Siedzę w pokoju. Wszystkie światła są przygaszone, jedynie lampka na stoliku nocnym żarzy się ciemnych blaskiem. Na stole walają się puste butelki po najrozmaitszych trunkach. Spojrzałam na zegarek dochodziła 7 rano. Wyjrzałam przez okno nikogo nie było. Świat powoli zaczynał się budzić. Za chwilę miał wrócić David z tygodniowej delegacji. Wzięłam kolejny łyk wódki. Przełknęłam piekielnie palącą ciecz i spojrzałam na zdjęcie swoich dzieci. Sonia i Maks byli tacy duzi..Pozwoliłam rozkoszować się wspomnieniami o nich. Ile to już czasu minęło odkąd usiadłam na tym krześle? Nie pamiętam. Wstałam i przespacerowałam się po pokoju. Usiadłam na łóżku. W głowie miałam mętlik. Czy na pewno tego chcę? Więcej już nie dam rady, tęsknota mnie zabija..Usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi i ogarnęło mnie jeszcze większe znużenie. Chwyciłam ponownie butelkę wódki i przechyliłam. Usłyszałam głosy. David nie był sam jak zwykle, przyszedł z jakimś znajomym z pracy.
-Cześć Klara - przywitał mnie rozglądając się po pomieszczeniu. W jego oczach na moment było widać troskę, ale trwało to tylko sekundę. Spojrzał na stolik i momentalnie jego dobry humor przerodził się w złość. Ja patrzyłam na niego spod przymkniętych powiek, napawając się tą chwilą.
-Tom weź jej to z ręki, ja ogarnę ten syf - znajomy Davida podszedł do mnie i jednym zgrabnym ruchem wyrwał mi butelkę. Nie walczyłam. Już nie chciałam, było ich w końcu dwóch.
-Tęskniłeś za mną? - zawołałam, figlarnie bawiąc się rozpuszczonymi włosami. Wiedziałam, że za chwilę będzie po wszystkim.
-Co u moich dzieci? - zadałam kolejne pytanie. David spojrzał na mnie z irytacją.
-To nie są Twoje dzieci..na litość boską..Klara rozmawialiśmy o tym wiele razy. Myślałem, że po tej terapii wszystko wróci do normy, ale się myliłem - spojrzał na Toma i wymienili spojrzenia. Tom wyszedł z pokoju by za chwilę wrócić z białym kaftanem. Wstałam i podeszłam do Davida. Widziałam, że się wystraszył, odsuwając o krok.
-To są moje dzieci..moje kochane aniołki - wycedziłam przez zaciśnięte zęby.
-Klara byłaś jedynie ich opiekunką! Jako Twój lekarz jestem zmuszony z powrotem umieścić Cię w szpitalu! - wywrzeszczał David odpychając mnie z powrotem na łóżko. Opadłam bezwładnie. Wtedy Tom rzucił się na mnie by założyć mi kaftan. Nie opierałam się. Spojrzałam na Davida po raz ostatni i przegryzłam tabletkę znajdującą się w moich ustach, która w połączeniu z alkoholem w organizmie, wywołała oczekiwany efekt.
-Dlaczego tak strasznie kłamiesz..kocham Was..ucałuj od nas maleństwa..- osunęłam się na podłogę. Tom i David podbiegli do mnie. Słyszałam, jak przez mgłę David wzywał karetkę. Przed oczami miałam obraz moich dzieci, które on mi odebrał...

Siedzę w pokoju. Wszystkie światła są przygaszone, jedynie lampka na stoliku nocnym żarzy się ciemnych blaskiem. Na stole walają się puste butelki po najrozmaitszych trunkach. Spojrzałam na zegarek dochodziła 7 rano. Wyjrzałam przez okno nikogo nie było. Świat powoli zaczynał się budzić. Za chwilę miał wrócić David z tygodniowej delegacji. Wzięłam kolejny łyk wódki....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciemne pomieszczenie, a w nim na ziemi chłopiec. Powoli się przebudza, ale nie może nic zobaczyć, mruga. Lecz szybko przekonuje się, że to nic nie daje. Próbuję wstać, ale już w pierwszej sekundzie upada z powrotem, z bólu lub przez zesztywniałe z leżenia kości. Próbował przypomnieć sobie jak się tu znalazł, niestety bezcelowo. Nagle podniósł się, pewnie skuszony zapachem jedzenia, od dwóch dni przecież nie miał nic w ustach. Głośno przełknął ślinę i podszedł do ściany, starając się odnaleźć dzwi.

