[3] [7] [8]

-Janusz nie ma karpia!!! - krzyknęła wychodząca z łazienki Teresa...
- To niemożliwe Tereska, przecież sam napełniałem wannę. Musi tam pływać... Założyłaś te okulary od dr Zalewskiej?
- Janusz ja nie chcę się kłócić w święta... Ksiądz mnie już w tym tygodniu czwarty raz nie rozgrzeszy... Sam zobacz.. Wannę napełniłeś, ale karpia jak nie było tak nie ma...
- Już idę Tereska...- krzyknął Janusz, a w myślach dodał
tylko jeśli karp tam będzie to w końcu zapisze Cię do tego nowego lekarza, który przyjmuje w Tworkach....

Janusz zamlaskał i z widocznym ociąganiem przestał sprawdzać żywotność lampek świątecznych, udając się w stronę rozhisteryzowanej kobiety, którą 35 lat temu pojął za żonę.

- No i co my tu ma....?- nie dokończył Janusz kiedy jego wzrok spoczął na wypełnionej po brzegi wannie, w której pływały jedynie pojedyncze łuski...
- A widzisz pacanie? Gdzie jest ten twój magiczny karp? Ewoluował i sam wyszedł z łazienki? Czy może odfrunął? Co ja teraz podam twojej matce? Przecież ona uwielbia tą tłustą rybę? Co roku mnie o nią pyta i co roku ta ryba nagle gdzieś znika... Ten dom jest jakiś nawiedzony czy jak? A może ty to robisz specjalnie żebym zwariowała?- wyrecytowała na jednym wydechu Tereska...
- Teresa ja....- wybąkał Janusz...

Z gorszych opresji wybawił go przerażająco głośny dźwięk dzwonka telefonu komórkowego...

- Aspirant Mariusz Belka... Czy mam przyjemność z Januszem Rybczyńskim? Czy Marianna Rybczyńska to pana matka?
- Tak.. A co się stało?
- Informuję, że pana matka została zatrzymana razem z 9 innymi ekologami, kiedy po zgłoszeniu napadu na miejskie targowisko, razem z aktywistami wypuszczała ukradzione karpie do Wisły...
- O żesz k.....- wymsknęło się Januszowi...
- Pańska mama ze względu na wiek zostanie wypuszczona, jest na komisariacie rzecznym Policji w Warszawie przy ulicy Wybrzeże Szczecińskie 6...- skończył formułkę policjant.
- Jak ona...?- wymamrotał zszokowany Janusz
- Muszę panu powiedzieć, że rzadko widuję takie widoki, ale pańska mama była wyjątkowo miła i nie sprawiała nam kłopotu... Czeka tu na pana... Mówiła coś o nieporozumieniu i tradycji świątecznej... Chyba znalazła się w niewłaściwym miejscu i niewłaściwym czasie... No nic czekamy tu na pana z pańską matką... Wesołych świąt!!!
- No to teraz już wszystko rozumiem. Mam matkę ekowariatkę i żonę zwykłą wariatkę. Co czyni mnie zaklinaczem wariatów, a mój dom cyrkiem na kółkach - powiedział do siebie Janusz..

Marianna Rybczyńska siedząc w poczekalni Komisariatu rzecznego uśmiechała się do siebie z satysfakcją, że udało jej się wypuścić rybeńkę Zbyszka, zanim ta jędza Teresa zdążyła go ubić... Ehh kolejny dobry uczynek przed świętami na moje konto... Westchnęła i wyjęła druty by dokończyć robótkę zanim zjawi się Januszek...

[3] [7] [8]

-Janusz nie ma karpia!!! - krzyknęła wychodząca z łazienki Teresa...
- To niemożliwe Tereska, przecież sam napełniałem wannę. Musi tam pływać... Założyłaś te okulary od dr Zalewskiej?
- Janusz ja nie chcę się kłócić w święta... Ksiądz mnie już w tym tygodniu czwarty raz nie rozgrzeszy... Sam zobacz.. Wannę napełniłeś, ale karpia jak nie było tak nie ma...
- Już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4] [7] [8]

