Napisałabym o koleżance,która urodziła się jako karzeł.Od małego była wyszydzana przez rówieśników,wyśmiewana,wytykana.Czuła się samotna i wyobcowana.Ale znalazła dla siebie pasję,która diametralnie odmieniła jej życie. Zaczęła uprawiać ciężary i wygrywać międzynarodowe zawody,a startowała z osobami pełnosprawnymi. Została wielokrotną mistrzynią świata i przyjęto ją do pracy w policji.Okazało się,że drastycznie niski wzrost nie jest przeszkodą,bo pracuje w administracji. W gronie zawodników znalazła przyjaciół,uwierzyła w siebie i swoje możliwości a z ułomności z którą się urodziła,zrobiła swój atut. Znalazła też męża,który nie jest karłem. Planuje zostać mamą. I błogosławi dzień,w którym po raz pierwszy przekroczyła progi siłowni,bo to tam zaczęła się jej przygoda ze sportem,która spowodowała,że z zakompleksionej,nieszczęśliwej i samotnej kaleki,stała się wybitną zawodniczką,a przede wszystkim spełnioną i szczęśliwą kobietą i udowodniła,że wygląd zewnętrzny i pewne ograniczenia wynikające z ułomności nie są przeszkodą w tym aby godnie żyć i być szczęśliwą.

Napisałabym o koleżance,która urodziła się jako karzeł.Od małego była wyszydzana przez rówieśników,wyśmiewana,wytykana.Czuła się samotna i wyobcowana.Ale znalazła dla siebie pasję,która diametralnie odmieniła jej życie. Zaczęła uprawiać ciężary i wygrywać międzynarodowe zawody,a startowała z osobami pełnosprawnymi. Została wielokrotną mistrzynią świata i przyjęto ją do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że zdecydowałabym się napisać coś w rodzaju satyry na niektórych męskich mężczyzn, a historia bazowałaby na "życiu i przygodach" mojej siostry "J". Na szybko przychodzi mi do głowy kilka autentycznych scen. Na przykład J. czeka tygodniami aż mąż raczy położyć obiecane panele w pokoju, w końcu kładzie je sama, na co mąż obraża się i w ramach kary odmawia pomalowania spiżarni, co również już dawno obiecał, a ona już dawno sama to zrobiła (nie zauważył, może dlatego, że pojawia się tam głownie w nocy).
W tajemnicy przed mężem J sama składa wszystkie zamówione meble, bo wie, że z jego pomocą zajmie to dwa razy dłużej, do tego do akcji zostanie włączone całe sąsiedztwo, a ona będzie sprowadzona do roli przynieś, wynieś. A na końcu i tak musiałaby wszystko zrobić sama, bo panowie po długich debatach uznaliby, że te meble są jakieś głupie.
J. razem z mężem jadą do sklepu po część do kosiarki. Mąż wraz ze sprzedawcą wdają się w rozmowę, całkowicie ignorując J. Wracają z niepasującą częścią, bo mąż na kosiarce się nie zna, w końcu to J. czyści i naprawia sprzęt.
Lampa w kuchni z jakichś przyczyn co chwilę się psuje. Po dwóch tygodniach mąż zwraca się z pretensją do J. kiedy w końcu coś z tym zrobi.
Kurtyna.

Dodam tylko, że J. ma 157 cm wzrostu, waży niecałe 50 kg i zdecydowanie nie jest herszt babą. Mąż natomiast nie jest potworem. Brak "męskich" umiejętności też można by było wybaczyć, gdyby tylko nie usiłował udowodnić światu, że jest inaczej.

