Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dom stał na swoim miejscu. Był trwalszy niż rojenia.

Dotychczas tylko ptaki były rozbudzone. Ludzie nie doświadczeni nieszczęściem jeszcze spali.

Nic nie szkodzi, że jesteś o parę lat młodszy. Ale nie brałeś udziału w tym wszystkim, co nas poniżało. Bo uwłaczaliśmy sobie wzajemnie aż nazbyt często.

- Wszędzie, gdzie się zjawimy, jesteśmy prawdziwą plagą.

- Dziecko – powiedział znowu mężczyzna – nikt nie wybiera sobie tego, co się na niego wali. (…) Ale ci, którzy nas obarczają, co z nimi” – myślał Hallstein z niechęcią.

Zesztywniała. Makabryczne, ale Hallstein widział, że ona sztywniała, kiedy mąż ukazał się we drzwiach. Stawało się to jakby automatyczne.

Zostali przyjaciółmi na trwałej bazie i w czasie tak krótkim, że prawie się nie liczył, bo wszystko, co dotyczyło tego niespodziewanego zamącenia wieczornego spokoju, przebiegało w tempie przyprawiającym o zawrót głowy.

Czy powinien krzyknąć tak głośno, by strącić z nieba krople deszczu? Może na taki okrzyk lub coś innego oczekiwał deszcz, który wisiał im nad głową.

[...]
- Każdy z nas coś ma! Zawsze i nieustannie. Obojętne, jak to wygląda, ale jest.
Trudno było na to coś odpowiedzieć, lecz słuchali go z przyjemnością, bo każde z nich z osobna odnajdywało tajemną, małą gwiazdeczkę, ku której spieszyło.