Anna zastanawiała się, co może kryć ta mała czerwona koperta. Prezent niespodzianka od męża, serce zaczęło bić szybciej, a rozum szukał logicznego wyjaśnienia. Bon do galerii, do teatru, na koncert…
- No otwórz wreszcie ! – Mąż zaczął się niecierpliwić.
Oczom Anny ukazał się voucher na wyjazd w góry. Widok pięknego hotelu z basenem i błyszczące cztery złote gwiazdki w rogu dawały znać, że prezent nie należał do najtańszych.
- Kiedy, na jak długo ? – Zapytała nieśmiało Anna.
- Dzień przed Wigilią wyjeżdżamy, a w Nowy Rok wracamy. Zawsze denerwowałaś się tym szykowaniem świątecznym i całymi dniami spędzonymi na sprzątaniu albo na gotowaniu. Super, co ?
- Tak, tak to wspaniale – uśmiechnęła się, przytulając mocno męża. Starała się ukryć łzy, które szkliły jej się w oczach i tylko czyhały, by spłynąć po policzkach.
Walizka na środku pokoju, stosy ubrań zmieszanych ze sobą. Anna nerwowo wrzucała potrzebne rzeczy tak, aby wszystko się zmieściło. Już jutro wyjeżdżają, ale to, że jej nie będzie na Wigilię, nie mieściło jej się w głowie. Rodzice, kolacja, kolędy, życzenia, pasterka z kuzynami, śmiech i radość to wszystko ją ominie. Mąż chciał dobrze, nie winiła go, w końcu zawsze narzekała na przedświąteczną gorączkę, ale to jej narzekanie, to też był element świąt. Z rozmyślań wyrwało ją trzaśnięcie drzwiami.
- Przepraszam, chyba przeciąg Kochanie – Tomek spoglądał to na Annę, to na walizkę. Tak się nie zachowuje jego żona dzień przed wyjazdem. Zawsze była świetnie zorganizowana, a dziś nic jej się nie mieści, totalny chaos.
- No dobrze, powiedz, co się stało, bo inaczej nie jadę – Po męsku zadecydował, bo lubił jasne sytuacje.
- Trochę mi smutno, że nie będę z rodzicami na Wigilii, zawsze byłam, na każdej.
- Dobrze to pojedziemy w pierwszy dzień świat z samego rana. Co ty na to?
Jej twarz rozpromieniła się, rozjaśniając cały pokój.
- Naprawdę! – Krzyknęła Anna, zawieszając się na jego szyi, całując i ściskając, aż do utraty tchu.
- Ech te kobiety, nie można było od razy powiedzieć ?

[4] [7] [8]

Anna zastanawiała się, co może kryć ta mała czerwona koperta. Prezent niespodzianka od męża, serce zaczęło bić szybciej, a rozum szukał logicznego wyjaśnienia. Bon do galerii, do teatru, na koncert…
- No otwórz wreszcie ! – Mąż zaczął się niecierpliwić.
Oczom Anny ukazał się voucher na wyjazd w góry. Widok pięknego hotelu z basenem i błyszczące cztery złote...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [1] [6]