Myślę, że zdecydowałabym się napisać coś w rodzaju satyry na niektórych męskich mężczyzn, a historia bazowałaby na "życiu i przygodach" mojej siostry "J". Na szybko przychodzi mi do głowy kilka autentycznych scen. Na przykład J. czeka tygodniami aż mąż raczy położyć obiecane panele w pokoju, w końcu kładzie je sama, na co mąż obraża się i w ramach kary odmawia pomalowania...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ostatnio, mimo krytyki moich koleżanek, skorzystałam z zaproszenia swojej znajomej z dawnych lat. Wcześniej nie lubiły Kaśki przez jej „zbyt chłopięce” zainteresowania, teraz z powodu mocnego makijażu i wątpliwych wyborów życiowych. Mało osób zna jednak jej historię tak dobrze jak ja.
Kaśka nigdy nie spełniała oczekiwań matki – za brzydka, za głupia, za naiwna. W domu ciągle słyszała niepochlebne epitety na swój temat – stąd wzięły się jej kompleksy, w których szkolni koledzy tylko ją utwierdzali. Znalazła pocieszenie w starszym o pięć lat Kacprze.
Zapoczątkował on lawinę zdarzeń: imprezy ze studentami, alkohol, wspólne noce. W szkole nie miała lekko, więc przestała tam przychodzić, z domu wyrzucił ją ojciec – tuż po tym jak dowiedział się o ciąży i pobił ją, zostawiając na klatce schodowej. Chwilę mieszkała z babcią, ale gdy siniaki się zagoiły, odesłała ją do domu samotnej matki. Tam dziewczyny nauczyły ją malować i poradziły jak wrócić do Kacpra, który rzucił ją na wieść o dziecku.
Kiedy Emila się urodziła, Kaśka znalazła chwilę szczęścia – mimo batów od Kacpra. Zostawiła go, gdy podniósł rękę na córkę. Ale „dziecko powinno mieć ojca”, więc szukała bogatego partnera w najłatwiejszy dla siebie sposób. Jej obecny partner ją wyzywa, ale „przynajmniej ich nie bije”. Nie wierzy już w miłość i chce tylko zapewnić godziwe życie córce.
Kiedy widzę Emi, tak podobną do mamy sprzed wielu lat, aż gardło mi się ściska. Mogę tylko mieć nadzieję, że jej losy potoczą się lepiej niż jej mamy.

Ostatnio, mimo krytyki moich koleżanek, skorzystałam z zaproszenia swojej znajomej z dawnych lat. Wcześniej nie lubiły Kaśki przez jej „zbyt chłopięce” zainteresowania, teraz z powodu mocnego makijażu i wątpliwych wyborów życiowych. Mało osób zna jednak jej historię tak dobrze jak ja.
Kaśka nigdy nie spełniała oczekiwań matki – za brzydka, za głupia, za naiwna. W domu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mama.
Za to, że się nie poddawała- kiedy nawet było bardzo źle.
Za to, że jest najdzielniejszą kobietą jaką znam.
Za to, że jako jedyna osoba na świecie pokazała mi co to czysta bezwarunkowa miłość.
i przede wszystkim za to, jaka jestem dumna, że to właśnie ja mam tę dumę być Jej córką ♥

Mama.
Za to, że się nie poddawała- kiedy nawet było bardzo źle.
Za to, że jest najdzielniejszą kobietą jaką znam.
Za to, że jako jedyna osoba na świecie pokazała mi co to czysta bezwarunkowa miłość.
i przede wszystkim za to, jaka jestem dumna, że to właśnie ja mam tę dumę być Jej córką ♥

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

- Kim jest ta o której myślisz?
- To na pierwszy rzut oka zwykła dziewczyna. Mdła z zewnątrz, ale ukwiecona gdzieś tam w środku. Zbyt obca dla tego świata, a zarazem zbyt ludzka dla wszechświata i jego galaktyk. Ktoś taki jest wart uwagi. Nie sądzisz?

- Kim jest ta o której myślisz?
- To na pierwszy rzut oka zwykła dziewczyna. Mdła z zewnątrz, ale ukwiecona gdzieś tam w środku. Zbyt obca dla tego świata, a zarazem zbyt ludzka dla wszechświata i jego galaktyk. Ktoś taki jest wart uwagi. Nie sądzisz?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Najchętniej rzecz jasna napisałabym książkę o sobie samej. Byłaby to ciężka, wzruszająca opowieść o małej dziewczynce, której nikt nigdy nie chciał, a która, przeżywszy wiele traum, wyrosła na życiową wojowniczkę. Mam nadzieję, że moja historia mogłaby zainspirować czytelników do tego, by nigdy się nie poddawać.

