do krytyki i krytyków, może dlatego, że mam ich za mało. Są różne sytuacje. Jeśli ktoś krytykuje totalnie to, co piszę, można to różnie rozumieć. Na przykład, że jest to osoba, której typ pisarstwa, jakie uprawiam, nie interesuje (tematyka, styl, treść itp.). I to jest w porządku. Poza tym, cokolwiek krytyk nie napisze, gotów jestem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zgadzam się z tym, że tekst poddać trzeba krytyce przed publikacją. I to nie gronu osób, które mnie lubią i są tak miłe, że nie potrafią powiedzieć szczerze, że tekst jest do bani i dlaczego. Oddać tekst komuś, kto właśnie z dobroci serca, zjedzie go szczerze ale merytorycznie. Oczywiście, może dodać: "tak generalnie to tekst nie w moim guście", ale to, co obiektywnie trzeba poprawić, wyłapie.

Zgadzam się z tym, że tekst poddać trzeba krytyce przed publikacją. I to nie gronu osób, które mnie lubią i są tak miłe, że nie potrafią powiedzieć szczerze, że tekst jest do bani i dlaczego. Oddać tekst komuś, kto właśnie z dobroci serca, zjedzie go szczerze ale merytorycznie. Oczywiście, może dodać: "tak generalnie to tekst nie w moim guście", ale to, co obiektywnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Temat krytyki zawsze się pojawia w takich poradnikach i wraca jak bumerang, a osobiście uważam, że jest nawet ważniejszy od poczucia weny i tym podobnych uwarunkowań psychicznych.
Jak ci ktoś pluje w twarz to to nie może być przyjemne... A na autorach ciąży jakaś dziwna chrześcijańska presja, żeby nastawiać drugi policzek. Myślę, że krytykę można przyjąć z godnością. A tych, którzy "rezenzje" piszą ogólnikowo i hurtowo (tak, by właściwie każdy twór dało się pod to podpiąć: "autor chyba pisał po pijaku, akcja nudna, a bohaterowie nienaturalni!" - ale gdzie konkrety?) jakby żyli z bycia złośliwymi trzeba posłać do diabła i nie zawracać sobie nimi głowy.

Ostatnio widziałam w telewizji materiał o twórcach Asterixa. Jeden z panów był tak wrażliwy, że mimo setek tysięcy sprzedawanych egzemplarzy komiksu i wsparcia przyjaciół, nadal bardzo przykro mu było słyszeć negatywne opinie. Widać nie każdy się uodparnia, nawet w obliczu sukcesu. Czy ta krytyka go motywowała do nieobniżania poziomu? Trudno powiedzieć. Ludzie różnie reagują, może akurat on należał do tych, których uskrzydla do tworzenia coraz lepszych dzieł tylko pozytywna reakcja odbiorców. Zignorowanie jakiegoś elementu utworu przez osoby, dla których radości i przyjemności się tworzy bywa większym ciosem niż kilka jadowitych słów.
"Rozwój" pod dyktando paru złośliwych gryzipórków jest nierozsądny. Inteligentną krytykę da się łatwo poznać - na dobrą sprawę nie rani, a pobudza i przebrzmiewa w niej raczej zatroskanie... a nie gorycz "straconego czasu".

Wszystkim wrażliwym polecam tymczasem piosenkę Tima Minchina "Piosenka dla Phila Daousta" i ludową mądrość, że czytelników zawsze jest więcej niż krytyków - i jeśli piszemy dla ludzi, a nie nagród i prestiżu, to tymi drugimi w ogóle nie należy się przejmować.

Temat krytyki zawsze się pojawia w takich poradnikach i wraca jak bumerang, a osobiście uważam, że jest nawet ważniejszy od poczucia weny i tym podobnych uwarunkowań psychicznych.
Jak ci ktoś pluje w twarz to to nie może być przyjemne... A na autorach ciąży jakaś dziwna chrześcijańska presja, żeby nastawiać drugi policzek. Myślę, że krytykę można przyjąć z godnością. A...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mam ochotę postawić autorowi piwo, przytulić i powiedzieć "dziękuję"

Mam ochotę postawić autorowi piwo, przytulić i powiedzieć "dziękuję"

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post