Sztuczny głos SI wyrwał mnie z zamyślenia.
- Alexandro Nebeway, stan twojego organizmu wskazuje na wysokie wyczerpanie. Zalecam regenerujący sen. Niski poziom cukru. Zalecam posiłek regenerujący. Pani doktor, czy przeprowadzić rozmowę psychologiczną wykluczając depresję spowodowaną długotrwałym wykluczeniem?
- Odłóż w czasie – westchnęłam i machnęłam ręką w powietrzu jakbym odganiała komara.
Najwyraźniej sprzężona ze mną SI postanowiła zadbać o moje zdrowie. Z jednej strony zgadzałam się z nią, brak snu przez trzy dobry może być wyczerpujący, ale muszę robić cokolwiek, żeby nie zwariować. Zerknęłam na płytkę wyświetlacza: 24 grudnia 2129r. 18:28 czasu ziemskiego, nie było jeszcze tak źle, o tej godzinie zapewne już cała rodzinka siedziała przy kolacji Wigilijnej. Ileż bym dała, żeby znaleźć się obok nich. Nawet ciotka Merge, ze swoimi wiecznymi pytaniami o brak chłopaka, wydawała mi się teraz mało irytująca.
Ziewnęłam. Może rzeczywiście pora na posiłek, pomyślałam.
Jak daleko można być od domu w święta? Rozsiadłam się ze sztucznym prowiantem naprzeciwko panoramicznego okna obserwacyjnego. Ogromny gazowy gigant przesuwał się ospale naprzeciwko mnie. Jowisz i jego księżyce wirowały w magicznym powolnym tańcu. Ogromna burza, która szalała na powierzchni planety wyglądała z bliska jak pomarańczowe morze. Gdyby Jowisz tak szybko nie wystygł na początku swojego istnienia stałby się naszym drugim słońcem w Układzie Słonecznym. Gdzieś kiedyś przeczytałam, że gdyby wziąć garść ziemi na początku kształtowania się naszej planety, trzymalibyśmy w dłoni cały wszechświat… Sentymentalne myśli przechadzały się po mojej głowie.
Nagle zauważyłam, że z korytarza, zamiast ciągłego zielonego światełka dobiega mnie czerwony poblask. Takich świątecznym światełek to ja nie chciałam.
- Pani Doktor do stacji od strony Plutona zbliża się niezidentyfikowany obiekt. Prędkość nadświetlna Ryzyko kolizji ZERO. Prognozowana trasa: ZIEMIA.
Zbladłam po usłyszeniu komunikatu SI. Takiego prezentu pod choinkę to ja nie chciałam a z całą pewnością nie był to Święty Mikołaj.

[8] [1] [6]

Sztuczny głos SI wyrwał mnie z zamyślenia.
- Alexandro Nebeway, stan twojego organizmu wskazuje na wysokie wyczerpanie. Zalecam regenerujący sen. Niski poziom cukru. Zalecam posiłek regenerujący. Pani doktor, czy przeprowadzić rozmowę psychologiczną wykluczając depresję spowodowaną długotrwałym wykluczeniem?
- Odłóż w czasie – westchnęłam i machnęłam ręką w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][7][5]


24 grudnia, 15:54
Melania ciężko westchnęła, ostrożnie wyciągając szkło z dywanu. Który to już zdemolowany pokój hotelowy w tym roku? Tęsknie spojrzała za okno, gdzie leniwie opadały grube płatki śniegu. Odkąd została asystentką Mariusza, autora powieści fantasy, co roku towarzyszyła mu podczas uroczystego, bożonarodzeniowego spotkania. Odczyt opowiadania, kolacja i niezobowiązujące rozmowy z fanami zasilały jego konto na tyle solidnie, że co roku przyjmował propozycję. Jej rodzina w tym roku przestała już nawet dzwonić.
- Może byś łaskawie wyszła? – usłyszała z sąsiedniego pokoju. Czym prędzej wygładziła sukienkę, odłożyła na bok tulipan z butelki po winie i chwyciła rękopis.


24 grudnia, 16:35
- Mam wrażenie, że to opowiadanie nawiązuje do „Zbłąkanych Dusz”. Czy Jasna to nowe wcielenie Zorzy? – spytała brunetka z końca sali.
- W żadnym razie, wątek Zorzy zresztą nie został definitywnie zakończony… - zaczął niepewnie autor, szukając wzrokiem siedzącej w pierwszym rzędzie Melanii.
- Polemizowałbym, wydawała się definitywnie martwa po skoku z wieżowca – włączył się w dyskusję mężczyzna w idiotycznym świątecznym sweterku z diodami LED.
- No właśnie, może przypomni nam pan, jak to z tym samobójstwem było? – warknęła asystentka.


24 grudnia, 19:40
Melania siedziała na skraju hotelowego łóżka, wyłamując palce. Otwarte z furią drzwi wejściowe uderzyły w ścianę, a potem z hukiem się zatrzasnęły.
- Taka jesteś odważna? Tyle lat, tyle zaufania! – wrzaski z każdą sekundą przybierały na sile. Usłyszała brzęk klamki, chwyciła pierwszą z brzegu rzecz i przeskoczyła nad plamą wina. Gdy otworzył drzwi, jednym zwinnym ruchem przyłożyła krawędź stłuczonej butelki do jego szyi.
- Przestań wreszcie wszystkich oszukiwać. Przyznaj, że napisałam każde jedno słowo. Bo ja nie mam już nic do stracenia.

[8][7][5]


24 grudnia, 15:54
Melania ciężko westchnęła, ostrożnie wyciągając szkło z dywanu. Który to już zdemolowany pokój hotelowy w tym roku? Tęsknie spojrzała za okno, gdzie leniwie opadały grube płatki śniegu. Odkąd została asystentką Mariusza, autora powieści fantasy, co roku towarzyszyła mu podczas uroczystego, bożonarodzeniowego spotkania. Odczyt opowiadania,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8]

Śnieg prószył od wielu dni. Biały puch zakrywał każdą możliwą przestrzeń, a mróz wciskał się we wszelkie możliwe szpary. Pośród opatulonych śniegiem drzew stała samotna choinka. Z jej igiełek i szyszek zwisały sopelki lodu. Choinka miała stąd wspaniały widok na wnętrze domu. Już od paru dni widziała, jak mieszkańcy krzątają się w kuchni szykując przeróżne słodkości. Była również świadkiem przyniesienia nowego drzewka, które postawiono w pokoju z wielkim stołem. Przygięła trochę czubek w stronę okna i zobaczyła, iż to nowe drzewko, tak bardzo do niej podobne, otaczają mieszkańcy i ubierają ją w kolorowe sznury, pięknie zdobione kule i migoczące światełka. Wszyscy wyglądali na szczęśliwych. Choinka zadrżała z radości. "Pewnie i mnie za niedługo tak ładnie przystroją" pomyślała ucieszona. Ale dni mijały, a ona nadal stała ubrana jedynie śniegiem i lodem. Następnego dnia zobaczyła ich jak niosą pudła. Dzielnie wyprostowała się myśląc, iż to jej czas na przybranie odświętnych kolorów, lecz oni przeszli obok niej nie zaszczycając jej nawet jednym spojrzeniem. Opuściła gałązki pod ciężarem zawodu. Drzewko pogrążyło się w smutku.
- Tatusiu! A co z choinką? - usłyszała zmartwiony głosik.
Rozejrzała się. Obok niej stała maleńka dziewczynka i wpatrywała się w nią.
- Co z choinką córciu? - spytał mężczyzna z boku.
- Jej nie ubierzemy?
- Widzisz Zosiu, ona już jest przystrojona. Kiedy wieczorem światło księżyca pada na te maleńkie sopelki lodu, wydają się perełkami. Dlatego nie przystrajamy jej już w inny sposób.
- A możemy dać jej chociaż gwiazdkę? Żeby dziadkowie wiedzieli, gdzie jesteśmy?
- Oczywiście Zosiu – odpowiedział tata i na chwilkę zniknął.
Kiedy choinka zobaczyła, jak wraca, zauważyła, iż niesie ze sobą dwie rzeczy – drabinę i mieniącą się drobinkami, srebrną gwiazdkę. Czuła się zaszczycona, kiedy mężczyzna zakładał na nią ozdobę.
- Wyglądasz pięknie – powiedziała dziewczynka, przytulając się do jej pnia, gdy jej tata się odsunął.
Choinka nie mogła być bardziej szczęśliwa.

[8]

