Uwielbiam survival i gdybym tylko mogła, spędzałabym jeszcze więcej czasu na biwaku :) Jak przetrwać na łonie natury? Przede wszystkim zdać sobie sprawę, że współpraca z Matką Naturą, jest najlepszą umową, jaką możemy zawrzeć. Powinniśmy rozejrzeć się dookoła i wykorzystać to, co na pozór wydaje się czymś nie do wykorzystania. Gałęzie drzew z powodzeniem pomogą wysuszyć mokre ubranie, mogą stać się też częścią prowizorycznie stworzonego namiotu i opałem, gdy będziemy potrzebowali ciepła.
Z kolei butelka filtrująca i woda ze strumyka sprawią, że zmniejszy się ciężar naszego bagażu. Warto mieć ze sobą niezbędnik w postaci blaszanego garnuszka, sztućców, nici, igieł i niewielką apteczkę, bo w sytuacjach kryzysowych możemy się dowiedzieć, że te przedmioty mają więcej opcji zastosowania niż sądziliśmy.

Uwielbiam survival i gdybym tylko mogła, spędzałabym jeszcze więcej czasu na biwaku :) Jak przetrwać na łonie natury? Przede wszystkim zdać sobie sprawę, że współpraca z Matką Naturą, jest najlepszą umową, jaką możemy zawrzeć. Powinniśmy rozejrzeć się dookoła i wykorzystać to, co na pozór wydaje się czymś nie do wykorzystania. Gałęzie drzew z powodzeniem pomogą wysuszyć...

Aby przetrwać w lesie zainspirowałabym się główną bohaterką serialu „Oddychaj” dostępnym na Netflixie, która jako jedyna ocalała z katastrofy lotniczej. Podobnie jak bohaterka, przypominałabym sobie survivalowe metody przetrwania na łonie natury, których ona dowiedziała się w szkole. Próbowałabym odtworzyć jak ona stworzyła kompas, aby znaleźć drogę do cywilizacji oraz jak rozpaliła ogień bez zapałek, by ogrzać się w nocy. W deszczowe dni podobnie jak bohaterka zbierałabym deszczówkę, by móc się nawadniać oraz szukałabym pożywienia zdatnego do jedzenia - np. jagód, które ogrzewałabym na ogniu, by pozbyć się nieczystości. Mówiąc krótko przypominałabym sobie ten serial, by przetrwać ten ciężki czas. 

Aby przetrwać w lesie zainspirowałabym się główną bohaterką serialu „Oddychaj” dostępnym na Netflixie, która jako jedyna ocalała z katastrofy lotniczej. Podobnie jak bohaterka, przypominałabym sobie survivalowe metody przetrwania na łonie natury, których ona dowiedziała się w szkole. Próbowałabym odtworzyć jak ona stworzyła kompas, aby znaleźć drogę do cywilizacji oraz jak...

Najprawdopodobniej nie potrafiłabym sobie poradzić. Jestem tworem XXI wieku - technika, wygoda towarzyszą mi od zawsze. Mimo wychowania na wsi nie jestem w stanie poradzić sobie na odludziu. Chyba, że odezwie się mój instynkt przetrwania. Znane są historie ludzi, którzy przetrwali najgorsze warunki. Piłabym wodę ze strumienia albo z kałuż. Podobno można też pić mocz. Niektórzy uważają, że to niebezpieczne, ale skoro alternatywą jest śmierć z pragnienia chyba zaryzykuję. Jadłam produkty natury (może oprócz niektórych grzybów i jagód, bo nie wiem, które są trujące). Można również rzuć korę drzewną, jeść mech. O ile nie spotkam dzikiego zwierzęcia może mi to pozwolić przetrwać przez kilka dni. Gdybym znalazła wodę szłabym jej brzegiem tak by mieć zapas wody pitnej. Maszerowałabym przed siebie, prosto. W myślach bym się modliła - pewna powtarzalność pomaga nadać tempo i nie zwątpić (wiem, bo chodziłam na pielgrzymki). Dałabym z siebie wszystko. Liczyłabym nieśmiało na to, że najbliżsi będą poszukiwać mnie. A z jakim skutkiem? Nie wiem.

Najprawdopodobniej nie potrafiłabym sobie poradzić. Jestem tworem XXI wieku - technika, wygoda towarzyszą mi od zawsze. Mimo wychowania na wsi nie jestem w stanie poradzić sobie na odludziu. Chyba, że odezwie się mój instynkt przetrwania. Znane są historie ludzi, którzy przetrwali najgorsze warunki. Piłabym wodę ze strumienia albo z kałuż. Podobno można też pić mocz....

Trudne chwile mobilizują człowieka do działania. Nie raz i nie dwa życie postawiło mnie w nowej dla mnie sytuacji, sytuacji, z której wydawało mi się, że nie ma wyjścia. Nie wierzyłam, że potrafię, że podołam, że stanę na wysokości zadania. A jednak wystarczyło samozaparcie, siła woli i umiejętności, także te, których musiałam się nauczyć, i dałam sobie radę. Myślę, że mieszkanie w lesie, nawet w najbardziej ekstremalnych warunkach, stanowiłoby dla mnie wyzwanie, ale nie rzecz niewykonalną. A pomysły? No cóż, matką najlepszych wynalazków jest potrzeba, zatem,, czego bym potrzebowała, musiałabym sobie to wynaleźć, a że nie ma rzeczy niemożliwych, wiem, że dałabym radę. :)
Aleksandra Miczek

Trudne chwile mobilizują człowieka do działania. Nie raz i nie dwa życie postawiło mnie w nowej dla mnie sytuacji, sytuacji, z której wydawało mi się, że nie ma wyjścia. Nie wierzyłam, że potrafię, że podołam, że stanę na wysokości zadania. A jednak wystarczyło samozaparcie, siła woli i umiejętności, także te, których musiałam się nauczyć, i dałam sobie radę. Myślę, że...

Myślę, że spróbowałabym się wtopić w otoczenie. Woda ze strumyka, światło ze słoneczka, szum wiatru i śpiew ptaków. Tyle na początek by wystarczyło. Później musiałabym się zastanowić jak nie umrzeć z głodu. Myślę, że moją stałą pozycją w menu byłyby leśne jagódki I poziomki. A co! Zdrowe odżywianie musi być. A gdyby jednak pogoda chciała płatać figla to wzięłabym ze sobą namiot, w którym godzinami czytałabym książki. Ah cóż by to był za survival!

Myślę, że spróbowałabym się wtopić w otoczenie. Woda ze strumyka, światło ze słoneczka, szum wiatru i śpiew ptaków. Tyle na początek by wystarczyło. Później musiałabym się zastanowić jak nie umrzeć z głodu. Myślę, że moją stałą pozycją w menu byłyby leśne jagódki I poziomki. A co! Zdrowe odżywianie musi być. A gdyby jednak pogoda chciała płatać figla to wzięłabym ze sobą...

Przetrwanie w lesie, to tak na prawdę kontakt z naturą. Aby wytrwać należy się przystosować i zmienić tryb myślenia. Należy pokochać naturę i starać się ją zrozumieć, oraz całkowicie odrzucić strach. Przetrwanie w lesie, to wtopienie się w leśną rzeczywistość , wyostrzenie czujności, znalezienie w sobie odwagi by walczyć z przeciwnościami , np, z nocą, z drapieżnikami. próba poznania lasu i jego zwyczajów  - to podstawa. Na dłuższą metę oczywiście przyda się znajomość survivalu, podstawy nabyte w dzieciństwie w harcerstwie, orientacja w kierunkach, zdobycie pożywienia, wzniecenie ognia, unikanie zagrożeń, no i odwaga, odwaga i jeszcze raz odwaga!. Ala najważniejsze to miłość do lasu i zrozumienie jego.

Przetrwanie w lesie, to tak na prawdę kontakt z naturą. Aby wytrwać należy się przystosować i zmienić tryb myślenia. Należy pokochać naturę i starać się ją zrozumieć, oraz całkowicie odrzucić strach. Przetrwanie w lesie, to wtopienie się w leśną rzeczywistość , wyostrzenie czujności, znalezienie w sobie odwagi by walczyć z przeciwnościami , np, z nocą, z drapieżnikami....

Żadna metoda na przetrwanie nie znalazła by użytku bez poznania celowości swojej egzystencji. Czy celem życia może być samo życie? W dzisiejszych czasach wydaje się,że każdy goni za swoim królikiem, który zdaje się uciekać i przeobrażać się w różne obrazy naszych umysłów. Przypuszczam, iż przetrwanie na wygnaniu w leśnych warunkach przybliża nas do celu istnienia jakim jest samo życie - przeżycie. Kto wie, może nawet przybliża nas jeszcze bardziej do życia swoim życiem i prawdziwym obrazem.

Żadna metoda na przetrwanie nie znalazła by użytku bez poznania celowości swojej egzystencji. Czy celem życia może być samo życie? W dzisiejszych czasach wydaje się,że każdy goni za swoim królikiem, który zdaje się uciekać i przeobrażać się w różne obrazy naszych umysłów. Przypuszczam, iż przetrwanie na wygnaniu w leśnych warunkach przybliża nas do celu istnienia jakim jest...

Najważniejsze to woda, jedzenie i utrzymanie odpowiedniej temperatury ciała. Więc przyda się strumyk z czystą wodą do picia, ogień, jakieś rośliny do zjedzenia i dużo samozaparcia. Optymizm, siła, odwaga, działanie w trudnych warunkach i umiejętność wsłuchiwania się w naturę będą dodatkowymi plusami! 🌿💦🌲

Najważniejsze to woda, jedzenie i utrzymanie odpowiedniej temperatury ciała. Więc przyda się strumyk z czystą wodą do picia, ogień, jakieś rośliny do zjedzenia i dużo samozaparcia. Optymizm, siła, odwaga, działanie w trudnych warunkach i umiejętność wsłuchiwania się w naturę będą dodatkowymi plusami! 🌿💦🌲

Wszystkie moje wakacje okresu dzieciństwa wyglądały podobnie. Część z nich spędzałam na koloniach, a część z rodzicami. Nie były to jednak wyjazdy do kurortów czy ośrodków wczasowych, ale rodzinne wyprawy namiotowe. Rozbijaliśmy się przeważnie nad jeziorem lub stawem, najczęściej na leśnej polanie. W całkowitej głuszy, zdani całkowicie na swoją zaradność i umiejętność przetrwania. To wtedy przeżyłam najbardziej niesamowite przygody wakacyjne, które wspominamy przy rodzinnych spotkaniach do dzisiaj. Tam nauczyłam się gotować w specjalnym kotle zawieszonym nad ogniskiem, wędzić nad dymem złowione wcześniej ryby. Pamiętam sztukę przechowywania żywności, tak aby nie uległa zepsuciu i nie była łupem leśnych łakomczuchów. Myłam się w misce, w wodzie nabranej z jeziora. Znam naturalne metody odstraszania insektów. Wiem jak wygonić z namiotu jeża, zaskrońca lub żaby. Potrafię zbierać grzyby i leśne owoce. Wiem jak przygotować herbatę z zebranych kwiatów lipy lub liści krzaków malin. Myślę, że nie ma we mnie tyle odwagi i beztroski ile było jej we mnie w okresie dzieciństwa. I z pewnością miałabym obecnie ogromne wątpliwości, jak poradzić sobie sama w tak trudnych warunkach. Ale te nasze rodzinne wyprawy sporo mnie nauczyły, posiadam wiele umiejętności nieznanych dla większości mieszczuchów (do których i ja należę). Dzięki takiej właśnie formie wypoczynku nauczyłam się zaradności, kreatywności i nie wpadania w panikę w zaskakujących sytuacjach.

Wszystkie moje wakacje okresu dzieciństwa wyglądały podobnie. Część z nich spędzałam na koloniach, a część z rodzicami. Nie były to jednak wyjazdy do kurortów czy ośrodków wczasowych, ale rodzinne wyprawy namiotowe. Rozbijaliśmy się przeważnie nad jeziorem lub stawem, najczęściej na leśnej polanie. W całkowitej głuszy, zdani całkowicie na swoją zaradność i umiejętność...

Przyznam szczerze w lesie poradziłabym sobie lepiej niż w mieście. Jestem typową introwertyczną i wśród ludzi, w zatłoczonych miastach, przepełnionych miejscach publicznych po prostu się gubię i jedyne, co mi się marzy to ucieć gdzieś daleko od cywilizacji. W dziczy przetrwam bez problemu, jak na harcerkę przystało. Pamiętam jak się wykłócałam z rodzicami, że nie pójdę do zuchów, bo nie i kropka! Oczywiście zmusili mnie i była to najlepsza rzecz jaką dla mnie zrobili. Wszystkie wakacje, weekendy spędzałam na biwakach ze swoim zastępem, dlatego budowanie szałasu, rozpalanie ognia, wyznaczanie północy z kompasem jak i bez to dla mnie pestka. Czasami wydaję mi się, że urodziłam się w nieodpowiednim stuleciu, ponieważ nie pasuję do nowoczesnej technologi i zmodernizowanego otoczenia. Marzy mi się życie, w którym na co dzień obcuję z naturą, jak za dawnych czasów, ponieważ w moim przypadku survival to nie hobby, to styl życia i to było głównym bodźcem do studiowania leśnictwa! 😌

Przyznam szczerze w lesie poradziłabym sobie lepiej niż w mieście. Jestem typową introwertyczną i wśród ludzi, w zatłoczonych miastach, przepełnionych miejscach publicznych po prostu się gubię i jedyne, co mi się marzy to ucieć gdzieś daleko od cywilizacji. W dziczy przetrwam bez problemu, jak na harcerkę przystało. Pamiętam jak się wykłócałam z rodzicami, że nie pójdę do...