W tym samym czasie w przestronnej jadalni państwo Turner przyjmowali gości. Syto zastawiony stół, cichy harmider rozmów, śmiechu, podekscytowania. Z zewnątrz małżeństwo Anny i Chrisa było idealne. Duży dom z ogrodem, miłość dostatek i szczęście... A no i oczywiście mały biały piesek, oczywiście z nienagannymi manierami. Ludzie do nich lgneli, dlatego na brak toważystwa nigdy nie mogli narzekać. Dzisiaj była specjalna okazja, mianowicie rocznica ślubu tych dwojga. Zaprosili oni jednak tylko najbliższych przyjaciół. Po zjedzeniu uroczystego obiadu goście przeszli do salonu, tam rozmowy nadal się toczyły. Ktoś włączył radio, które dodawało przyjemny szum.
Nagle w urządzeniu zapowiedziano ważny komunikat, wszyscy więc po chwili ucichli, żeby go wysłuchać. Albowiem dwa dni temu zaginął pewien chłopiec w wieku 14 lat, podczas powrotu do domu ze szkoły, stało się to w dodatku w pobliskim mieście. Po komunikacie towarzystwo zaczęło z ożywieniem dyskutować na ten temat. Państwo Turnerowie uśmiechnęli się do siebie porozumiewawczo. Nikt nie domyślał się co było za zamkniętymi drzwiami.

Ciemne pomieszczenie, a w nim na ziemi chłopiec. Powoli się przebudza, ale nie może nic zobaczyć, mruga. Lecz szybko przekonuje się, że to nic nie daje. Próbuję wstać, ale już w pierwszej sekundzie upada z powrotem, z bólu lub przez zesztywniałe z leżenia kości. Próbował przypomnieć sobie jak się tu znalazł, niestety bezcelowo. Nagle podniósł się, pewnie skuszony zapachem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mąż połamał żonie żebra. Żona ugodziła męża nożem.
I tak dalej. Przemoc.
Boli? Znaczy, że żyjesz.

Mój gorzki śmiech rozniósł się po pokoju.
Siedzę przed lustrem i maskuję sińca na policzku, który od środy z barwy fioletowej, zdążył już przejść w zgniłą zieleń. Podkład, puder, a na koniec odrobina rozświetlacza. Nie za dużo, musi wyglądać naturalnie. Z resztą jest wieczór, nikt nie zauważy.
- Gotowe, możemy iść - mówię normalnym głosem, patrząc w swoje odbicie.
Wiem, że mnie usłyszy.
Po chwili Konrad staje za moim krzesłem i gładzi po ramionach oceniając efekt.
- Wspaniale - uśmiecha się, ale jego oczy pozostają zimne - Jak chcesz, to potrafisz.
- Dziękuję - odpowiadam tak, jak tego oczekuje.
- A palec - wskazuje na moją dłoń z palcem w szynie - no cóż, efekt intensywnego treningu. Wszyscy wiedzą jak zawzięcie pracujesz nad swoim ciałem kochanie.
Biorę głęboki wdech.
- Nie, to ty mi go wybiłeś... kochanie - zbieram się na odwagę i staję z nim twarzą w twarz, choć tętno mówi mi, że to nikła próba przejęcia dominacji.
Jego dłoń momentalnie ściska mi żuchwę.
- Widzę, że musimy jeszcze popracować nad twoją asertywnością - mówi, posyłając mi mordercze spojrzenie.
- Kiedyś to zgłoszę na policję - sięgam po wyświechtany frazes, bo wiem, że go rozbawię i może przestanie mi miażdżyć szczękę.
Puszcza.
Uśmiecha się, strzepuje jakiś pyłek z mojego ramienia i popycha przodem.
- Nie rozśmieszaj mnie Piotruś, nie rozśmieszaj mnie.

Mąż połamał żonie żebra. Żona ugodziła męża nożem.
I tak dalej. Przemoc.
Boli? Znaczy, że żyjesz.

Mój gorzki śmiech rozniósł się po pokoju.
Siedzę przed lustrem i maskuję sińca na policzku, który od środy z barwy fioletowej, zdążył już przejść w zgniłą zieleń. Podkład, puder, a na koniec odrobina rozświetlacza. Nie za dużo, musi wyglądać naturalnie. Z resztą jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Odizolowana"
Słyszę czyjeś kroki. Z każdą sekundą są wyraźniejsze, nie mogę otworzyć oczu ani obrócić ciała w jakikolwiek sposób, gdyż mam związane ciało. Boję się. Nie wiem gdzie jestem, jak tu trafiłam. Jedyne co odczuwam to ciepło na twarzy od lekkich promieni słońca, które muszą przebijać się przez znajdujące się w pomieszczeniu okno, oraz obawę co sie ze mną stanie. Czuję ciężar na sercu, ból który nie wiem czy powstrzymam. Chcę mi się pić, bardzo. Jednak to moje najmniejsze zmartwienie. Nasłuchuję. Niestety dźwięk ustał. Brak jakiegokolwiek dźwięku sprawia, że boję się jeszcze bardziej. Coś jest nie tak. Oprócz bijącego serca nie słyszę nic. Po chwili dociera do mnie dźwięk otwieranych drzwi. Nie wiem co robić, a raczej jestem bezsilna, żeby cokolwiek począć. Ktoś mi się przygląda a raczej bacznie obserwuje. Wyczuwam ciężki oddech i chrząknięcie, domyślam się że to mężczyzna. Ciarki pokryły juz chyba całe ciało i nie chcę wiedzieć dlaczego tu sie znalazłam. Po chwili słyszę jak opiera się na czymś. Może to taboret bądź jakieś biurko. Nic nie mówi, tylko obserwuje czy wykonam jakiś ruch. Decyduję się wyjąkać ledwie słyszalne słowa. Co tu robię? Dlaczego mnie tu przetrzymujesz? Nie odpowiedział na żadne z moich pytań jednak zbliżył się na tyle blisko żebym poczuła jego oddech na ciele. Boję sie że zrobi mi krzywde. Jednak z zamyślenia wybiły mnie jego słowa.
-Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie. Lepiej nic nie kombinuj chyba że chcesz abym stał się niemiły.
Wypowiedział tylko to, po czym złapał za klamkę i wyszedł, później słyszałam przekrecajacy klucz w zamku i odległe skrzypnięcia schodów. Zaczynam myśleć o moim życiu, co powinnam jeszcze z nim zrobić. Brakuje mi teraz mamy. Chciałabym żeby mnie przytuliła. Czuję jak spływają mi łzy po policzkach. Jednak zanim całkowicie się załamie zacznę od początku. Nazywam się Olivia Clarke, mam 28 lat i w młodości przeszłam przez piekło ale zanim trafiłam do niego kiedyś sama je komuś zgotowałam. Mam przeczucie, że puszka Pandory to nie jedyne moje zmartwienie...

"Odizolowana"
Słyszę czyjeś kroki. Z każdą sekundą są wyraźniejsze, nie mogę otworzyć oczu ani obrócić ciała w jakikolwiek sposób, gdyż mam związane ciało. Boję się. Nie wiem gdzie jestem, jak tu trafiłam. Jedyne co odczuwam to ciepło na twarzy od lekkich promieni słońca, które muszą przebijać się przez znajdujące się w pomieszczeniu okno, oraz obawę co sie ze mną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mellisa zupełnie nierozumiała dlaczego jej życie to jedno wielkie kłamstwo a jeszcze bardziej jak do tego doszło. Każdego dnia musiała udawać kogoś kim nie jest a wieczorami zmagała się ze straszną wewnętrzną paniką że ktoś odkryje prawdę.
Ktoś wiedział co zrobiła. Wiedział że udaję szczęśliwą żonę, podczas gdy skrywa największy secret-podaję się za kogoś kim nie jest.
Pewnego zwyczajnego dnia , w deszczowy poranek otrzymuję list ze zdjęciami. Już wie, ktoś odkrył co zrobiła. Przeszłość zaczyna powracać. Znowu jest tą samą młodą kobietę która odbiera życie Jamesowi. Widzi go już wszędzie. Wpada w paranoję i nie potrafi już zyć normalnie. Kto próbuję zniszczyć jej ułożone życie z Krisem?

