Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Światełko
Pola
Pinky

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Światełko
Pola
Pinky

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Mój Sierściuch należy do tego typu kotów, które zagrałyby w każdej produkcji jako „gwiazda pierwszej wielkości”, bez względu na gatunek. O ile oczywiście, nie musiałyby brać udziału w upokarzającym dla nich castingu. Rola pierwszoplanowa należy mu się z racji urodzenia i nie podlega dyskusji. Jego popisy podczas wizyty gości, nie pozostawiają wątpliwości, że podobnie zachowywałby się na czerwonym dywanie. Obstawiam więc, że mój Sierściuch zdobyłby sławę i aplauz każdym swoim pojawieniem się na deskach teatru i na ekranie. Jego niewątpliwy talent dałby o sobie znać zarówno w komedii, jak i dramacie. Najlepiej jednak czułby się w roli kota królewskiego. Wyobrażam sobie tylko jego maniery po powrocie do domu z planu filmowego…

Mój Sierściuch należy do tego typu kotów, które zagrałyby w każdej produkcji jako „gwiazda pierwszej wielkości”, bez względu na gatunek. O ile oczywiście, nie musiałyby brać udziału w upokarzającym dla nich castingu. Rola pierwszoplanowa należy mu się z racji urodzenia i nie podlega dyskusji. Jego popisy podczas wizyty gości, nie pozostawiają wątpliwości, że podobnie...

Życie kota Czarka to niekończący się dramat. Rzecz jasna, bardziej w jego teatralnym mniemaniu.
Bo miseczka pusta - koci szloch.
Bo nałożyłam o jedną łyżkę karmy za dużo i mu brudzi wybrysy przy nachyleniu - wzgarda, nie zje. Wtedy zaś głodny, więc dramat.
Bo kocyk, na którym spał ostatnie dwa tygodnie, jest już niewygodny i musi znaleźć nowe posłanie w postaci świeżo zdjętego prania - dramat, bo ktoś śmie go zrzucać.
Bo balkon niezabezpieczony i patrzy tylko przez szybę na ptaszki - oczywisty dramat.
Balkon zabezpieczony, ale ptaki na zewnątrz bezczelnie nie podfruwają pod pazury - waść racz przyznać, że to dramat.
Dramaty napędzają życie kociego emeryta. "Wołowina nie smakuje, będę głosował w czasie pracy moich niewolników, no dramat! O, nałożyłaś mi, przedstawicielko dwunożnego karmnika, wołowinę z innej puszki tej samej firmy? I myślisz, że ujdzie to na sucho?!"
No ujdzie. Ale dramat będzie, bo od nagłego przejedzenia boli brzuszek i trzeba czym prędzej zwymiotować.
Weterynarz? Dramat. Nowa zabawka? Skończ i wstydu oszczędź, woli poturlać kasztana, którego znalazł w najgłębszych zakamarkach mieszkania. Obgryzie go, więc znów zwymiotuje.
Dramat.
W rzucaniu sugestywnych spojrzeń również nie ma sobie równych. "Ty myślisz, że ja to zjem?" i "Ty wiesz jak głupio wyglądasz, jak wołasz kicikici?" to tylko nieliczne z plejady min, którymi uraczy o każdej porze dnia i nocy. 

Życie kota Czarka to niekończący się dramat. Rzecz jasna, bardziej w jego teatralnym mniemaniu.
Bo miseczka pusta - koci szloch.
Bo nałożyłam o jedną łyżkę karmy za dużo i mu brudzi wybrysy przy nachyleniu - wzgarda, nie zje. Wtedy zaś głodny, więc dramat.
Bo kocyk, na którym spał ostatnie dwa tygodnie, jest już niewygodny i musi znaleźć nowe posłanie w postaci świeżo...

Nad Uniejowem zapadał zmierzch. Grzywacz chiński wabiący się Fryzjer zaszczekał radośnie zwiastując nadejście wiosennej nocy. Jego biały włochaty ogon rytmicznie poruszał się z prawej na lewą tworząc smugę nad parującymi wodami zdrojów termalnych. Z tej uzdrowiskowej mgiełki wyłoniła się właśnie sylwetka west highland white terriera o wiele mówiącej ksywie Szkot.- Pracownicy term już wyszli? – zapytał pupilek potomków Bravehearta.- Nie, nadal cię szukają i uważają, że to ty wykradasz klapki turystom.Szkot spojrzał niczym kot ze Shreka. – Musimy znaleźć faktycznego sprawcę, odkąd podejrzenia padły na mnie nie mam domu ani jedzenia. Wcześniej kucharka Anna Gotówka i kelner Adam Napiwek dbali o moje legowisko na zapleczu i karmili mnie odpadkami z Restauracji Termalnej.- Mam pomysł – zripostował Fryzjer. – Zaczajmy się w nocy i czekajmy na sprawcę obserwując go przez okno.- Genialna myśl – szczeknął radośnie Szkot – Przyłapiemy go na gorącym uczynku!***Szkot i Fryzjer czatowali przez wiele nocy, podczas których terier wychudł, a jego sierść traciła blask. Wciąż nie ujęli sprawcy. Wierni jak pies przyjaciele zmienili taktykę, postanowili czyhać też w dzień.- Szkot, patrz! To pani sprzątająca Ida Gapa myjąc podłogę wpycha po jednym klapku pod szafki!Psy natychmiast pobiegły do szatni i ujadaniem zwabiły pracowników term. Tak oto wyjaśniono, że Szkot jest niewinny. życie psijaciół wróciło do normy.- Raz tragedia, raz komedia – westchnął Szkot.- Czyli psi los – spuentował Fryzjer.

Nad Uniejowem zapadał zmierzch. Grzywacz chiński wabiący się Fryzjer zaszczekał radośnie zwiastując nadejście wiosennej nocy. Jego biały włochaty ogon rytmicznie poruszał się z prawej na lewą tworząc smugę nad parującymi wodami zdrojów termalnych. Z tej uzdrowiskowej mgiełki wyłoniła się właśnie sylwetka west highland white terriera o wiele mówiącej ksywie Szkot.-...

Psów miałam wiele ale Rex jest jedyny w swoim rodzaju. Z małej zapchlonej kulki wyrósł skoczek. Dziecko mówi, że bryka jak Tygrys z bajki, a po klockach drzewa lepiej skacze niż małpa. On nie sięga do stołu tylko na niego wskakuje i jeśli stała na stole kawa - już jej nie ma. Tak więc jeśli brykający kawosz nie jest wystarczająco rozbrajający to proszę go posłuchać z rana jak prycha... wychodzi mu istne chrumkanie. 

Psów miałam wiele ale Rex jest jedyny w swoim rodzaju. Z małej zapchlonej kulki wyrósł skoczek. Dziecko mówi, że bryka jak Tygrys z bajki, a po klockach drzewa lepiej skacze niż małpa. On nie sięga do stołu tylko na niego wskakuje i jeśli stała na stole kawa - już jej nie ma. Tak więc jeśli brykający kawosz nie jest wystarczająco rozbrajający to proszę go posłuchać z rana...

Przygody wiejskich kotów mojej babci z pewnością mogłyby być dramatyczną sagą obyczajową. Każdy z jej futrzastych podopiecznych chadza własnymi ścieżkami, ale jeśli ich droga się przecina wiadomo, że coś to oznacza. Ilość najróżniejszych przygód, która spotkała tę gromadkę jest materiałem na wiele tomów. Samotne macierzyństwo, zdrady, ucieczki, wielkie powroty, zagubione dzieci, adopcje, tragiczne wypadki, walka o dominacje,  niepełnosprawność a nawet wielkie akcje ratunkowe jak wyciąganie kota ze studni. To tylko przedsmak tego, co dzieje się w jednej kociej rodzinie. Losy tych zwierzaków poruszyłyby nie jedno serce i z ich powodu popłynęłoby wiele łez.

Przygody wiejskich kotów mojej babci z pewnością mogłyby być dramatyczną sagą obyczajową. Każdy z jej futrzastych podopiecznych chadza własnymi ścieżkami, ale jeśli ich droga się przecina wiadomo, że coś to oznacza. Ilość najróżniejszych przygód, która spotkała tę gromadkę jest materiałem na wiele tomów. Samotne macierzyństwo, zdrady, ucieczki, wielkie powroty, zagubione...

Mój pies rozśmieszyłby każdego. Przysięgam. Kiedy skrada się na sakwe (worek do siedzenia) i na nią spojrzę to zatrzymuje się całkowicie nieruchomo, przestaje oddychać i przesuwa jej się tylko oko w moim kierunku. Nie wiem, chyba uważa, że jeśli się nie rusza to jej nie widać 😅 kiedy tylko odwrócę lekko głowę to kontynuuje moszczenie się w sakwie.
Kiedyś w deszczu poszłam po czekoladę do sklepu - miałam taką ochotę, że musiałam nawet w trakcie brzydkiej pogody wyjść po tę słodką rozkosz. Otworzyłam czekoladę, zostawiłam ją na kanapie i poszłam do kuchni zrobić herbatę. Kiedy wróciłam Tina pożerała ostatnią cześć czekolady i oblizywała się przy tym patrząc mi prosto w oczy. Byłam zła na nią ale jednocześnie martwiłam się czy nic jej nie będzie od całej tabliczki czekolady. To są tylko dwie opowieści o mojej słodkiej jamniczce, która bez wątpienia zasługuje na książkę o naszych przygodach 😊

Mój pies rozśmieszyłby każdego. Przysięgam. Kiedy skrada się na sakwe (worek do siedzenia) i na nią spojrzę to zatrzymuje się całkowicie nieruchomo, przestaje oddychać i przesuwa jej się tylko oko w moim kierunku. Nie wiem, chyba uważa, że jeśli się nie rusza to jej nie widać 😅 kiedy tylko odwrócę lekko głowę to kontynuuje moszczenie się w sakwie.
Kiedyś w deszczu poszłam...

Jeden z moich kotów nadaje się na Kociego Makłowicza (z całym szacunkiem dla pana Roberta!). Czego on już w swoim życiu nie jadł i gdzie nie był… Pieczony łosoś zrzucony z dziecięcego stoliczka wprost na panele - czemu nie? Chrupki wyniesione w paszczy z kociej miski na próg kuchni i pokoju - czemu nie? Na wynos lepiej smakuje. Paprochy spod szafy wyciągnięte kocią łapką - owszem! Smakują! A zatem komediant.Ten drugi zaś: narwaniec! Włazi, gdzie tylko da radę się wspiąć. W miejscu nie usiedzi, wciąż gdzieś sznupie, wciska się. Tu zrzuci piłeczkę, tam książkę, tam stos książek. Malutki jest, a hałasu zawsze narobi. Sprawa więc jasna: dramat. 

Jeden z moich kotów nadaje się na Kociego Makłowicza (z całym szacunkiem dla pana Roberta!). Czego on już w swoim życiu nie jadł i gdzie nie był… Pieczony łosoś zrzucony z dziecięcego stoliczka wprost na panele - czemu nie? Chrupki wyniesione w paszczy z kociej miski na próg kuchni i pokoju - czemu nie? Na wynos lepiej smakuje. Paprochy spod szafy wyciągnięte kocią łapką -...

Moja mała psina, co się zwie Hiro, przez tych co go nie znają nazywany bohaterem. Nic bardziej mylnego, bliżej mu do aktora filmów komediowych, niżeli do bohatera. Mój pies zawsze marzył aby zostać atletom, ale niestety nie został obdarzony on pewnymi umiejętnościami. Jednakże, trzeba go pochwalić i trzymać za niego kciuki, ponieważ nigdy się nie poddaje. Co dzień ćwiczy umiejętności skoku w dal przez ulicę, gdzie często historia kończy się fikołkiem, czy też próby skoku wzwyż na łóżko, pomimo schodków obok. Psinka ciągle ćwiczy i się nie poddaje z myślą, że kiedyś wygra złoty medal z wymienionych konkurencjach. Wbrew pozorom nie jest też on taki słaby, wystarczy po prostu dobra motywacja, czy to aby zająć Pani fotel by nie mogła pracować czy też aby wylegiwać się w słoneczku kiedy świeci na łóżku czy też na stole.

Moja mała psina, co się zwie Hiro, przez tych co go nie znają nazywany bohaterem. Nic bardziej mylnego, bliżej mu do aktora filmów komediowych, niżeli do bohatera. Mój pies zawsze marzył aby zostać atletom, ale niestety nie został obdarzony on pewnymi umiejętnościami. Jednakże, trzeba go pochwalić i trzymać za niego kciuki, ponieważ nigdy się nie poddaje. Co dzień ćwiczy...