[3] [6] [7]
"Magia wigilii"
Mijała kolejna godzina. Od dwóch lat brała zmianę w wigilię. Rodzice mieszkali daleko, a przyjaciele zajęci byli sobą. Poprawiła rudy kosmyk, który wyślizgnął się z kucyka. Zbliżała się powoli jedenasta. Wstała od biurka, przy okazji ściemniając ekran komputera. Podeszła do drzwi balkonowych, w głowie zawitał plan zapalenia papierosa. Nie paliła nałogowo, przynajmniej tak sobie wmawiała. Zarzuciła bluzę, przegrzebała kieszenie, aby odnaleźć paczkę i zapalniczkę. Otworzyła drzwi i wydostała się na zewnątrz, wiatr znów wyciągnął kosmyka znad ucha. Nie poprawiła go, patrzyła się w ciemne niebo. Jak na polska zimę było zimno, ale oczywiście śniegu brakowało. Przykucnęła, opierając się o ścianę. Poczuła się jak by traciła grunt pod nogami. Otworzyła przymknięte oczy. Rozejrzała się z zestresowana, lecz to co zobaczyła to rudą kotkę wpatrującą się w nią. Wyciągała dłoń, ale szybko ją schowała, gdyż kot przemówił ludzkim głosem.
-Jesteś z siebie dumna?
Dziewczyna oniemiała, a kot kontynuował.
-Widzisz te drzwi? Otwórz i zobaczysz. W pierwszym to historia jak byś nie zajmowałaś się tylko pracą. Zapach, ciepło i rodzina.
Rudowłosa zajrzała. Nie było tam nikogo, choć pokój był przygotowany na gości.
-Brakuje ludzi – cichutko odezwała się spoglądając na kota
-Tak, bo nikt ich nie zaprosił. A w drugich drzwiach jest co obecnie stworzyłaś.
W drugim pomieszczeniu siedziała skulona nad komputerem dziewczyna. A jej twarzy nie było emocji a w pokoju panował mrok i zimno.
-To ja?- szepnęła
- A jak myślisz? Ale nie jesteś sama, rozejrzyj się w koło są tacy sami ludzie, którzy zapomnieli, ze święta to głownie czas dla bliskich.
Dopiero wtedy zauważyła obok siebie wysokiego bruneta który, również stał z czarnym kotem naprzeciw dwojga drzwi.
-Ten chłopak z drugiego oddziału, czyli on też wziął zmianę. Widzi mnie? A właśnie czym jesteś?
-Zauważy. Ty też go nie widziałaś na początku. A ja - twoim duchowym zwierzęciem.
W jednym momencie wszystko się rozpłynęło, rudowłosa znów stała na balkonie, już z całkowicie wypalonym papierosem. Rzuciła go w kąt i biegiem udała się do windy. Gdy otworzyły się drzwi dostrzegła sylwetkę mężczyzny.
-Cześć jestem Aleksander, też ciekawie obchodzisz święta. To co może kawa i pogadamy?
Zaskoczona uśmiechnęła się w odpowiedzi i wyciągnęła dłoń
-Wiktoria, jasne zawsze z kimś raźniej.
(…)

[3] [6] [7]
"Magia wigilii"
Mijała kolejna godzina. Od dwóch lat brała zmianę w wigilię. Rodzice mieszkali daleko, a przyjaciele zajęci byli sobą. Poprawiła rudy kosmyk, który wyślizgnął się z kucyka. Zbliżała się powoli jedenasta. Wstała od biurka, przy okazji ściemniając ekran komputera. Podeszła do drzwi balkonowych, w głowie zawitał plan zapalenia papierosa. Nie paliła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3][4][6]

Komisarz Bogdan Stec spędzał wigilijny wieczór na komisariacie. Lubił swoją pracę i miał tutaj nawet własną choinkę, lecz zamiast bombek wisiały na niej zdjęcia zaginionych osób.
Komisarz będąc małym chłopcem chciał być jak detektyw Columbo, lecz teraz, w połowie drogi do emerytury miał świadomość że jego kariera jest szara i brakuje w niej większych dokonań.. Nie był naiwny i wiedział, że nic się nie zmieni. Równie dobrze mógłby w święta włączyć telewizor wierząc, że tym razem Kevin nie zostanie sam w domu, bo jego budzik zadzwoni i zdąży z rodziną na samolot. Akurat!

-Panie władzo czy to konieczne? Jest wigilia!

Stec wyrwany z zamyślenia spojrzał na mężczyznę w kajdankach. Komisariat świecił pustkami, więc komisarz zajmował się sprawą, którą normalnie załatwiłby posterunkowy.
Zatrzymany Waldemar Gąska, lat 45, podejrzany o kradzież jodły z lasu, drobnostka, brak informacji o mężczyźnie w systemie, niekarany. Komisarz wrzucił jeszcze w komputer skan odcisków palców, system przeżuł dane, monitor zamrugał, a Stec zamarł. Linie papilarne w pełni zgodne z odciskami zabezpieczonymi w sprawie 202/2014r. Numer tej sprawy śnił się komisarzowi po nocach. Morderstwo dwojga młodych rodziców i porwanie ich czteroletniej córeczki. Justysia, tak nazywała się ta dziewczynka, jej zdjęcie od pięciu lat pełniło rolę gwiazdki na choince komisarza Steca.

Spojrzenia mężczyzn się spotkały i Gąska zrozumiał, że Stec już wie...
Cichą noc przeszył zwierzęcy ryk.
Rzucili się na siebie równocześnie

[3][4][6]

Komisarz Bogdan Stec spędzał wigilijny wieczór na komisariacie. Lubił swoją pracę i miał tutaj nawet własną choinkę, lecz zamiast bombek wisiały na niej zdjęcia zaginionych osób.
Komisarz będąc małym chłopcem chciał być jak detektyw Columbo, lecz teraz, w połowie drogi do emerytury miał świadomość że jego kariera jest szara i brakuje w niej większych dokonań.....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [6] [2]
Mira niechętnie skubała pierogi. Była zawiedziona, że w ten wyjątkowy dzień, na dworze, zamiast śniegu, jest błoto.
- Dobrze już, dobrze - powiedziała Anna. - Już kończymy.
Dziewczynka od razu podniosła głowę i z nadzieją w oczach spojrzała na babkę.
- Prezenty? - spytała.
- A może św. Mikołaj nie dotarł pod naszą choinkę? - rzucił żartobliwie Andrzej.
- Pójdę sprawdzić - ożywiła się Mira i pobiegła do salonu.
W tym czasie Magda zebrała talerze i udała się do kuchni. Adrian nie rwał się do pomocy żonie, więc ta zasugerowała, by sprawdził, czy ich córka nie otwarła paczek sama.
- Dobrze, że jesteś tato - powiedziała pełnym emocji głosem dziewczynka. - Musisz pomóc mi szukać prezentów.
Zdziwiony Adrian przebiegł wzrokiem po pokoju. Nigdzie ani śladu paczek. Zbity z tropu obszedł ustrojone drzewko dookoła. Czyżby teściom chciało się tak bawić, chowając wszystkie podarunki, stojące wcześniej pod choinką?
Do salonu zajrzało starsze małżeństwo. Na ich twarzach wymalowało się to samo zaskoczenie, które chwilę wcześniej dało się dostrzec w oczach Adriana. Troje dorosłych spojrzało po sobie niepewnie.
- Tato, patrz! To na pewno ślady Mikołaja! Czemu nie zostawił prezentów?
- Zostawił, spokojnie. Zaraz je znajdziemy - powiedział nieobecnym głosem Adrian przyglądając się brudowi rozprowadzonemu od drzewka aż do kominka. Wyglądało to na celowe działanie.
- Magda! - zawołał żonę. - Chodź tutaj!
Nie doczekał się jednak reakcji. Zawołał jeszcze raz. Bezskutecznie. Poszedł więc sprawdzić, dlaczego kobieta nie odpowiada.
Zbliżając się do kuchni, dopadły go wspomnienia sprzed dokładnie sześciu lat. Bardzo nieprzyjemne, wzbudziły w nim jedynie jeszcze większy niepokój.
Zamarł w bezruchu. W pomieszczeniu stała zakneblowana Magda, a za nią Mikołaj. Koszmar powrócił.
Finezyjnie zaplanowany powrót. Zachowanie dostosowane do okoliczności. Mikołaj wyglądał niepokojąco w czerwonym stroju i z doczepioną brodą. Z jego ust wydobyły się tylko dwa słowa:
- Witaj ponownie.

[8] [6] [2]
Mira niechętnie skubała pierogi. Była zawiedziona, że w ten wyjątkowy dzień, na dworze, zamiast śniegu, jest błoto.
- Dobrze już, dobrze - powiedziała Anna. - Już kończymy.
Dziewczynka od razu podniosła głowę i z nadzieją w oczach spojrzała na babkę.
- Prezenty? - spytała.
- A może św. Mikołaj nie dotarł pod naszą choinkę? - rzucił żartobliwie Andrzej.
- Pójdę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

DROGA DO PANA BOGA
Wezwał do siebie Bóg dwóch ludzi z ziemskiego padołu.
Jednego zabrał z ulicy, drugiego od Wigilijnego stołu.
I szedł na rozmowę z Bogiem żebrak ubogi, krwią ociekały mu bose nogi.
Tuż obok niego drogę brukową przemierzał pan, co powozem do celu zmierzał.
-Podwieź mnie wielmożny panie i okaż mi w święta trochę litości.
-Nie mam czasu nędzarzom okazywać grzeczności.
I jednym uderzeniem konia pogoni, a drugim po wyciągniętej biedaka dłoni.
-Ciężkie było moje życie żebracze i smutna była ma dola, ale Bóg wzywa mnie do siebie, bo taka jest jego wola.
Bogacz zmęczony podróżą stanął na chwilę na odpoczynek, zjadł dwa karpie, bochenek chleba i trzy porcje pieczonych szynek.
Głodny stanąć przed Bogiem, jakaż to byłaby gafa, gdyby żołądek wydawał dźwięki, niczym grająca szafa.
-Daj dobry panie, choć kromkę chleba, bo przed nami jeszcze długa droga do nieba. Rzekł biedak do ucztującego.
-Ty do nieba ? Wykluczone!
-Niebo jest białe jak moja sypialnia, a dla takich jak ty, obdartusów potrzebna jest pralnia.
I rzuciwszy resztki strawy psu, co z lasu wyszedł wygłodzony, pojechał dalej drogą bogacz zadowolony.
A biedak ze strumienia napiwszy się wody, poczuł w sobie moc, jakby znów był młody i ruszył dalej niestrudzony.
I tak stanęli obaj na rozgałęzieniu drogi, wielki bogacz i ubogi.
Biedny poszedł w lewą stronę, nie namyślawszy się ani chwili, przecież to Bóg mnie wezwał i każda droga do niego prowadzi.
Bogacz w prawo się skierował, bo urazę w sercu chował, że nie może w jednym niebie być z biedakiem obok siebie.
I stanęli w końcu przed obliczem Pana.
Przed jednym są drzwi a przed drugim ognia ściana.
-Jeden z was do nieba wejdzie tryumfalnie, drugi w ogniu piekielnym skończy żywot marnie.
-Więc przedstawcie mi teraz moje drogie sługi, wasze ziemskie dla mnie i innych zasługi.
-Mam piękny zamek i pobożne obrazy, budowałem kościoły i dawałem na tacę, jak chcesz Boże w złocie ci zapłacę.
Biedny głowę spuścił przed Bogiem w pokorze.
-Ja oprócz modlitwy, nic nie miałem Boże.
Pan wysłuchał obu i chwilę pomyślał. Potem podszedł i przytulił jednego do siebie.
-Ty pójdziesz zemną, będziesz mieszkał w niebie.
Grzesznika zaraz diabli porwali, bo nad jego grzesznym życiem długo harowali.
Bóg nie wyjawił, gdzie są teraz ich dusze, jedno życie ma wieczne a drugie katusze.
Niech każdy się zastanowi czy postępuje właściwie i ma czyste sumienie, czy kiedy stanie przed Panem, zasłuży na przytulenie!

DROGA DO PANA BOGA
Wezwał do siebie Bóg dwóch ludzi z ziemskiego padołu.
Jednego zabrał z ulicy, drugiego od Wigilijnego stołu.
I szedł na rozmowę z Bogiem żebrak ubogi, krwią ociekały mu bose nogi.
Tuż obok niego drogę brukową przemierzał pan, co powozem do celu zmierzał.
-Podwieź mnie wielmożny panie i okaż mi w święta trochę litości.
-Nie mam czasu nędzarzom okazywać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] W ubiegłym roku pierwszy raz organizowaliśmy u nas Wigilię – w naszym nowym domu, w którym mieszkaliśmy niecały miesiąc. Kiedyś myślałam, że organizacja jakiegokolwiek spotkania to nic trudnego, jednak przygotowania do świąt były zupełnie inne. Były magiczne ale zapewne dlatego, że niby jak co roku obchodzimy tę samą pamiątkę i zazwyczaj w podobnym gronie, jedząc podobne potrawy to jednak znów zależy nam na jakości tego spotkania. Dlatego chcieliśmy, aby na czas doszły krzesła, które tak długo wybieraliśmy, gdyż nie mogliśmy się zdecydować na żadne spośród tylu oraz naczynia porcelanowe w których podamy pokarmy. Staraliśmy się również ładnie ozdobić pokój wigilijny ale pojawił się problem z drzewkiem choinkowym.

Mój Mąż wykazał wielki spokój oraz poczucie humoru, dzięki czemu poczułam się pewniej. Zamiast zakupionej choinki stworzyłam sama drzewko z przydomowych gałęzi różnych iglastych drzew, umieszczając je w doniczce i wieszając na nich bombki oraz pierniki.

Rodzinnie podzieliliśmy się obowiązkami i prawdę mówiąc miałam najmniej obowiązków związanych z gotowaniem z racji mojego błogosławionego stanu a także chyba mniejszych umiejętności.

Od południa oczekiwaliśmy na gości. Piersi pojawili się rodzice męża, którego Mama pomogła mi co nieco w przygotowaniach. Następnie przyjechali brat i ciocia Męża. Zaś jako ostatni pojawili się moi Rodzice wraz z siostrą.

Przez cały czas było bardzo miło, gościom smakowały potrawy a rozmowy trwały cały czas.
Ja pełniłam rolę gospodyni domowej dbającej o to, by wszystko zostało podane każdemu i na czas. Moja Mama podśmiewywała się ze mnie i nakłaniała mnie, abym wreszcie usiadła ale to nie takie proste…
Gdy odwoziliśmy moich Rodziców, Mama wyraziła smutek dotyczący tego, że nie śpiewaliśmy kolęd a na moje pytanie dlaczego nie rozpoczęła sama śpiewać stwierdziła z humorem, że nie mogła zdecydować którą.

W tym roku Mama patrzy na Nas z góry, nie będzie Jej obok. Będzie nowy członek Rodziny, półroczny Sebastian.

[9] W ubiegłym roku pierwszy raz organizowaliśmy u nas Wigilię – w naszym nowym domu, w którym mieszkaliśmy niecały miesiąc. Kiedyś myślałam, że organizacja jakiegokolwiek spotkania to nic trudnego, jednak przygotowania do świąt były zupełnie inne. Były magiczne ale zapewne dlatego, że niby jak co roku obchodzimy tę samą pamiątkę i zazwyczaj w podobnym gronie, jedząc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [6] [3]

Zacznę od tego, iż nienawidzę świąt. Tak, tak, wiem - święta to czas miłości i radości, czas rodziny. Idea niby piękna, ale gdybyście mieli rodzinę, taką jak moja, też byście narzekali. Bo święta u mnie to zwykły cyrk, istne wariactwo.

Gadanie o tym, że się zbliżają zaczynają się już w drodze powrotnej ze cmentarzy w dniu 1 listopada. Potem następuje czas wielkiego sprzątania. Umęczona po robocie matka wpada do domu i od progu krzyczy, by odsuwać meble, zwijać dywany czy polerować płytki. Porządki te trwają, na dobrą sprawę do samej Wigilii, bo niby jak wtedy nie umyć - po raz setny - podłogi czy nie zetrzeć kurzy.

To jednak nic. Najgorsza jest kolacja wigilijna. Dziadek, który przez cały rok zemści na księży i nie przekracza progu kościoła, z namaszczeniem bierze do rąk Biblię i niczym apostoł odczytuje jej fragment. Babka jest wówczas z niego tak dumna, że aż puchnie, a gdy skończy… klaszcze. Potem następuje czas serdecznych życzeń. Nie no, żartuję. Wujek jak zawsze będzie życzył mi, żebym nie została starą panną, choć sam ma ponad 30 lat i nikt nigdy nie widział go z dziewczyną. Ojciec, bym jak najszybciej znalazła pracę – zawsze to jedna gęba do karmienia mniej. Jedynie życzenia brata mi się podobają i mam nadzieję, że się kiedyś na prawdę spełnią i nie będziemy tacy, jak nasi starzy. Gdy już wszyscy mnie wyściskają, a ciotki zostawią na mnie tony pudru i szminek, można zacząć jeść. Na początek, rzecz jasna, barszcz i uszka. Ciotka Irenka będzie znów je chwalić, jakie to niby pyszne wyszły, choć jestem pewna, że jak co roku widziała w koszu opakowanie po mrożonkach. Karp pewnie znów będzie zalatywał mułem, a sałatka wujka Cześka dosłownie ociekać majonezem. I choć na co dzień, każdy psioczy na drugiego. Obmawia. Dogryza i się śmieje. Dziś wszyscy będą się głupio szczerzyć do siebie i udawać, jak to się bardzo kochają…

I tak co roku!

Ech, muszę kończyć. Matka mnie woła, bo właśnie dojrzeli pierwszą gwiazdkę. Przedstawienie czas zacząć! :D

[7] [6] [3]

Zacznę od tego, iż nienawidzę świąt. Tak, tak, wiem - święta to czas miłości i radości, czas rodziny. Idea niby piękna, ale gdybyście mieli rodzinę, taką jak moja, też byście narzekali. Bo święta u mnie to zwykły cyrk, istne wariactwo.

Gadanie o tym, że się zbliżają zaczynają się już w drodze powrotnej ze cmentarzy w dniu 1 listopada. Potem następuje czas...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1][2][3]
Tak się cieszyłam! Wyobrażałam sobie gigantyczną choinkę przystrojoną niebieskimi bombkami i girlandami. Nie! Jednak srebrnymi! Srebrne będą bardziej eleganckie.
Wyobrażałam sobie piękny dębowy stół z haftowanym obrusem, gdzieniegdzie rzucone gałązki świerku. Taki artystyczny nieład. Piękna zastawa, wypolerowane kieliszki do wina. Świeczniki kupione w desie. Barszcz z uszkami.
To pierwsza Wigilia w naszym domu. Budowaliśmy go kilka lat, dobierając każdy detal. Wigilia w komplecie: my z mężem, córki z mężami i wnuki. No i nasi seniorzy.
Oczami wyobraźni widziałam nas zgromadzonych przy stole, odświętnie ubranych, radosnych. Pod choinką sterta prezentów.
Od rana zajęłam się przygotowaniami.
Nagle dzwonek.
- Ki diabeł? - spojrzałam na zegarek - na dzieci za wcześnie.
Podeszłam do drzwi i otworzyłam je z wahaniem.
Na ganku stali synowie siostry mojej mamy z żonami i dziećmi. Dosłownie skóra mi ścierpła na grzbiecie. Przez wiele lat przyjeżdżali do moich rodziców. Siedzieli u nich po trzy tygodnie oczekując, że gospodarze będą im usługiwać. Dopiero po entej wizycie i karczemnej awanturze, kiedy moja mama postawiła się, wyjechali i nie było ich. Ku naszemu zadowoleniu aż do dzisiaj.
- Cześć kochana - rzucił jeden z kuzynów - Dowiedzieliśmy się, że wprowadziliście się do nowego domu i postanowiliśmy zrobić wam niespodziankę i przyjechać do Was na święta. Rodzina powinna trzymać się razem. Chyba nie nosicie już urazy za tamten incydent. W końcu gość w dom, bóg w dom.
Nieproszeni goście wpasowali się do holu.
Kuzyn spojrzał na stół.
- O kochana, trzeba dostawić drugi...
Nie jesteśmy asertywni.
Nie wyrzuciliśmy ich.
Wigilia stała się wielkim koszmarem. Choinka o mało nie spłonęła. Kuzynka potrzaskała mi część zastawy. Zajęto naszą sypialnię i prywatną łazienkę. W lodówce po świętach było tylko swiatlo, a my nie umieliśmy się postawić.
Wyjechali tydzień po nowym roku zapowiadając się na wakacje... Nie wiem czy to przeżyjemy. Może trzeba będzie sprzedać dom...

[1][2][3]
Tak się cieszyłam! Wyobrażałam sobie gigantyczną choinkę przystrojoną niebieskimi bombkami i girlandami. Nie! Jednak srebrnymi! Srebrne będą bardziej eleganckie.
Wyobrażałam sobie piękny dębowy stół z haftowanym obrusem, gdzieniegdzie rzucone gałązki świerku. Taki artystyczny nieład. Piękna zastawa, wypolerowane kieliszki do wina. Świeczniki kupione w desie....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6] [8] [2]

Od rana byłam jakoś podenerwowana. Czułam, że wydarzy się coś niedobrego. A przecież to Wigilia! Trzeba się cieszyć w tym pięknym dniu... Zresztą z czego miałam się cieszyć, skoro tydzień temu straciłam pracę. Okazało się, że moje obawy były zasadne - mój narzeczony wybrał sobie wręcz idealny moment, aby powiadomić mnie, że nie jest gotowy na ślub i odchodzi. Mieliśmy spędzić tą Wigilię we dwoje, miało być tak pięknie...
Ale los czasami płata nam figle. Postanowiłam, że już nigdy nie będę lubić Świąt. Ryczałam w poduszkę i użalałam się nad sobą w ten piękny wigilijny wieczór.
W końcu zgłodniałam i postanowiłam na szybko sobie coś uszykować. Jednak krojenie warzyw ostrym nożem skończyło się wizytą w szpitalu... Przecięłam sobie palec. Po wyjściu z gabinetu lekarskiego nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Rodzina mieszka tak daleko, a ja w Wigilię zostanę sama. Nie wiem jakim cudem znalazłam się na oddziale dziecięcym. Zapatrzyłam się przez okno i łzy znów zaczęły lecieć.
- Bardzo Panią boli? - usłyszałam za sobą dziecięcy głosik. Odwróciłam się i zobaczyłam kilkuletnią złotowłosą dziewczynkę.
- Nie, kochanie. Nic mi nie jest. - próbowałam się uśmiechnąć.
- Mam pomysł, zapraszam na naszą Wigilię! Dziś nikt nie może być sam. - uśmiechnęła się mała, po czym zaciągnęła mnie do sali, gdzie na podłodze siedziało kilkoro maluchów z rodzicami.
To była najpiękniejsza Wigilia w moim życiu. Poznałam tyle cudownych dzieci, które pragną jedynie zdrowia. Odrzuciłam na bok wszystkie swoje smutki i cieszyłam się tymi pięknymi chwilami. Tamtego dnia zrozumiałam, że życie jest za krótkie, żeby zanadto się wszystkim przejmować. Te dzieciaki, mimo choroby, nauczyły mnie radości życia. Już na zawsze pozostaną ze mną te chwile, a ja dziś cieszę się z każdej drobnostki.
A co ciekawe, do dziś jestem wolontariuszką na tym oddziale. I wiecie co? Uwielbiam to zajęcie!

[6] [8] [2]

Od rana byłam jakoś podenerwowana. Czułam, że wydarzy się coś niedobrego. A przecież to Wigilia! Trzeba się cieszyć w tym pięknym dniu... Zresztą z czego miałam się cieszyć, skoro tydzień temu straciłam pracę. Okazało się, że moje obawy były zasadne - mój narzeczony wybrał sobie wręcz idealny moment, aby powiadomić mnie, że nie jest gotowy na ślub i odchodzi....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[5] [6] [7]
Smutna świąteczna tradycja.
"Na katowickim dworcu kolejowym zorganizowano Wigilię dla bezdomnych i samotnych, w której wzięło udział ponad 200 osób." "Podopieczni Ośrodka Pomocy Społecznej w ... usiedli przy wspólnym wigilijnym stole."... Jak co roku w mediach usłyszymy podobne informacje. Przez chwilę poczułem się bezdomnym. Poszperałem w Internecie. Tak, oferta jest szeroka, Wigilii dla bezdomnych i samotnych nie brakuje! 20, 21, 22 grudnia... Dlaczego tak wcześnie, dlaczego nie ma takich spotkań 24 grudnia, kiedy większość z nas postawi na stole pusty talerz? Piękny, nic nie kosztujący gest, uspokojenie sumienia, tradycja. Nie, nie postawię pustego talerza. Przecież ci wszyscy bezdomni i samotni mieli już swoją Wigilię wcześniej i na pewno nikt z nich nie zapuka do moich drzwi. Przecież nikt z nich i tak się nie odważy przyjść i zakłócić mój świąteczny spokój. Merry christmas everyone!

[5] [6] [7]
Smutna świąteczna tradycja.
"Na katowickim dworcu kolejowym zorganizowano Wigilię dla bezdomnych i samotnych, w której wzięło udział ponad 200 osób." "Podopieczni Ośrodka Pomocy Społecznej w ... usiedli przy wspólnym wigilijnym stole."... Jak co roku w mediach usłyszymy podobne informacje. Przez chwilę poczułem się bezdomnym. Poszperałem w Internecie. Tak,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[10], [5], [6]
To miały być nasze pierwsze Święta u babci. Rodzice nie chcieli zostawiać jej samej po nagłej śmierci dziadka, a ona nalegała, aby Wigilię spędzić u niej-na mazurskiej wsi, z dala od cywilizacji pośród zasypanych śniegiem pól i skutym lodem jezior. Droga do babci była długa, jednak czego nie robi się dla rodziny? W dzień Wigilii, mama krzątała się w kuchni i lepiła pierogi, my zaś nieco znudzeni biegaliśmy po dużym, piętrowym domu. Pierwsze piętro było od dawna niezamieszkane, było tam więc wiele miejsca do naszych dziecięcych zabaw. Wieczorem, tradycyjnie usiedliśmy przy odświętnie nakrytym stole i składaliśmy sobie życzenia, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Tata wstał i otwarł je na oścież. Na śniegu nie było widać żadnych śladów, mimo to pukanie powtórzyło się jeszcze czterokrotnie. Przerażeni spoglądaliśmy na babcię, która w najlepsze zajadała się makowcem. Nagle dobiegły nas dziwne dźwięki z góry. Cała nasza czwórka spojrzała pytająco na staruszkę.
-To tylko dziadek, nie przejmujcie się, za chwilę się uspokoi. Lubi sobie tak ze mnie żartować! -powiedziała spokojnie babcia.
Jej słowa wywołały w nas jednak jeszcze większą panikę, niż sam dziki łoskot, dobiegający z pozbawionych mebli pokoi. Przecież dziadek nie żył od ponad pół roku! Po chwili usłyszeliśmy jak ktoś schodzi po szerokich, drewnianych schodach. Kroki były stawiane z ogromnym wysiłkiem. Przytuliłam się do mamy z jednej strony, a mój brat z drugiej.
- Co tu się dzieje? – wyjąkał przerażony tata.
- Pewnie dziadek po prostu nie chce być sam, w taki dzień jak dziś- stwierdziła lakonicznie babcia. Odwiedza mnie czasem, zapomniałam wam powiedzieć.
Kroki dało się słyszeć coraz bliżej drzwi do salonu. W pewnym momencie ktoś nacisnął klamkę i drzwi otwarły się na oścież. Po drugiej stronie nie było oczywiście nikogo.
Babcia wstała i ze stoickim spokojem powiedziała:
- Przesadza, zaraz przywołam go do porządku.
Po czym zniknęła w mroku korytarza, zostawiając nas samych przy wigilijnym stole.

[10], [5], [6]
To miały być nasze pierwsze Święta u babci. Rodzice nie chcieli zostawiać jej samej po nagłej śmierci dziadka, a ona nalegała, aby Wigilię spędzić u niej-na mazurskiej wsi, z dala od cywilizacji pośród zasypanych śniegiem pól i skutym lodem jezior. Droga do babci była długa, jednak czego nie robi się dla rodziny? W dzień Wigilii, mama krzątała się w kuchni i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej