Ciemne chmury zasnuły nie tylko resztki błękitnego nieba, ale także resztę naszego życia. To miały być najlepsze wakacje. Od września każdy miał zacząć nowe życie w nowej szkole, chcieliśmy żeby ten wspólny czas był niezapomniany. I faktycznie taki się stał, chociaż po latach każdy z nas marzy tylko o tym, by zapomnieć tamto lato. Kolejne deszczowe popołudnie w starej drewnianej chatce pośrodku niczego. Był las i jezioro i nic poza tym. Zaczęło się niewinnie. Chcieliśmy się tylko przestać nudzić. Książki przeczytane, karty się pogubiły, a ile razy można śpiewać „płonie ognisko w lesie”, zwłaszcza że żadne ognisko nie zapłonęło, bo ciągle lało. Magda wpadła na pomysł, że wymyślimy straszną historię, że każdy po kolei będzie dopowiadał. Zarys historii miał być prosty. Straszna burzy trwająca całą noc, miała obudzić uśpione w lesie demony, a my jako zgrana paczka mieliśmy ochronić świat przed tymi potworami. Kiedy Magda zaczęła opowiadać, burza rozpętała się w rzeczywistości. Mieliśmy świetne humory, pogoda dodawała grozy. Następna była Karola, skończyła swoja kwestię i wyszła za chatę skorzystać z toalety. Kiedy ostatnia osoba skończyła opowieść, Karoli nadal nie było. Magda poszła jej poszukać, ale ona również nie wracała. Szybka wymiana spojrzeń i na poszukiwania ruszyli Janek z Romkiem, zostaliśmy tylko Darek i ja. Po chwili usłyszeliśmy przeraźliwe krzyki i już wiedzieliśmy, że opowiedziana przez nas straszna historia stała się straszną rzeczywistością.

Ciemne chmury zasnuły nie tylko resztki błękitnego nieba, ale także resztę naszego życia. To miały być najlepsze wakacje. Od września każdy miał zacząć nowe życie w nowej szkole, chcieliśmy żeby ten wspólny czas był niezapomniany. I faktycznie taki się stał, chociaż po latach każdy z nas marzy tylko o tym, by zapomnieć tamto lato. Kolejne deszczowe popołudnie w starej...

Przeżyłam takie wakacje na początku lat 90. Wyjechaliśmy na Mazury, ale upały były tak ogromne, że rzeka obok naszego domku wyschła. Jeziora miały temperaturę ciepłej zupy, a na słońcu nie dało się wytrzymać dłużej niż 30 minut. Spędzaliśmy czas w starym, poniemieckim domu moich dziadków i na otaczającym go gospodarstwie. Ja, mój brat oraz 3 kuzynów wymyślaliśmy codziennie nowe zabawy. Ponieważ obok domu była wielka stodoła urządzaliśmy na przykład skoki do siana, bawiliśmy się w chowanego i ganianego oraz w tzw. tropicieli. Ostatnia zabawa polegała na narysowaniu przez jedną grupę mapy skarbów, którą wręczaliśmy reszcie. Jeśli znaleźli skarb, mieli prawo zrobić to samo, jeśli nie, dawaliśmy im wskazówki, aż dopięli swego. Ponieważ popularny był wtedy serial MacGyver nie omieszkaliśmy również spróbować kilku z jego sztuczek, niestety z marnym skutkiem. Sposobów na nudę jest tak naprawdę wiele, a ich zasób ogranicza jedynie nasza fantazja.

Przeżyłam takie wakacje na początku lat 90. Wyjechaliśmy na Mazury, ale upały były tak ogromne, że rzeka obok naszego domku wyschła. Jeziora miały temperaturę ciepłej zupy, a na słońcu nie dało się wytrzymać dłużej niż 30 minut. Spędzaliśmy czas w starym, poniemieckim domu moich dziadków i na otaczającym go gospodarstwie. Ja, mój brat oraz 3 kuzynów wymyślaliśmy codziennie...

Pomimo ulewnego deszczu - wychodzę z domku letniskowego, by zanurzyć się w głębi lasu... Przecież deszcz to też element przyrody, a przyjechałem tu właśnie dla przyrody. Dla spokoju... A kiedy leśny trakt będzie pusty, jeśli nie właśnie w ulewę? Wyruszam więc przed siebie, w plecaku mając tylko dobrze zabezpieczony przed ulewą prowiant, krzesiwo, nieco suchego drwa i idę przed siebie, przemierzając kolejne leśne ścieżki i ścieżyny. Może napotkam jakąś zwierzynę? Może trafię na jakąś skałę, w cieniu której zasiądę... i osłonięty przez nią od wiatru i kropel deszczu wyjmę z plecaka drwa, wyjmę krzesiwo i rozpalę niewielki płomień, który da mi odrobinę ciepła. I tak słuchając kropel deszczu uderzających o liście pobliskich drzew będę delektował się prowiantem, który przyniosłem ze sobą, a który tu, z dala od ludzi, smakuje jeszcze lepiej. Niczym słoneczne, bezdeszczowe niebo.

Pomimo ulewnego deszczu - wychodzę z domku letniskowego, by zanurzyć się w głębi lasu... Przecież deszcz to też element przyrody, a przyjechałem tu właśnie dla przyrody. Dla spokoju... A kiedy leśny trakt będzie pusty, jeśli nie właśnie w ulewę? Wyruszam więc przed siebie, w plecaku mając tylko dobrze zabezpieczony przed ulewą prowiant, krzesiwo, nieco suchego drwa i idę...

Kiepskie wakacje w latach 90? Obawiam się, że nie było czegoś takiego. Ludzie w tamtych czasach mieli większe poczucie bliskości i potrafili doskonale spędzać razem w gronie rodzinnym i przyjaciół i zupełnie nie miało znaczenia ile kto miał lat. Poza dobrą książką pakowało się do walizki zestaw planszówek, kart czy bierek i już było czym wypełnić deszczowe chwile a nawet długie godziny. W walizce nie mogło także zabraknąć kolorowanek dla maluchów, albo czystych kartek papieru oraz kolorowych kredek i flamastrów. Wieczorami opowiadano sobie ciekawe historie albo zeszłoroczne anegdoty. Rodzice lat 90 byli zdecydowanie bardziej kreatywni i tego uczono dzieci. Wakacje w domu - bo i tak się zdarzało - były także świetnym momentem na naukę gotowania czy pieczenia pod okiem rodzica.
Deszczowe lato (pod warunkiem, że nie ma powodzi) wcale nie musi być złym. Wprost przeciwnie - może prowadzić do wielkiego dobra, które mądry rodzic potrafi wykorzystać i spożytkować.

Kiepskie wakacje w latach 90? Obawiam się, że nie było czegoś takiego. Ludzie w tamtych czasach mieli większe poczucie bliskości i potrafili doskonale spędzać razem w gronie rodzinnym i przyjaciół i zupełnie nie miało znaczenia ile kto miał lat. Poza dobrą książką pakowało się do walizki zestaw planszówek, kart czy bierek i już było czym wypełnić deszczowe chwile a nawet...

Ja takie lato przeżyłam w 1998 r. Trzy tygodnie na Mazurach pod żaglami, z czego może trzy dni ładnej pogody... Matko jedyna, co myśmy tam wyprawiali !!! Zwiedzaliśmy Wilczy Szaniec wchodząc od tyłu przez bunkry, zgubiliśmy się w puszczy w drodze powrotnej, naprawialiśmy złamany palec patyczkami do szaszłyków, silnik, który nie chciał zapalić, próbowaliśmy uruchomić, oddając mu pokłony, w czasie walki z porwistym wiatrem utopiliśmy kotwicę …. Jak o tym piszę to mi się sama gęba szczerzy. Nikt z nas nie miał telefonu, a telewizor wtedy na łódce to był jakiś niewyobrażalny luksus. Ale co wieczór śpiewało się szanty, grało w karty albo opowiadało straszne historie, po których baliśmy się wyjść z łódki. Nie nudziliśmy się, bo nie było na to czasu. Jak przeżyć deszczowe lato bez nudy? Najlepiej z ludźmi, z którymi nudzić się nie da.

Ja takie lato przeżyłam w 1998 r. Trzy tygodnie na Mazurach pod żaglami, z czego może trzy dni ładnej pogody... Matko jedyna, co myśmy tam wyprawiali !!! Zwiedzaliśmy Wilczy Szaniec wchodząc od tyłu przez bunkry, zgubiliśmy się w puszczy w drodze powrotnej, naprawialiśmy złamany palec patyczkami do szaszłyków, silnik, który nie chciał zapalić, próbowaliśmy uruchomić,...

W latach 90 chodziłam do szkoły podstawowej i wiele letnich dni spędzałam z moimi sąsiadami na blokowisku. Były też wyjazdy, ale to te beztroskie momenty biegania, wymyślania zabaw wspominam najlepiej. W deszczowe dni mieliśmy z przyjaciółmi dwie ulubione zabawy.
W czasie deszczu siadalismy na klatce schodowej i redagowalismy własną gazetę. Wycinalismy zdjęcia z innych, zgromadzonych przez naszych rodziców w domach czasopism i dzienników, rysowalismy rysunki. Z wyciętych z gazet napisów układalismy krótkie komatarze do naszej codzienności. Doklejaliśy ulubione teksty piosenek z Bravo lub Popcornu, zdjęcia naszych zwierzaków etc. Wszystko na kartkach z bloku A4 sklejonych taśmą klejącą.
Kiedy się przejaśniało szliśmy pod blok, a że stał na górce, w udeptanej na trawniku scieżce lepilismy z błota koryto rzeki. Z patyków budowalismy tamy i mosty, żeby sterować jej przebiegiem. Żródłem wody była najwieksza pobliska kałuża. Zazwyczaj błoto rozmywał kolejny deszcz lub zadeptywał przechodzień. Ale dzięki temu milieliśmy szansę po kolejnym deszczu postawić nową konstrukcję.

W latach 90 chodziłam do szkoły podstawowej i wiele letnich dni spędzałam z moimi sąsiadami na blokowisku. Były też wyjazdy, ale to te beztroskie momenty biegania, wymyślania zabaw wspominam najlepiej. W deszczowe dni mieliśmy z przyjaciółmi dwie ulubione zabawy.
W czasie deszczu siadalismy na klatce schodowej i redagowalismy własną gazetę. Wycinalismy zdjęcia z innych,...

Lata 90. To moje dzieciństwo. Choć urodziłam się w Warszawie to znaczną część wakacji spędzałam na wsi u babci. Zjeżdżało się tam całe moje kuzynostwo. Było nas łącznie 7 osób, przy czym ja byłam tą najmłodszą. Choć pamiętam, że w Warszawie nudziło mi się nie raz to tam na wsi zawsze było coś do roboty. Kiedy padało pamiętam, że długie godziny spędzaliśmy na graniu w Magię i miecz. To była gra, w którą się grał dla samej przyjemności grania, a nie wygrania. W sumie nie pamiętam czy kiedykolwiek jakąkolwiek partię skończyliśmy. Nie raz siedzieliśmy też na ganku przed domem i po prostu obserwowaliśmy padający deszcz. Oczywiście przychodziły wtedy ciekawe pomysły do głowy jak to kto pierwszy w tym deszczu dobiegnie do krowy/stodoły/danego drzewa. Najciekawiej było jednak kiedy do deszczu dochodziły grzmoty i błyski. Robiło się wtedy ciemno, a wyobraźnia działa z podwójną mocą. Jako, że byłam najmłodsza to oczywiście ja byłam obiektem do straszenia różnymi opowieściami.

Lata 90. To moje dzieciństwo. Choć urodziłam się w Warszawie to znaczną część wakacji spędzałam na wsi u babci. Zjeżdżało się tam całe moje kuzynostwo. Było nas łącznie 7 osób, przy czym ja byłam tą najmłodszą. Choć pamiętam, że w Warszawie nudziło mi się nie raz to tam na wsi zawsze było coś do roboty. Kiedy padało pamiętam, że długie godziny spędzaliśmy na graniu w Magię...

W deszczu też jest pewien urok, dlatego warto wyjść na zewnątrz i się nim cieszyć! Przeprawy poprzez kałuże i między nimi, puszczanie kaczek z kamieni, budowanie statków z patyków i liści, błotne bitwy. Kiedy zabawa na zewnątrz już nas zmęczy, można usiąść w domu przy oknie i urządzić wyścigi kropel na szybach. Możemy obserwować, jak odbijają się od tafli wody w kałużach lub przyglądać się, jak płyną chmury po niebie. Z deszczem nie trzeba „walczyć”, tylko czerpać z niego, ile tylko się da. Na pewno istnieje jeszcze wiele innych deszczowych zabaw, wystarczy tylko dać się porwać wyobraźni i pod wpływem chwili pomysły na wykorzystanie uroku deszczu same do nas przyjdą.

W deszczu też jest pewien urok, dlatego warto wyjść na zewnątrz i się nim cieszyć! Przeprawy poprzez kałuże i między nimi, puszczanie kaczek z kamieni, budowanie statków z patyków i liści, błotne bitwy. Kiedy zabawa na zewnątrz już nas zmęczy, można usiąść w domu przy oknie i urządzić wyścigi kropel na szybach. Możemy obserwować, jak odbijają się od tafli wody w kałużach...

Nie ma dla mnie znaczenia czy to były lata 90-te czy obecne. Jednak w tamtych czasach deszczu latem było znacznie więcej niż teraz i wyjeżdżając na urlop nikt nam nie gwarantował słońca. Pamiętam tragiczne lato z powodziami w całej Polsce w tle. Byłam wtedy przez dwa tygodnie nad morzem w Łebie. Lało dokładnie przez jedenaście dni. Zwiedzaliśmy więc wszelkie możliwe zabytki będące pod dachem. Deszcz rewelacyjnie usypia. Wysypialiśmy się więc do woli. Na wakacjach zawsze kupuję sobie jakieś książki, więc nawet gdybym miała ze sobą jedną i już przeczytaną, kupiłabym kilka następnych na kiermaszach książek. Wyznaję zasadę, że bez książki jest dzień stracony. Nie ma takiej opcji, że mogłabym przez tydzień nie czytać. Kąpieli w morzu podczas deszczu też nie wykluczam. Nie raz lało a my z mężem w wodzie.
Podsumowując, nie mam pojęcia co to nuda i deszcz mi niestraszny. Po prostu wolniej wtedy płynie czas i można naprawdę odpocząć.

Nie ma dla mnie znaczenia czy to były lata 90-te czy obecne. Jednak w tamtych czasach deszczu latem było znacznie więcej niż teraz i wyjeżdżając na urlop nikt nam nie gwarantował słońca. Pamiętam tragiczne lato z powodziami w całej Polsce w tle. Byłam wtedy przez dwa tygodnie nad morzem w Łebie. Lało dokładnie przez jedenaście dni. Zwiedzaliśmy więc wszelkie możliwe zabytki...

Według mnie najlepiej robić fajne, offlinowe rzeczy. Kiedy byłam małą dziewczynką i jeździłam z rodzicami na wakacje, a pogoda akurat nam nie dopisała na kwaterze robiliśmy same ciekawe rzeczy! Był czas na rozwiązywanie krzyżówek i pytanie się Taty o coraz to trudniejsze hasła. Graliśmy w statki, co było dla mnie super rozrywką, bo zawsze się ekscytowałam zatopieniem statków mojego przeciwnika tj. Taty. Czasem graliśmy też w karty, albo w bierki. To były czasy bez telefonu, bez internetu i były to bardzo wartościowe dziecięce rozrywki :)

Według mnie najlepiej robić fajne, offlinowe rzeczy. Kiedy byłam małą dziewczynką i jeździłam z rodzicami na wakacje, a pogoda akurat nam nie dopisała na kwaterze robiliśmy same ciekawe rzeczy! Był czas na rozwiązywanie krzyżówek i pytanie się Taty o coraz to trudniejsze hasła. Graliśmy w statki, co było dla mnie super rozrywką, bo zawsze się ekscytowałam zatopieniem...