Śnieg prószył od wielu dni. Biały puch zakrywał każdą możliwą przestrzeń, a mróz wciskał się we wszelkie możliwe szpary. Pośród opatulonych śniegiem drzew stała samotna choinka. Z jej igiełek i szyszek zwisały sopelki lodu. Choinka miała stąd wspaniały widok na wnętrze domu. Już od paru dni widziała, jak mieszkańcy krzątają się w kuchni szykując przeróżne słodkości....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3],[6],[8]
Ania nie lubiła Bożego Narodzenia, od czasu, gdy zaczęła pracować w znanej korporacji, mówiła, że wyrosła ze świąt, że nie ma czasu. Przyjeżdżała jednak co roku do rodzinnego domu, aby nie robić rodzinie przykrości. Niestety tegoroczne świata, dla Ani zapowiadały się fatalnie. Wszystko wskazywało na to, że w tym roku będzie musiała spędzić więcej czasu z rodziną, a to za sprawą paskudnego przeziębienia, które złapała tuż przed przyjazdem w rodzinne strony.
Kiedy rodzina poszła na pasterkę, kobieta cieszyła się, że w końcu została sama, że będzie miała chwilę dla siebie. Chciała tylko obejrzeć w spokoju nowy sezon, swojego ulubionego serialu. Już miała włączyć telewizor, gdy nagle usłyszała hałas na piętrze. Kiedy poszła zobaczyć, co się stało, zastygła.
Przy choince, klęczał nieznajomy mężczyzna ubrany w strój Św. Mikołaja. Przerażona, już miała dzwonić na policję, gdy mężczyzna obrócił się w jej stronę.
- Witaj Aniu, czekałem na Ciebie, muszę przyznać, że bardzo się na Tobie zawiodłem.
- Skąd zna Pan moje imię, zapytała zaskoczona kobieta.
- To chyba jasne, jestem Św. Mikołajem.
- Tak jasne, a ja jestem króliczkiem wielkanocnym.
- Choć za mną, a przekonasz się, że mówię prawdę.
Zaskoczona propozycją mężczyzny, Ania poszła za nim na balkon. Nie wiedziała, że ta noc odmieni jej życie. Nagle tuż przed balkonem, pojawiły się sanie z reniferami.
- Co powiesz na przejażdżkę saniami?
- Przejażdżkę?
- Nie proponuję temu każdemu.
Kobieta zgodziła się. Ta moc była magiczna. W tę niezwykłą noc kobieta zwiedziła wszystkie zakątki świata, pomagając Mikołajowi obdarować prezentami dzieci. Po takiej nocy tylko głupi zignoruje święta, pomyślała Ania.
Kobieta chciała zapytać, o coś Mikołaja, gdy nagle się obudziła. Na nocnym stoliczku, kobieta znalazła piękną, szklaną kulę śnieżną...

[3],[6],[8]
Ania nie lubiła Bożego Narodzenia, od czasu, gdy zaczęła pracować w znanej korporacji, mówiła, że wyrosła ze świąt, że nie ma czasu. Przyjeżdżała jednak co roku do rodzinnego domu, aby nie robić rodzinie przykrości. Niestety tegoroczne świata, dla Ani zapowiadały się fatalnie. Wszystko wskazywało na to, że w tym roku będzie musiała spędzić więcej czasu z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6] [5] [7]

Święta!
To już ten czas, kiedy po przekroczeniu progu nozdrza atakuje zapach świerku (jakby w domu znalazł się cały zagajnik). Mój młodszy brat po raz kolejny walczy z powieszeniem bombki tak aby nie zbiła się po raz kolejny (czy my w ogóle mamy plastikowe bombki? chyba nie..). Toffik nasz czworonożny przyjaciel siedzi na krześle i patrzy jak mama przygotowuje uszka i liczy na to, że coś dostanie, lekko skomląc. Dziadek w fotelu przy oknie czyta książkę, babcia dzierga na drutach czerwone skarpetki (może dla mnie? uwielbiam kolorowe skarpetki!) A to wszystko przy akompaniamencie "Dzisiaj w Betlejem". W kominku otoczonym kolorowymi lampkami i innymi ozdobami (skąd mama je przyniosła?) płonie ogień i ogrzewa miło pomieszczenie. Aż czuć języki płomienia na twarzy. Czas świąt, chwila relaksu i czas z bliskimi..wszystko jest piękne, jednak brakuje jednej osoby..taty. Tata odszedł dawno temu i już nie wrócił..mama od tamtego czasu nie związała się z nikim innym. Ale w święta zawsze robiła ciastka, które uwielbiał i nikt nie mógł ich jeść..(właśnie gdzie one są?). Rozglądam się po pomieszczeniu i nigdzie ich nie widzę.
-Mamo..mamo..- zerka na mnie znad stołu.
-Gdzie są cia...-nagle słychać pukanie do drzwi. Toffik zeskakuje z siedziska i już stoi przy drzwiach. Mama nie pozwala mi dokończyć pytania. Przycisza mnie gestem ręki i wyciera je o fartuch. Potem podchodzi szybkim ruchem do drzwi, widzę jak szybko poprawia włosy, ledwo widocznym ruchem, po czym otwiera drzwi...
- Dobry wieczór wszystkim- mówi tata.

[6] [5] [7]

Święta!
To już ten czas, kiedy po przekroczeniu progu nozdrza atakuje zapach świerku (jakby w domu znalazł się cały zagajnik). Mój młodszy brat po raz kolejny walczy z powieszeniem bombki tak aby nie zbiła się po raz kolejny (czy my w ogóle mamy plastikowe bombki? chyba nie..). Toffik nasz czworonożny przyjaciel siedzi na krześle i patrzy jak mama przygotowuje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [5] [3]

-Za cholerę nie urodzę w Wigilię, wykrzyczała Ewka zalewana kolejną falą skurczów. Całe życie nie miałam "prawdziwych" urodzin z kolorowym tortem, balonikami, przyjaciółmi i piniatą. Świeczki dmuchałam po tym jak wszyscy byli już przesyceni grzybową, karpiem i pierogami. Zamiast radosnych chichotów były zawodzenia i skarpety babci Zosi, tłusty całus wujka Waldka i znienawidzony orzechowy tort, który idealnie wpasowywał się w świąteczny klimat.
Już jakieś 20 lat temu Ewka obiecała sobie, że własnemu dziecku tego nie zrobi…
A Adaśka to sobie Ewka wymarzyła. Miał być mężczyzną jej życia i spełnieniem najskrytszych pragnień. Nie taki jak ojciec, który zostawił mamę w Walentynki i nie taki jak ojciec Adasia, który na wieść o ciąży powiedział, że z tym budzeniem się obok siebie każdego dnia to były tylko żarty...
Adaś miał być silnym, zdecydowanym, kochanym i pełnym empatii chłopcem, a w przyszłości mężczyzną. Jednak o urodzinach w tym samym dniu co mama, w marzeniach słowa nie było.
Z rozmyślań wyrwał Ewkę dźwięk dzwonka. Kiedy podtrzymując się ściany wreszcie dotarła do drzwi nie spodziewała się, że ujrzy za nimi Szczepana.
Wiecznie uśmiechnięty i zawsze pomocny sąsiad wpatrywał się w nią rozanielonym wzrokiem obracając jednocześnie w dłoniach czerwoną paczuszkę.
-Tak sobie pomyślałem pani Ewo, że przed całonocnym dyżurem chciałbym...
Osuwająca się po ścianie Ewka nie dosłyszała jednak, czego chciałby Szczepan.

[7] [5] [3]

-Za cholerę nie urodzę w Wigilię, wykrzyczała Ewka zalewana kolejną falą skurczów. Całe życie nie miałam "prawdziwych" urodzin z kolorowym tortem, balonikami, przyjaciółmi i piniatą. Świeczki dmuchałam po tym jak wszyscy byli już przesyceni grzybową, karpiem i pierogami. Zamiast radosnych chichotów były zawodzenia i skarpety babci Zosi, tłusty całus wujka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [4] [6]

„Ostatnie święta”
Tak jak co roku, święta Bożego Narodzenia poprzedzone były przygotowaniami w domu i przed domem. Jednak te święta nieco się różniły, bo duży cień rzucała na nie choroba mojego dziadka. Ze względu na niego wszyscy byliśmy ostrożniejsi, nie było szaleństwa, które zwykle nam towarzyszy. Na ogół mój dziadek czuł się w miarę dobrze, ale mimo to, nie ruszał się z łóżka, naszą krzątaninę oglądał na leżąco. Nie narzekał, ale pewnie w środku nie czuł się tak, jak powinien, nie tak jak zwykle. Mojej mamy nie było w domu, bo była w pracy, więc obowiązki spadły na mnie i babcię, ale do pomocy przyjechały kuzynki. Ja się strasznie denerwowałam, i nieobecnością mamy i chorobą mojego dziadka, ale było coś jeszcze, co co roku mnie denerwuje. Ale wtedy chyba najbardziej liczył się mój dziadek, w końcu jego samopoczucie zmieniało się z minuty na minutę. No i niestety to jego samopoczucie pokazało swoje negatywne oblicze. W trakcie dzielenia się opłatkiem mój dziadek nagle się rozpłakał. Nie wiadomo, z jakiego powodu: czy z powodu swojej choroby, czy braku mamy. Nieważne, zrobiło się nam przykro, ja miałam łzy w oczach, nie wiedzieliśmy co robić, podejść i podzielić się opłatkiem, czy nie. Jednak udało nam się wszystkim podzielić się opłatkiem z moim dziadkiem, który potem zdołał się uspokoić. Może czuł, że to jego ostatnie święta z nami. I parę miesięcy później okazało się to prawdą. Od tego czasu minęły trzy lata i w czasie świąt krzesło, które zajmował mój dziadek, pozostaje zawsze puste.