Mellisa zupełnie nierozumiała dlaczego jej życie to jedno wielkie kłamstwo a jeszcze bardziej jak do tego doszło. Każdego dnia musiała udawać kogoś kim nie jest a wieczorami zmagała się ze straszną wewnętrzną paniką że ktoś odkryje prawdę.
Ktoś wiedział co zrobiła. Wiedział że udaję szczęśliwą żonę, podczas gdy skrywa największy secret-podaję się za kogoś kim nie jest.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czułam, że coś jest nie tak jak zobaczyłam gazetę sprzed dwóch lat. To wtedy się przeprowadzili. Moja siostra i jej mąż kupili nowy, wielki dom. Zaczęli idealne życie. Wiecznie uśmiechnięci z setką przyjaciół i nienagannym ubiorem. Żałowałam, że nie byłam obecna w jej życiu tak długo. Wystarczyła jedna kłótnia, żebyśmy się oddalliły. Próbowałam dzwonić. Pisać. Ale nie odbierała. Do dziś.
Dom był piękny. Przytulny. Ona ciężko pracowała, zasłużyła na taki. Nie to co jej mąż- psycholog mający posadę po znajomości. Byłam z niej dumna. I tęskniłam.
Trwało przyjęcie gdy weszłam. Zobaczyłam ją jak rozmawia u boku męża. Po tylu latach prawie się nie zmieniła. Wyglądała na szczęśliwą. Tylko pozornie. Czekałam, żeby porozmawiać z nią na osobowości, ale ON nie opuszczał jej na krok. Był jak cień. A ona zdawała się zagubiona gdy nie był obok. Zachowywała się dziwnie. Już wtedy wiedziałam, że coś tu nie gra!
Szukałam łazienki, ale zgubiłam się wśród pokoi. Weszłam do jednego i wtedy zauważyłam kartkę na ścianie.
"Z zakładu psychiatrycznego uciekła pacjentka!"
Nagle usłyszałam trzask drzwi. Stał za mną. Jej mąż. Nasze oczy się spotkały i poczułam strach. Jego spojrzenie. Pełne determinacji.
- A więc przyszłaś.- rzekł szyderczo. Olśniło mnie! Jak mogłam nie zauważyć? Te kraty w oknach. Zamki od zewnątrz w każdych drzwiach. To nie dom. To więzienie.
Chciałam uciec, ale rzucił się na mnie. Ostatnie co pamiętam to jego sapnięcia i silne ręce na mojej szyi. Obudziłam się w zimnej piwnicy. Przyszedł do mnie.
- To nie jest moja siostra, prawda?- zdołałam wydusić.
- Nie.- uśmiechnął się. - Widzisz ostatnio trochę się kłóciliśmy i ona zagroziła rozwodem.-zaczął opowiadać.- Nie mogłem stracić tego domu. Tego życia. Mógłbym ją zabić. I zrobił bym to. Ale jej spadek jest wpisany na Ciebie. Wtedy do zakładu przyszła ta kobieta. Była uległa. Łatwo dała się manipulować. I jest taka podoba do twojej siostry. Wystarczyło tylko podmienić żony.
Potem rozległ się jego szaleńczy śmiech.

Czułam, że coś jest nie tak jak zobaczyłam gazetę sprzed dwóch lat. To wtedy się przeprowadzili. Moja siostra i jej mąż kupili nowy, wielki dom. Zaczęli idealne życie. Wiecznie uśmiechnięci z setką przyjaciół i nienagannym ubiorem. Żałowałam, że nie byłam obecna w jej życiu tak długo. Wystarczyła jedna kłótnia, żebyśmy się oddalliły. Próbowałam dzwonić. Pisać. Ale nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Musi być gdzieś nad ranem, kiedy otwieram oczy i poraża mnie wschodzące słońce. Do moich uszu dociera kojący szum morza. Jestem na plaży. Mam na sobie kolorową chustę zarzuconą tylko na bikini, umysł zamroczony, a w ustach wciąż czuję gorzki posmak szampana. Powoli zaczynam sobie wszystko przypominać. Wczoraj w nocy byłam tutaj z Mango i Tabby. Żegnałyśmy ostatni dzień lata. Było dużo śmiechu, wypiłyśmy całą butelkę szampana, możliwe, że nawet kąpałyśmy się w morzu na golasa. Nie mogę sobie jednak przypomnieć ciągu dalszego. Dlaczego jestem na plaży? I gdzie są moje przyjaciółki? Chyba nie zostawiłyby mnie samej… Wstaję bardzo powoli z piasku, kręci mi się w głowie, a na ciele pojawia się gęsia skórka od chłodnej bryzy. Rozglądam się dookoła czy przypadkiem czegoś nie zostawiłam, na pewno przyszłam tutaj z telefonem, ale nigdzie nie mogę go znaleźć. Idę dalej, gdy nagle natrafiam na leżącego na brzegu morza chłopaka. Rozpoznaję mundurek z naszego liceum. Serce podchodzi mi do gardła. Czyżby wczoraj był tu z nami? Jestem przerażona swoich luk w pamięci. To Orson, przebojowy uczeń – nie dość, że inteligentny, to jeszcze wysportowany. Uwielbia być otoczony wianuszkiem dziewczyn i lojalnymi kumplami. Nigdy za nim nie przepadałam i nie podoba mi się, że jest ze mną jedyną osobą na plaży. Wątpię, że znalazł się tu przez przypadek. Staję przed nim i zamieram. Jest trupio blady, ma szeroko otwarte z przerażenia oczy, a na szyi sine ślady jak po…uduszeniu. Orson nie żyje! Przykładam dłoń do ust, ale i tak wychodzi z nich cichy jęk. Cofam się ze łzami w oczach i niemal upadam z powrotem na ziemię. Zaczynam panikować. Jeszcze nigdy nie widziałam trupa, do tego znajomego trupa. To wszystko bardzo źle wygląda. Nie mogę sobie nic przypomnieć, dziewczyny mnie zostawiły, a Orson nie żyje. Jeśli pójdę na policję, podejrzenia padną na mnie, a to, że niczego nie pamiętam, to teraz najgorsza wymówka. Muszę się uspokoić, na pewno na to wszystko jest jakieś sensowne wyjaśnienie. Teraz jestem wstrząśnięta, jeszcze zamroczona po śnie i alkoholu. Wkrótce pamięć mi wróci i puste pola się wypełnią. Postanawiam wrócić do domu i w pierwszej kolejności skontaktować się z przyjaciółkami. Gdy już jestem na miejscu, na szczęście wszyscy jeszcze śpią, w końcu jest bardzo wcześnie. Najpierw dzwonię do Mango, ale nie odbiera. Potem wybieram numer Tabby, ale jest to samo. Tłumaczę sobie, że dziewczyny muszą jeszcze spać, to przecież normalne o tej porze i sama wreszcie kładę się do łóżka. Budzi mnie krzątanina na dole. Rodzice już musieli wstać, szykują się do pracy. Ja też powinnam zacząć się ogarniać do szkoły, dzisiaj jest pierwszy dzień po wakacjach. Ubieram się pospiesznie zakładając szkolny mundurek, rozczesuję skołtunione włosy i robię delikatny makijaż. Schodzę na dół jak gdyby nigdy nic. Mama wita mnie uśmiechem.
- Nie słyszałam kiedy wróciłaś – mówi nakładając mi na talerz świeżo upieczone tosty.
Wciąż mam posmak alkoholu, ale zmuszam się by coś przegryźć.
- Było już późno, nie chciałam was budzić – kłamię jak z nut, chociaż cała się trzęsę. Wciąż nie przypomniałam sobie ciągu dalszego. Przed oczami mam widok martwego Orsona.
Ciężko jest udawać, ale nie mogę się przed nimi z niczym wydać. Najpierw muszę pogadać z Tabby i Mango. One na pewno wszystko mi wytłumaczą, a ja wreszcie odzyskam pamięć. Wszystko będzie dobrze, pocieszam się w myślach.
Tata odwozi mnie pod samą szkołę. Całuję go w policzek na pożegnanie i życzę mu miłego dnia w pracy, a on mi powodzenia pierwszego dnia. Od razu zaczynam szukać przyjaciółek, ale nigdzie nie mogę je znaleźć. Jest już na tyle późno, że powinny tu być. To wydaje mi się bardzo dziwne. Może obie czują się źle i wolały zostać w domu? Tylko dlaczego się ze mną nie skontaktowały? Wciąż boli mnie też to, że zostawiły mnie na tej plaży samą. Coś ściska mnie w gardle, gdy widzę Brentona i Xaviera samych. To najlepsi przyjaciele Orsona. Na moment nasze oczy spotykają się ze sobą i mam wrażenie, że oni wiedzą. Rozlega się dzwonek ogłaszający apel z okazji pierwszego dnia szkoły. Idziemy wszyscy na salę gimnastyczną, zajmujemy swoje miejsca i czekamy na przemówienie naszej dyrektorki. Ciąży mi brak moich przyjaciółek. Próbuję grać silną, podczas gdy w środku czuję się rozbita na drobne kawałeczki.
Pani dyrektor staje wreszcie przed mikrofonem i na sali wreszcie zapanowuje cisza. Zauważam coś dziwnego w postawie dyrektorki. To zawsze bardzo uśmiechnięta kobieta, ale teraz jest blada i pochmurna. W końcu przemawia.
- Witam was serdecznie po wakacjach. Zanim przejdę do spraw organizacyjnych, jest coś o czym musicie wiedzieć. To bardzo smutna wiadomość, która ma z naszą szkołą bezpośredni kontakt – Bierze głęboki wdech. – Dzisiaj rano znaleziono na plaży zwłoki naszego ucznia trzeciej klasy, Orsona Abramsa. – Jęki niedowierzania rozchodzą się po sali i kaleczą mi uszy. Serce podchodzi mi do gardła, chyba zaraz zwymiotuję. – Policja bada tę sprawę i jestem pewna, że wkrótce wszystko się wyjaśni. My w tej chwili możemy jedynie wspierać pogrążoną w żałobie rodzinę i przyjaciół Orsona. Proszę was o wrażliwość w tej kwestii. A teraz uhonorujmy Orsona Abramsa chwilą ciszy.
Cisza dźwięczy mi w uszach, słyszę jedynie bicie własnego serca, które chce wyskoczyć z piersi. Zamykam na chwilę oczy i znów widzę martwą twarz Orsona, jego oczy wpatrzone pustym wzrokiem w niebo. Ten widok będzie nawiedzał mnie do końca życia.
Na mównicy robi się jakieś zamieszanie. Ktoś podchodzi do dyrektorki i szepta jej coś na ucho. Mam złe przeczucia.
- Niestety to nie koniec złych wiadomości. – Chrząka do mikrofonu. Widzę, że drżą jej dłonie. – Właśnie dostaliśmy informację o zaginięciu dwóch naszych uczennic z równoległej klasy, Mango Palmer i Tabitha Sherwell. Jeśli ktoś miał z nimi kontakt lub jakiekolwiek od nich wieści, proszony jest…
Ale ja już nie słucham dalej. Mam wrażenie jakby nagle wszyscy ci ludzie zniknęli, a ja zostałam sama na tej dusznej sali. Co się wydarzyło na tej cholernej plaży?
Tabby i Mango zaginęły. Orson nie żyje. A ja prawdopodobnie jestem ostatnią osobą, która widziała ich po raz ostatni.

Musi być gdzieś nad ranem, kiedy otwieram oczy i poraża mnie wschodzące słońce. Do moich uszu dociera kojący szum morza. Jestem na plaży. Mam na sobie kolorową chustę zarzuconą tylko na bikini, umysł zamroczony, a w ustach wciąż czuję gorzki posmak szampana. Powoli zaczynam sobie wszystko przypominać. Wczoraj w nocy byłam tutaj z Mango i Tabby. Żegnałyśmy ostatni dzień...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Była niesamowita. Jej oczy zawsze starały się przekazać miłość, radość i oddanie. Naprawdę myślałem, że to już jest na zawsze, do końca. Tak miłość zdarza się tylko raz w życiu (w dodatku tylko szczęśliwcom). Właśnie za takiego szczęśliwca się uważałem, piękna duszą, piękna ciałem, jej bystry umysł zaskakiwał mnie niejednokrotnie (oczywiście pozytywnie). Do czasu. Z początku myślałem, że to gorsze dni, kobiece humorki, brałem na to poprawkę. To był błąd, powinna od razu zapalić mi się czerwona lampka. Zacząłem się źle czuć, bóle żołądka, zawroty głowy, nagłe omdlenia były coraz częstsze. Broniłem się przed wizytą u lekarza jak każdy facet, ale w końcu nie miałem wyboru. Lekarz zasugerował mi, że ta cała sytuacja wygląda tak, jakbym permanentnie był podtruwany. Pomyślałem, że trafiłem na totalnie niedouczony egzemplarz pseudo-lekarza, ale czas leciał, a nic się nie poprawiało. Moja miłość mnie wspierała, znowu czułem niesamowite szczęście, zakochiwałem się w niej następnej wspólnej minucie. Zmieniło się to w ułamku sekundy. Byłem już od tygodnia na zwolnieniu chorobowym, brak sił dokuczał mi niemiłosiernie. Leżałem jak zabity, Leah gotowała obiad słuchając radia i podśpiewując tekst znanej nam piosenki. Poszedłem do kuchni, chcąc zrobić sobie herbatę - nie chciałem, żeby Leah była moją służącą. Stanąłem jak zamurowany w drzwiach kuchni. Moja ukochana, najlepsza, najpiękniejsza i ociekająca niewinnością kobieta dosypywała do mojego posiłku jakiegoś białego prochu. Nie wierzyłem, że właśnie ona była odpowiedzialna za mój zły stan zdrowia. Wywiązała się pomiędzy nami kłótnia, Leah wpadła w szał, nakierowała nóż w moją klatkę piersiową. Była szybsza ode mnie. Podczas zeznań, które mogłem posłuchać dowiedziałem się, że to nie była miłość, to była nienawiść i zemsta za odtrącenie jej przyjaciółki, którego dopuściłem się kilka lat wstecz. Jestem już bezpieczny, Leah już nikogo nie skrzywdzi, jednak mój stan psychiczny nie wróci do normy już nigdy.

Była niesamowita. Jej oczy zawsze starały się przekazać miłość, radość i oddanie. Naprawdę myślałem, że to już jest na zawsze, do końca. Tak miłość zdarza się tylko raz w życiu (w dodatku tylko szczęśliwcom). Właśnie za takiego szczęśliwca się uważałem, piękna duszą, piękna ciałem, jej bystry umysł zaskakiwał mnie niejednokrotnie (oczywiście pozytywnie). Do czasu. Z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Melania miała już dosyć życia z mężem, który obiecywał dozgonną miłość i troskę. Po ślubie zmienił się i miał dwa oblicza, z których jedno było pełne nienawiści do żony. Nigdy jej nie uderzył, ale słowami i drobnymi czynami ranił boleśniej niż nożem. Ukrywała to przed całym światem, aż w końcu stała się mistrzynią w zakładaniu maski i udawaniu wielkiej miłości. W jej głowie zrodził się szalony plan i postanowiła postawić wszystko na jedną kartę. Nie miała siły na dalsze znoszenie wyzwisk i traktowanie jej jak śmiecia.
- Wiesz, że bardzo Cię kocham? Nigdy nie pozwolę Ci odejść. - mawiał często Michael.
Wierzyła mu. Był szanowanym sędzią w miejscowym sądzie i miał nienaganną reputację. Po latach zrozumiała, że istniało tylko jedno wyjście, aby się od niego uwolnić. Zabije go albo siebie...
Tego dnia padał deszcz, a oni wybierali się na zakupy. Oczywiście Michael pozwoli jej kupić jedynie to, co on będzie kazał. Nic więcej. Gdyby tylko wiedział, co go za chwilę czeka.
- Po powrocie masz posprzątać ten bałagan w łazience, który narobiłaś. Na kolację zrób lasagne. Zrozumiałaś?! - krzyknął.
- Nienawidzę Cię! - odpowiedziała. Zaraz potem wykręciła kierownicą trzymaną przez męża prosto w drzewo.
Obudziła się kilka godzin później w szpitalu. Przeżyła i tylko to się liczyło. Miała nadzieję, że Michael zginął w męczarniach.
- Och kochanie, tak mi przykro... Nie martw się, zajmę się Tobą. Lekarze mówią, że już nigdy nie będziesz chodzić. - usłyszała po paru chwilach znajomy głos. Jej mąż płakał.
Melania zaczęła krzyczeć, a w jej głowie pojawiła się myśl, która ją przeraziła. Zrozumiała, że nigdy się od niego nie uwolni...

Melania miała już dosyć życia z mężem, który obiecywał dozgonną miłość i troskę. Po ślubie zmienił się i miał dwa oblicza, z których jedno było pełne nienawiści do żony. Nigdy jej nie uderzył, ale słowami i drobnymi czynami ranił boleśniej niż nożem. Ukrywała to przed całym światem, aż w końcu stała się mistrzynią w zakładaniu maski i udawaniu wielkiej miłości. W jej głowie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na fali popularności książki "Samotność w sieci", Jola założyła sobie profil randkowy na Sympatii.Była ciekawa co z tego wyniknie,czy rzeczywiście da się w ten sposób poznać kogoś sensownego. Była po 30-tce i straciła już nadzieję na znalezienie tego jedynego.Kto pisał? Panowie szukający sexu,naciągacze,zakompleksieni,maminsynki,narcyzy. Zniechęcona miała już usunąć profil,gdy dostała ciepły list od faceta,który wyglądał jak książę z bajki.Był modelem,a pisał o samotności,trudnościach w znalezieniu odpowiedniej kobiety.Nie wierzyła ,że są to jego autentyczne fotki. Jednak zaintrygowana,postanowiła się z nim spotkać w realu.Mieszkali w różnych miastach,dlatego na miejsce spotkania wybrali neutralną,nadmorską miejscowość. Gdy Jola go zobaczyła,szczęka jej opadła z wrażenia. Facet rzeczywiście wyglądał jak z żurnala,miał doskonałe maniery,a na spotkanie przyszedł z bukietem kwiatów. Opowiadał,że do tej pory spotykał się głównie z modelkami,że są puste i lecą tylko na kasę,myślą wyłącznie o karierze,a on chce normalną kobietę,z którą będzie mógł założyć rodzinę,bo przecież praca modela nie trwa wiecznie.Już tej pierwszej nocy wylądowali w łóżku,a pobyt z jednego dnia,przedłużył się o tydzień.Trwały wakacje,więc spędzali wolny czas głównie na spacerach po plaży i w ...łóżku. Jola zastanawiała się czy ta znajomość okaże się tylko wakacyjnym romansem czy jednak będą ją kontynuować.Wracała znad morza zakochana po uszy. Po powrocie do domu,kontaktowali się telefonicznie,ale też jeździli do siebie,planując wspólną przyszłość.Jola zaszła w ciążę i wówczas jej partner,Łukasz postanowił przeprowadzić się do niej. Sielanka trwała. Gdy urodziło się dziecko,Jola miała mniej czasu dla Łukasza,który zresztą często wyjeżdżał do pracy w różne odległe zakątki kraju.Rzadziej też się kochali. Pewnego dnia Jola,robiąc porządki,zajrzała do szuflady Łukasza i znalazła rachunki telefoniczne opiewające na bardzo duże kwoty.Z billingów wynikało,że Łukasz regularnie dzwoni na sex telefon,korzysta z video czatów z panienkami.Załamała się.Łukasz przyparty do muru,przyznał się,że jest uzależniony od sex telefonów. Nad ich związkiem zawisły czarne chmury. Jola nie mogła uwierzyć,że facet,który wydawał się ideałem,tak strasznie ją zawiódł i podkopał jej poczucie własnej wartości.Łukasz błagał o przebaczenie i obiecał poprawę.Jola wybaczyła.Jednak za jakiś czas sytuacja się powtórzyła.Jola powiedziała,że da mu ostatnią sznansę i zostanie z nim tylko wówczas,jeżeli podda się terapii i wysłała go do psychiatry.Walka z nałogiem nie była łatwa,ale wygrali ją. Na prawdę się kochali i postanowili wspólnie zawalczyć o swój związek,tym bardziej,że na świcie było już dziecko.Przetrwali kryzys i są szczęśliwym małżeństwem,chociaż Jola nauczyła się,że nikomu nie można bezgranicznie ufać i nikt nie jest idealny, a życie potrafi dać nam mocnego kopa i to z najmniej spodziewanej strony.

Na fali popularności książki "Samotność w sieci", Jola założyła sobie profil randkowy na Sympatii.Była ciekawa co z tego wyniknie,czy rzeczywiście da się w ten sposób poznać kogoś sensownego. Była po 30-tce i straciła już nadzieję na znalezienie tego jedynego.Kto pisał? Panowie szukający sexu,naciągacze,zakompleksieni,maminsynki,narcyzy. Zniechęcona miała już usunąć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej