Mieszkam na czwartym piętrze kamienicy, w której często psuje się winda. W obawie przed wizją spędzenia wielu godzin w ciasnej zablokowanej kabinie, a także w ramach dbania o zdrowie i kondycję fizyczną, często wybieram się do góry schodami. Pewnego razu na tyle się zamyśliłam, że przez przypadek skręciłam w korytarz na trzecim - zamiast na czwartym piętrze. Bezceremonialnie wparowałam do mieszkania po prawej stronie - wszystkie drzwi w budynku wyglądają tak samo, jednak od razu moją czujność obudził zupełnie inny wygląd przedsionka... na wieszakach wisiały obce kurtki, brakowało pudełka na maseczki jednorazowe, zwykle porządnie poukładane buty porozrzucane były po nieznanym mi dywanie, a lustro odbijało portret jakiejś zdziwionej twarzy... mojej twarzy... która przybrała wyraz pomiędzy paniką a rozbawieniem, kiedy zaczęło do mnie docierać, że pomyliłam piętra i weszłam do mieszkania sąsiada z dołu! Szybko się ulotniłam, a później spotykając właściciela na schodach (on widocznie też boi się tej windy...) zachęciłam go do dbania o bezpieczeństwo i zamykania mieszkania na klucz, nawet od środka. 
Swoją drogą szkoda, że moje roztargnienie zaprowadziło mnie na piętro trzecie, a nie piąte - właścicielem lokalu nade mną jest bowiem honorowy obywatel mojego miasta, słynny zachodni profesor historii i pisarz. To dopiero mogłaby być ciekawa niezapowiedziana wizyta....

Mieszkam na czwartym piętrze kamienicy, w której często psuje się winda. W obawie przed wizją spędzenia wielu godzin w ciasnej zablokowanej kabinie, a także w ramach dbania o zdrowie i kondycję fizyczną, często wybieram się do góry schodami. Pewnego razu na tyle się zamyśliłam, że przez przypadek skręciłam w korytarz na trzecim - zamiast na czwartym piętrze....

Moi sąsiedzi to skarb. Serio. Troskliwi i przyjaźni - zawsze można na nich liczyć. Do tych "z prawej strony" mówię nawet ciocia i wuja, podobnie jak ich dzieci do moich rodziców.
Latem rozpalałam grilla, ponieważ miały odwiedzić mnie koleżanki. W międzyczasie poszłam na chwilę do domu po tacę z jedzeniem, gdy nagle rozdzwonił się mój telefon. Patrzę - ciocia zza płotu dzwoni. Odbieram myśląc, że pewnie chce pożyczyć kolejną książkę, a ona pyta, czy u nas wszystko w porządku i czy nie pali nam się w domu, bo przez okno czuje, jak śmierdzi dym i w dodatku zalatuje z naszej strony! Biegiem wyleciałam na podwórko. No cóż... Ewidentnie dałam za dużo podpałki, bo dymiło się jak... no, wiecie jak co. Normalnie siwy dym. Także tak. Dobrze mieć czujnych sąsiadów! ;)

Moi sąsiedzi to skarb. Serio. Troskliwi i przyjaźni - zawsze można na nich liczyć. Do tych "z prawej strony" mówię nawet ciocia i wuja, podobnie jak ich dzieci do moich rodziców.
Latem rozpalałam grilla, ponieważ miały odwiedzić mnie koleżanki. W międzyczasie poszłam na chwilę do domu po tacę z jedzeniem, gdy nagle rozdzwonił się mój telefon. Patrzę - ciocia zza płotu...

Wprowadzając się do męża, zamieszkałam w domu 4 rodzinnym z wspólnym podwórkiem i ścianami, przez które wszystko słychać. Za garażami była działka dzierżawiona pod ogródki przez 3 sąsiadów, wystawiona na sprzedaż ale nikt się nie kwapił do jej kupna. Kiedyś mąż spytał się czy nie kupilibyśmy tej działki, postawić dom i mieć spokój z sąsiadami. Następnego dnia sąsiad kupił Tą działkę. 
Mało tego, budować miał się na wiosnę ale od razu kazał likwidować ogródki 2 sąsiadom i aż żal było patrzeć jak biedni wyrywali niedojrzałe buraki itp nie wspominając o zabiciu kur, bo jeden z sąsiadów miał tam kurnik i 10 kurek.
Potem nastąpiła batalia o okno w garażu, zbite przypadkowo, zasłonięte regipsem. Po 2 latach wstawione ponownie w oryginalne miejsce, a wieczorem sąsiad zabił od swojej strony. I się zaczęło, wezwana policja, zarządca i kłótnia o okno i 1,5 m terenu za oknem. Urząd i starostwo przyznało nam rację, zgodnie z mapką teren nasz, a sąsiad że jego i on ma inną mapkę.
Wezwaliśmy geodetę, nie wpuścił geodety, ten pisma wysyłał a ten ich nie odbierał.
Po roku, nagle musiał sprzedać wybudowany dom i potrzebując geodety musiał przepraszać Naszego. Potem męża błagał by zlikwidował okno, bo wyszło, że wg prawa budowlanego nie miał prawa stawiać płotu w tej odległości od okna.
Mąż zamiast okna przedłużył garaż o 1,5 m.

Wprowadzając się do męża, zamieszkałam w domu 4 rodzinnym z wspólnym podwórkiem i ścianami, przez które wszystko słychać. Za garażami była działka dzierżawiona pod ogródki przez 3 sąsiadów, wystawiona na sprzedaż ale nikt się nie kwapił do jej kupna. Kiedyś mąż spytał się czy nie kupilibyśmy tej działki, postawić dom i mieć spokój z sąsiadami. Następnego dnia sąsiad kupił...

Mieszkam w dużym mieście, w dzielnicy, która w dużej mierze zamieszkana jest przez ludzi z klasy średniej oraz biedotę. Moje osiedle to skupisko bloków różnej wielkości w okolicy zdominowanej przez tego typu zabudowę.
Wśród mieszkańców najbardziej wyróżniają się młodsi i starsi mężczyźni w dresach, często z papierosem i butelką piwa w ręku. W promieniu kilkudziesięciu metrów od mojego bloku znajdują się dwa sklepy monopolowe (kiedyś były nawet trzy), których bywają stałymi klientami.
Grupa tychże mężczyzn, którzy zamieszkują po sąsiedzku, często spotyka się na podwórku – jest to miejsce na tyle istotne dla ich społeczności, że zaczęli je przystosowywać dla swoich potrzeb: początkowo postawili tam niewielką ławkę zbitą byle jak z paru desek, którą następnie zaczęli zamieniać na coraz lepsze obiekty, tak że obecnie w jej miejscu stoi zwykła, parkowa ławka, którą musieli zdobyć jakimś podejrzanym sposobem. O tym, że jest to miejsce dla nich ważne, świadczy również fakt, iż zadbali o jego czystość i obok ławki umieścili kosz na śmieci, prawdopodobnie również samowolnie przetransportowany z jakiegoś innego miejsca.
Chociaż spożywanie alkoholu w przestrzeni publicznej nie jest u nas zbyt legalne, pijaczkowie z mojego podwórka mają się w najlepsze i zwłaszcza latem często tam wysiadują.
Mam wrażenie, że znają mnie z widzenia, toteż nie odczuwam lęku z powodu ich obecności, chociaż nieraz gapią się na mnie, gdy tam przechodzę. Są jednak nieodłączną częścią krajobrazu, więc ich toleruję – na szczęście mam okna wychodzące po drugiej stronie bloku i dzięki temu nie jestem narażona na hałasy z ich pijackich imprez plenerowych.
 

Mieszkam w dużym mieście, w dzielnicy, która w dużej mierze zamieszkana jest przez ludzi z klasy średniej oraz biedotę. Moje osiedle to skupisko bloków różnej wielkości w okolicy zdominowanej przez tego typu zabudowę.
Wśród mieszkańców najbardziej wyróżniają się młodsi i starsi mężczyźni w dresach, często z papierosem i butelką piwa w ręku. W promieniu kilkudziesięciu...

Wspólna Wigilia, pełna śmiechu i nieporozumień...... Okazuje się , że nawet z sąsiadami może być fantastyczna. No więc zacznijmy od początku.  Z moimi sąsiadami bardzo się lubimy ( my dorośli), a dzieci jakoś się tolerują ( wiadomo, różny wiek różne płcie, ale jest git).  Zbliżały się święta 2018 roku. Okazało się, że jedni moi sąsiedzi zza ściany zostali na Wigilię sami, tzn ojciec głowa rodzimy został oddelegowany do pracy w święta do innego miasta. Więc ja ( lubiąca ludzi i wigilię), zaprosiłam sąsiadkę nr 1 z dwójką dzieci do siebie , pomimo iż miałam już ok 10 osób z mojej rodziny.  Został dzień do Wigilii, pukam do sąsiadki nr 2 aby oddać talerzyk po cieście , które mi upiekła i widzę ją całą we łzach. Okazuje się , że Najbliższa siostra, która miała przyjechać nie odzywa się , olała ich zaproszenie, sąsiadka załamana, że będą sami, więc zapraszam również sąsiadkę nr 2 wraz z mężem i synem. Liczę i wychodzi, że będzie nas 16 osób. Och jak ja kocham wigilie!  
Nadchodzi dzień wigilii, wszyscy się schodzą, moja rodzina "krzywo patrzy" na obcych tzn sąsiadów. Myślę sobie, że to przecież Wigilia. Przychodzą sąsiadki z rodziną. Atmosfera robi się przyjemna , lecą kolędy, sąsiadki pomagają uwijają się przy kuchni, jest wesoło. pałaszujemy potrawy, opowiadamy sobie historie. Przy stole ścisk , ale wesoło, tylko moja rodzina jakaś nadąsana.
Godzina 18.00, dzwonek do drzwi, mąż otwiera i wraca. Mówi, że jakaś  pomyłka, jakieś małżeństwo pomyliło chyba adresy. Opisuje ich i nagle sąsiadka nr 2 robi się blada i leci do drzwi, a na schodach klatki siedzi jej siostra z mężem. Tak , ta siostra, która ją olała niby, okazuje się, że nie olała, że z chęcią przyjechała, tylko skrzynka mailowa sąsiadki nr 2 zapchana i nie dostawała wiadomości, . A siostra zamiast zadzwonić, tez myślała, ze ta się obraziła itp. Uściskom i przeprosinom nie ma końca i........ 2 dodatkowe osoby przy stole !!!  Sąsiadka nr 1 proponuje, żeby iść do niej po stół i krzesła. środek wigilii tachamy stół , krzesła , chłopaki się przeciskają przez wąskie drzwi i nagle ktoś pyta czy nam nie pomóc. Okazuje się , ze mąż sąsiadki nr 1 ubłagał szefa i wrócił na Wigilię  ( chciał zrobić niespodziankę ). I znów płacz i radość i dodatkowa osoba. Jest nas 19 osób w pokoju 21m2.
Jest przyjemnie, wesoło.  Wszyscy szczęśliwi. Rozmawiamy , śmiejemy się. I nagle moja obrażona rodzina zaczyna wstawać i się żegnać, i , że oni się nie spodziewali, że jak to tak ma być , że ważniejsi dla mnie są siedzi, ze Wigilii powinna być rodzinna, i zaczęli wychodzić. O godz 19 zostałam ze wspaniałymi sąsiadami , mężem i moimi dziećmi i rodzicami.
Życie mi pokazało, że  sąsiedzi sprawili, że Wigilia okazała się najwspanialszą w moim życiu ( siedzieliśmy do 2 w nocy), a rodzina okazała się bandą obrażonych buraków , którzy na Wigilię przynieśli na stół 1 ciasto!!! Natomiast moje wspaniałe sąsiadki zastawiły stół pysznymi potrawami i co najważniejsze najwspanialszym towarzystwem.
W tym roku znów planujemy wspólną Wigilię po  latach przerwy. 

Wspólna Wigilia, pełna śmiechu i nieporozumień...... Okazuje się , że nawet z sąsiadami może być fantastyczna. No więc zacznijmy od początku.  Z moimi sąsiadami bardzo się lubimy ( my dorośli), a dzieci jakoś się tolerują ( wiadomo, różny wiek różne płcie, ale jest git).  Zbliżały się święta 2018 roku. Okazało się, że jedni moi sąsiedzi zza ściany zostali na Wigilię sami,...

U mnie są spoko sąsiedzi, ale też ja nie lubię się kłócić i na pewne dziwactwa nieco przymykamy oko! 
Jeden z sąsiadów, ten po mojej prawej miał manię odśnieżania!! Potrafił cały śnieg sprzed swojego domu przeżycia na mój chodnik, usypując góry niczym Himalaje, a u niego wiosna!! Jednego roku wywoził nawet śnieg ze swojego podwórka, ale  cała trawa przemarzła, nic nie chciało rosnąć i odpuścił!! 
Kilka razy odypywalam nieco pod jego ogrodzenie, tak żeby i u mnie dało się zaparkować samochód, ale nic więcej się nie odzywałam, a znosiłam zimę przed domem do końca maja, bo wierzcie , że takie stosy śniegu długo muszą się roztapiać!! Teraz sąsiad już tak śniegu nie pilnuje, odśnieża ale jak każdy! Jednak z wiekiem człowiekowi mniej się chcę!!

U mnie są spoko sąsiedzi, ale też ja nie lubię się kłócić i na pewne dziwactwa nieco przymykamy oko! 
Jeden z sąsiadów, ten po mojej prawej miał manię odśnieżania!! Potrafił cały śnieg sprzed swojego domu przeżycia na mój chodnik, usypując góry niczym Himalaje, a u niego wiosna!! Jednego roku wywoził nawet śnieg ze swojego podwórka, ale  cała trawa przemarzła, nic nie...

Pamiętam takie mistrzostwa Europy w piłce nożnej, kiedy urządziliśmy blokowe, czyli sąsiedzkie oglądanie na ogrodzie. Był projektor, był stelaż, było pożyczone, świeżo prasowane, białe prześcieradło. Był grill i wielkie nadzieje. A gdy nasza reprezentacja nie zdobyła gola, to komisyjnie stwierdziliśmy, że w pierwszej połowie miała pod górkę - stelaż nie był zbyt prosty i gdy panowie zamienią się stronami, to zdecydowanie pójdzie nam lepiej. I poszło. Dzieci zrzuciły prześcieradło, zatem musiały karnie stać rządkiem, żeby było widać, jak gra nasza reprezentacja. A po meczu było tradycyjne piwo. I pocieszanie się, że następnym razem to ho, ho....

Pamiętam takie mistrzostwa Europy w piłce nożnej, kiedy urządziliśmy blokowe, czyli sąsiedzkie oglądanie na ogrodzie. Był projektor, był stelaż, było pożyczone, świeżo prasowane, białe prześcieradło. Był grill i wielkie nadzieje. A gdy nasza reprezentacja nie zdobyła gola, to komisyjnie stwierdziliśmy, że w pierwszej połowie miała pod górkę - stelaż nie był zbyt prosty i...

Ahh, sąsiedzi... z moimi zawsze jest wesoło. Pożyczanie cukru, majonezu czy nawet kurczaków jest na porządku dziennym, a herbatki i kawki pełne ploteczek miłym dodatkiem. Ne raz ktoś ma do oddania za dużą bluzę, a kto inny przeczytaną już książkę. Przeróżne przedmioty nieustannie krążą między naszymi domami. Jednak jakież było moje zdziwienie, kiedy wracając po pracy natknęłam się na ryby zawieszone na klamce! Okazało się, że moja sąsiadka zamówiła świeże zdobycze dla każdej z nas, a że mnie akurat nie było, to zostawiła je na klamce.

Ahh, sąsiedzi... z moimi zawsze jest wesoło. Pożyczanie cukru, majonezu czy nawet kurczaków jest na porządku dziennym, a herbatki i kawki pełne ploteczek miłym dodatkiem. Ne raz ktoś ma do oddania za dużą bluzę, a kto inny przeczytaną już książkę. Przeróżne przedmioty nieustannie krążą między naszymi domami. Jednak jakież było moje zdziwienie, kiedy wracając po pracy...

Czy zdarzyło się Wam otworzyć drzwi i ujrzeć sąsiada ubranego w czepek kąpielowy, maskę do nurkowania, pelerynę przeciwdeszczową, wysokie kalosze z których wystawały gołe kolana i trzymajacego w ręce wiadro z wodą? Mnie tak. To mój sąsiad, który obiecał odegrać się za Śmigusa z poprzedniego roku - kiedy wykorzystując "geograficzną" przewagę (mieszkałam na ostatnim piętrze) wylałam na niego wiadro wody, gdy niczego nieświadomy wspinał się do mnie po schodach. Spokojnie, teraz jestem już stateczną panią, matką dzieciom, wtedy byłam podlotkiem z ułańską fantazją 😉

Czy zdarzyło się Wam otworzyć drzwi i ujrzeć sąsiada ubranego w czepek kąpielowy, maskę do nurkowania, pelerynę przeciwdeszczową, wysokie kalosze z których wystawały gołe kolana i trzymajacego w ręce wiadro z wodą? Mnie tak. To mój sąsiad, który obiecał odegrać się za Śmigusa z poprzedniego roku - kiedy wykorzystując "geograficzną" przewagę (mieszkałam na ostatnim piętrze)...

  To, czym chcę się podzielić, ma wymiar zarówno smutny, jak i melancholijny. Od urodzenia mieszkam w Poznaniu i od lat na tym samym osiedlu. Mój blok mieszkalny ma cztery piętra, a ja zajmuję jedno z czterech mieszkań na ostatniej kondygnacji. Na dodatek nie ma windy, dlatego przechadzki kilka razy dziennie w tę i z powrotem umożliwiają mi obserwację sąsiedzką. Szkoda, że minęły już czasy, kiedy to niemal wszyscy znaliśmy się, wspieraliśmy, a tradycyjne pożyczenie cukru lub mąki stanowiło pretekst do wielogodzinnych rozmów. Teraz zaczęłam tracić rachubę, gdyż w moim bloku większość mieszkań jest wynajmowana, a mieszkańcami są zwykle studenci lub współcześni uchodźcy. Mijanie osób na piętrze bardzo często nie jest nawet ubrane w słowa typu dzień dobry czy miłego dnia. Kultura i poszanowanie drugiej osoby zeszło na psy, a wpatrywanie się w ekran smartfona to epicentrum życia współczesnego sąsiada. Zresztą, jak taką osobę zachęcić do konwersacji, skoro przez słuchawki i tak mnie nie usłyszy? Gdy wiele lat temu mieszkał tu na przykład pan Maciej, wówczas wiedziałam, jak uprzejmy, radosny i oczytany potrafi być starszy człowiek. Jego żona, pani Halina, dała mi i mej rodzinie mnóstwo przepisów na ciasta, którymi zajadamy się do dziś. Z kolei pani Iwona dbała o kwiaty na parterze i pokazała, co to znaczy miłość do czworonoga. A teraz? Mogę posłużyć się słowami Jana Kochanowskiego, bo sąsiedzi są, a jakoby ich w ogóle nie było…
  

  To, czym chcę się podzielić, ma wymiar zarówno smutny, jak i melancholijny. Od urodzenia mieszkam w Poznaniu i od lat na tym samym osiedlu. Mój blok mieszkalny ma cztery piętra, a ja zajmuję jedno z czterech mieszkań na ostatniej kondygnacji. Na dodatek nie ma windy, dlatego przechadzki kilka razy dziennie w tę i z powrotem umożliwiają mi obserwację sąsiedzką. Szkoda, że...