Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znaleziska pokazują nam, że świat duchowy ludzi sprzed kilkuset lat był niezmiernie bogaty. To nie byłem tylko ja i Bóg. To byłem ja, Bóg i mnóstwo różnych stworzeń - widzialnych, ale także niewidzialnych. Dawni uczeni - od Grzegorza Wielkiego zaczynając, a kończąc na naszym współbracie Albercie Wielkim, który w wolnych chwilach jak nie wynajdował substancji światłoczułej albo arszeniku, to zajmował się klasyfikacją smoków - fascynowali się tym światem i tworzyli całe chrześcijańskie bestiariusze. Był to świat ludzi patrzących oczami wyobraźni - tę umiejętność dzisiaj zatraciliśmy - i dostrzegających, że świat jest różnorodny, a świat duchowy jest tak samo godny poznania jak świat fizyczny. Pod tymi fantastycznymi postaciami kryły się rzeczywiste bestie.

W średniowieczu człowiek ochrzczony mógł czerpać z całego bogactwa Kościoła, ale jednocześnie Kościół mógł mieć nad nim kontrolę. Jeżeli ów człowiek działał na swoją niekorzyść, Kościół dawał sobie prawo do czynnego reagowania. To egzemplifikacja tezy: my jesteśmy Kościołem. Jestem członkiem wspólnoty, więc druga osoba może mieć do mnie prawo. Dzisiaj wolimy mówić „ja”, nie „my”. Kościół często niewiele nas obchodzi, dbamy o to, żeby w życiu „się spełniać”.
Tylko czy jeśli zaczniemy staczać się w potępienie, to ktoś o nas zawalczy?