Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Isabelle uważała, że pójście z kimś innym do łóżka to czyste chamstwo wobec partnera. Brak szacunku i bezsensowne zachowanie. Twierdziła, że chwila przyjemności nie jest warta zniszczenia czegoś dużo ważniejszego. Jeśli chcesz być z kimś innym, to po prostu trzeba się rozstać.

(...) mówi się, że lu­dzie, któ­rzy osią­ga­ją ogrom­ne suk­ce­sy w biz­ne­sie, mają w sobie pier­wia­stek psy­cho­pa­ty. To po­zwa­la im nie oglą­dać się na in­nych i przeć do przo­du.

Odkąd oddał le­gi­ty­ma­cję, nie cią­gnę­ło go do ludzi, któ­rzy pra­co­wa­li w służ­bach. Chyba pod­świa­do­mie ich uni­kał, co było jego spo­so­bem ra­dze­nia sobie ze zmia­ną, która nie była do końca jego de­cy­zją. To było tro­chę jak utrzy­my­wa­nie kon­tak­tu z przy­ja­ciół­mi byłej dziew­czy­ny po ze­rwa­niu. Niby do­brze się ga­da­ło, ale to już nie to samo. Prę­dzej czy póź­niej roz­mo­wa ro­bi­ła się nie­zręcz­na, o czymś trze­ba było mil­czeć. Nie­świa­do­mie można było roz­dra­pać ja­kieś rany.

(...) miał okrop­ne uczu­cie, że ktoś mu ko­lo­ru­je świat tę­czo­wy­mi kred­ka­mi. Nie­ste­ty z do­tych­cza­so­we­go do­świad­cze­nia wie­dział, że za­zwy­czaj coś, co wy­da­wa­ło się zbyt dobre, by być praw­dzi­we, oka­zy­wa­ło się wła­śnie wy­dmusz­ką.

Kiedy ludzie decydują się ze sobą być, kupują całość z dobrodziejstwem inwentarza, prawda? Inaczej nie ma sensu chyba zaczynać, jeśli człowiek ma całe życie przepraszać za swoją przeszłość (…).

Czasem dopiero obecność drugiego człowieka uświadamia ci, jak bardzo jesteś samotny.

Gdyby są­dzić ludzi po tym, jak mówi się o nich na po­grze­bach, świat byłby pełen kan­dy­da­tów do po­ko­jo­wej na­gro­dy Nobla.

To, co słusz­ne, nie za­wsze było tym, co dobre. Już bar­dzo dawno prze­stał wi­dzieć świat w czarno-​białych bar­wach.

Nie ro­dzi­my się zło­dzie­ja­mi, gwał­ci­cie­la­mi czy mor­der­ca­mi. Do­ko­nu­je­my wy­bo­rów. Co­dzien­nie, mi­lio­na wy­bo­rów. A nasze życie to tylko ich wy­pad­ko­wa (...).

Kie­dyś po­wie­dzia­ła, że cza­sa­mi ma od­ruch, żeby nie mówić o swo­ich pro­ble­mach gło­śno, bo do­pie­ro wtedy stają się re­al­ne. Póki są tylko w jej gło­wie, może je wy­pie­rać.

Pe­wien znany pol­ski de­tek­tyw, o któ­re­go po­czy­na­niach nie­raz można było po­czy­tać na por­ta­lach plot­kar­skich, sku­tecz­nie ze­psuł opi­nię całej gru­pie za­wo­do­wej.

(...) naj­czar­niej­sze­go sce­na­riu­sza nie je­ste­śmy sobie w sta­nie nawet wy­obra­zić. Za­wsze może być jesz­cze go­rzej, a ludz­kie zło nie zna gra­nic.

W chwi­lach, kiedy my­ślał, że go­rzej już być nie może, los drwił z niego, po­ka­zu­jąc nowy wy­miar tego, co bez­na­dziej­ne. Dzi­wił się tylko, że cy­nizm, któ­re­go stę­że­nie we krwi rosło z wie­kiem jak zły cho­le­ste­rol, jesz­cze go przed tym nie uchro­nił.

Życie już na­uczy­ło Sau­era na wła­snym przy­kła­dzie, że to, co jest słusz­ne, i to, co spra­wie­dli­we, to nie­ko­niecz­nie to samo.

Uśmiechnął się do siebie albo do tego na górze, w którego przecież nie wierzył. Potrząsnął głową. Łatwo było tak myśleć. Zwalić to wszystko na przeznaczenie czy jakąś większą siłę. Tylko co z jego nieśmiertelną teorią, że człowiek jest panem swojego losu? Nie rodzimy się złodziejami, gwałcicielami czy mordercami. Dokonujemy wyborów. Codziennie, miliona wyborów.

Od tego momentu do przyjazdu patrolu na miejsce wypadku minęło dokładnie siedemnaście minut. Samochód stał pod drzewem, reflektory pozostawały zgaszone, drzwi zamknięte.
Dziewczyny nie było nigdzie.

Kiedy znów nabrała powietrza, rzeczywistość wróciła ze zdwojoną siłą, jakby ktoś właśnie dał jej w twarz.
Miała dwadzieścia dwa lata, nie czas jeszcze umierać.