[2] [4] [6]

„Ostatnie święta”
Tak jak co roku, święta Bożego Narodzenia poprzedzone były przygotowaniami w domu i przed domem. Jednak te święta nieco się różniły, bo duży cień rzucała na nie choroba mojego dziadka. Ze względu na niego wszyscy byliśmy ostrożniejsi, nie było szaleństwa, które zwykle nam towarzyszy. Na ogół mój dziadek czuł się w miarę dobrze, ale mimo to,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6] [2] [1]

Dzień, jak co dzień - pomyślał Fabian wstając z łóżka. Przeciągnął się pozbawiony jakiejkolwiek motywacji do ubierania choinki, czy też wykonywania innych niezrozumiałych dla niego czynności związanych ze Świętami.
Jak ja nie lubię grudnia i całej tej świątecznej szopki - pesymizm na dobre zadomowił się w jego głowie. Nagle słyszy dzwonek do drzwi. Kto to może być? O tej porze? - zdziwił się.

Z niechęcią podszedł do drzwi i je otworzył.
Niespodzianka! - wykrzyknął nieznajomy.
Ale co? O co chodzi. Ja pana nie znam! - zszokowany Fabian przeciera ze zdumienia oczy.
Nie szkodzi. Zostałeś zgłoszony do projektu "Pokochaj święta z nieznajomym.com"
Kto mnie zgłosił?
Nieważne, bierzemy się do pracy! My mężczyźni musimy trzymać się razem. - odrzekł nieznajomy w czapce Mikołaja wnosząc ze sobą do mieszkania wielkie pudło.

Co tam Pan ma? - zapytał Fabian.
Zaraz się przekonasz? Dobrze, najpierw zrobimy rybę po grecku. Wyjmij warzywa, opłucz je, obierz i pokrój w plasterki. Ja rozłożę ryby żeby rozmarzły. - poinstruował go mężczyzna.
To jakiś żart.
Zabieraj się do pracy! - krzyknął niezadowolony nieznajomy grożąc Fabianowi nożem.

Trzeba dzwonić na 112 - pomyślał przerażony właściciel mieszkania.
Muszę iść się ubrać - powiedział.
Nie ze mną te numery, stary! Obieraj te warzywa!

Po kilku godzinach stół był nakryty. Mężczyźni wystrojeni w garnitury zasiedli do Wieczerzy.
Dlaczego są dwa puste talerze? - pytanie pozostało bez odpowiedzi.

Zadzwonił dzwonek przy drzwiach.
Mama? Ale przecież, przecież... ty nie żyjesz!
Jestem siostrą. Twojej mamy. Rozdzielono nas w dzieciństwie a to mój zwariowany mąż - powiedziała kobieta pokazując na nieznajomego siedzącego przy stole.
Nie! Jak to?
Chodź kochany. Wszystko ci wytłumaczę.
To będą niezwykłe Święta - pomyślał Fabian podążając za kobietą w głąb mieszkania

[6] [2] [1]

Dzień, jak co dzień - pomyślał Fabian wstając z łóżka. Przeciągnął się pozbawiony jakiejkolwiek motywacji do ubierania choinki, czy też wykonywania innych niezrozumiałych dla niego czynności związanych ze Świętami.
Jak ja nie lubię grudnia i całej tej świątecznej szopki - pesymizm na dobre zadomowił się w jego głowie. Nagle słyszy dzwonek do drzwi. Kto to może...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej