Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze jest jakieś jutro, na które warto czekać.

Czasami ludzie szukają daleko tego, co jest blisko.

Czasami leżał nocą w łóżku z rękami założonymi pod głowę, patrzył w sufit, lecz zamiast niego widział falujący na wietrze kosmyk ciemnych włosów i iskierki migoczące w oczach pielęgniarki.
Bogumiła – powtarzał. – Bogu-miła…
Pragnął o niej zapomnieć, lecz nie potrafił.
Uświadamiał sobie, że dzieli ich przepaść. Ona była panienką z lepszego świata – dobrego domu. Wykształconą i elokwentną. On był tylko zwykłym chłoporobotnikiem.

Czego nie robi się dla propagandy, aby pokazywać w świecie postępy, których nie ma w rzeczywistości?

Najtrudniejsza miłość świata – pokochać istotę zrodzoną ze złego nasienia.

Tętniąca życiem i przeludniona dzielnica ciągle jeszcze bardziej przypominała wieś niźli nowoczesne i wygodne, pierwsze w Polsce w pełni socjalistyczne miasto, jakim chciał widzieć je Stalin. Zamiast oczekiwanego homo socialisticus, ulicami wędrował człowiek odarty z przynależności społecznej – już nie chłop, jeszcze nie robotnik. Błądzący, pełen wątpliwości, szukający Boga bądź uciekający przed Jego głosem. Wtłoczony w sztywne ramy, które nie były dlań zrobione na miarę.

Jesteśmy najbardziej okrutnymi stworzeniami świata. Zabijamy z premedytacją. Zwierzęta tak nie robią.

Zawsze jest jakieś jutro, na które warto czekać.
I wierzę, że to jutro niebawem nadejdzie.

Nie ma co się martwić na zapas, Julciu. Nie naprawimy świata. Ale póki żyjemy, trzeba się cieszyć z każdego drobiazgu.

Co robić, Boże? Co robić? – jęczał w myślach, spoglądając w pochmurne niebo. Jakże mam rzucić to wszystko? Jak zostawić rodzinę, dom i przemocą wydartą ojcowiznę?