Najchętniej rzecz jasna napisałabym książkę o sobie samej. Byłaby to ciężka, wzruszająca opowieść o małej dziewczynce, której nikt nigdy nie chciał, a która, przeżywszy wiele traum, wyrosła na życiową wojowniczkę. Mam nadzieję, że moja historia mogłaby zainspirować czytelników do tego, by nigdy się nie poddawać.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ciężka sprawa, bo tak naprawdę to każda z nas zasługuje na swoją książkę, począwszy od mojej Mamy, która była moim wzorem, poprzez Teściową, która dała mi cudownego Męża, obie Babcie, które podziwiam za ich trud i ciężką pracę, szwagierki, kuzynki, ciocie, przyjaciółki, znajome a nawet nieznajome, z którymi miałam okazję rozmawiać przypadkowo w szpitalu czy gdzieś w poczekalni i poznać rąbek ich historii...
Gdybym jednak musiała wybrać jedną z nich, to zaczęłabym od napisania książki o mojej Przyjaciółce, która od dziecka musiała być silną i dzielną, a co ciekawsze wtedy jako kilkulatki wcale jej nie lubiłam ;P Dorastając w cieniu starszej siostry, która była oczkiem w głowie rodziców, moja Przyjaciółka nie tylko nie zaznała prawdziwej matczynej miłości, ale wiecznie musiała walczyć z rodziną i radzić sobie z wiecznymi kłótniami, aż w końcu dorosnąć, wyprowadzić się i sama do wszystkiego dojść. Pamiętam jak zaprzyjaźniłyśmy się w końcu mając jakieś 12 lat i jak wpadała do mnie po szkole, pobyć trochę we "w miarę" normalnej rodzinie. Popijałyśmy sobie wtedy herbatkę z moją Mamą, a ona uspokajała się i czerpała pozytywną energię.
Dzisiaj jest cudowną kobietą, która mimo kilku chorób, trudności w życiu i zakrętów, daje radę, umie cieszyć się życiem, kocha zwierzaki i podróże, a co najważniejsze...pozawoliła się zarazić ode mnie miłością do książek i teraz czyta wicej niż ja :)

Ciężka sprawa, bo tak naprawdę to każda z nas zasługuje na swoją książkę, począwszy od mojej Mamy, która była moim wzorem, poprzez Teściową, która dała mi cudownego Męża, obie Babcie, które podziwiam za ich trud i ciężką pracę, szwagierki, kuzynki, ciocie, przyjaciółki, znajome a nawet nieznajome, z którymi miałam okazję rozmawiać przypadkowo w szpitalu czy gdzieś w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Główną bohaterką książki uczyniłabym moją Mamę, a książkę podzieliła na takie rozdziały:
1. Mama jako córka- tutaj głos zabraliby moi Dziadkowie.
2. Mama jako siostra- tutaj wypowiadaliby się jej bracia i siostry.
3. Mama jako żona- głos oddałabym mojemu Tacie.
4. Mama jako mama- tutaj sama napisałabym o Mamie.
5. Mama jako przyjaciółka- tu opowiadaliby o niej jej przyjaciele i znajomi.
6. Mama jako pielęgniarka- głos zabraliby jej współpracownicy i pacjenci.
7. Mama sama o sobie- tutaj Mama mówiłaby o sobie, o swoich marzeniach i pasjach, o tym, co ją raduje, a co smuci, co kocha, a czego nienawidzi.

Chciałabym, by z mojej książki wyłonił się obraz kobiety zwyczajnej, a jednocześnie niezwykłej, takiej co to "nie wie po co ta śrubka i zbuduje most". Chciałabym też, aby był to obraz całościowy i jak najbardziej prawdziwy- ukazujący Mamę w różnych rolach społecznych. Nie żadna laurka, ale obraz kobiety z jej licznymi zaletami, ale i wadami, z jej słabościami, ale i siłą. Taki prawdziwy portret kobiecy:)

Główną bohaterką książki uczyniłabym moją Mamę, a książkę podzieliła na takie rozdziały:
1. Mama jako córka- tutaj głos zabraliby moi Dziadkowie.
2. Mama jako siostra- tutaj wypowiadaliby się jej bracia i siostry.
3. Mama jako żona- głos oddałabym mojemu Tacie.
4. Mama jako mama- tutaj sama napisałabym o Mamie.
5. Mama jako przyjaciółka- tu opowiadaliby o niej jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kobieta, o której mogłabym napisać książkę jest typową gospodynią domową, jak ja i wiele innych. A oprócz tego żoną, matką, babcią i pewnie znalazłoby się jeszcze kilka ról społecznych.
Przebywając w domu mojej przyjaciółki, można by pomyśleć, że to zwyczajny dom, zwyczajna rodzina, w której panują serdeczne relacje i wszyscy się kochają. Tylko ta gospodyni wiecznie zmęczona...
A ja się pytam jaka ma być? Jaka ma być skoro rodzina tylko ciągle coś od niej chce, nic w zamian nie dając. Miły i sympatyczny dla obcych mąż, w domowym zaciszu staje się obcesowym chamem i tyranem.
Dawny stereotyp mówi, że to kobieta sprząta, gotuje, prasuje, myje okna i jeszcze parę innych rzeczy by się znalazło. I ta moja przyjaciółka dokładnie to wszystko robi. Dodam jeszcze, że pracuje zawodowo. Tyle, że potem nie może odpocząć, bo mąż uwielbia gości, których zaprasza nie pytając jej o zdanie. Bo on się w domu nudzi. Tak więc gdy tylko zapracowana kobieta odrobi się ze wszystkim, zaraz ma w domu syna z synową i wnuczką, sąsiadów tudzież innych znajomych i przyjaciół zgodnie z maksymą męża: KAŻDY DZIEŃ BEZ GOŚCI, TO DZIEŃ STRACONY.
Czasem próbuje protestować, by uszczknąć dla siebie choćby kawałek niedzieli z książką, ale zaraz mąż awanturuje się, że taka z niej babka, taka matka, że wszystkich wygryzła...
Biedna więc stoi przy garach od rana do wieczora i nikt palcem nie kiwnie, żeby jej pomóc. Zewsząd słychać tylko: Kasia, podasz, nalejesz, zrobisz?
Widać zmęczenie na jej twarzy, ale uśmiecha się dzielnie i... podaje, nalewa, robi, bawi się z wnuczką.
Ktoś powie, że wielkie mecyje litować się nad byle gospodynią domową... Cóż, każdy ma inny temperament. Jeden może więcej, inny mniej.

Kobieta, o której mogłabym napisać książkę jest typową gospodynią domową, jak ja i wiele innych. A oprócz tego żoną, matką, babcią i pewnie znalazłoby się jeszcze kilka ról społecznych.
Przebywając w domu mojej przyjaciółki, można by pomyśleć, że to zwyczajny dom, zwyczajna rodzina, w której panują serdeczne relacje i wszyscy się kochają. Tylko ta gospodyni wiecznie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja napisałbym książkę o pani Józi, którą znam osobiście. Pani Józia mieszkała na wsi, miała męża pijaka i dzieci. Nie miała za to wsparcia w mężu, nadmiaru pieniędzy i... smutku. Pani Józia sprząta w wiejskim urzędzie, uprawia maliny i robi ser. Gdyby ją ktoś poprosił, dałaby mu to wszystko co ma za darmo. Pani Józia jest zawsze uśmiechnięta, chętna do rozmowy i pomocy. Nie, nie walczyła w powstaniu, nie odbudowała Warszawy, nawet nie roznosiła ulotek "za komuny". A pomimo to jest bohaterką. Uratowała co najmniej trzy życia. Życia swoich dzieci, które wychowała najlepiej jak umiała, które skończyły szkoły, poszły na studia, pracują i kochają matkę za to, że umiała się zawsze uśmiechać do nich, nawet gdy ojciec powracał do domu zaprowadzać swoje porządki. Takich Jóź jest w Polsce tysiące. Kobiety, który z zaciśniętymi zębami walczą o rodzinę, o dzieci, o życie. To są bohaterki o których rzadko się wspomina. Udaje się, że się nie widzi, że nie ma problemu, a te kobiety niosą w sercach historie, które niejednego doprowadziłyby do łez. Pani Józi się udało. Z pomocą policji odizolowała się od męża. Dzieci zaopiekowały się nią, nie zapominając wielkiej miłości jaką je obdarzyła. Nie zawsze tak jest.

"Biorąc pod uwagę zarówno zabójstwa, pobicia ze skutkiem śmiertelnym, jak i samobójstwa, których przyczyną była przemoc, Centrum Praw Kobiet szacuje, że rocznie w wyniku przemocy domowej życie może tracić nawet 400-500 kobiet".

Ja napisałbym książkę o pani Józi, którą znam osobiście. Pani Józia mieszkała na wsi, miała męża pijaka i dzieci. Nie miała za to wsparcia w mężu, nadmiaru pieniędzy i... smutku. Pani Józia sprząta w wiejskim urzędzie, uprawia maliny i robi ser. Gdyby ją ktoś poprosił, dałaby mu to wszystko co ma za darmo. Pani Józia jest zawsze uśmiechnięta, chętna do rozmowy i pomocy....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej