Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mama kazała mi natychmiast zaprzestać tej radości. Jak gdyby radość można było puszczać i zatrzymywać na życzenie. Czy u dorosłych dzieje się coś podobnego z kochaniem?

- Czym różnią się ludzie?
- Są czarni, biali, czerwoni i żółci; poza tym bez różnic, jak przypuszczam.

Czy nigdy nie potrafimy się wczuć w drugich? Z tego wynikałoby, że jest się stale, stale i zupełnie samotnym...

Często ze sobą rozmawiam. Mamy nawet różne poglądy. My - to znaczy ja i moje ja.

Żyć trzeba zawsze z innymi, a nie przeciwko nim.

Rodzina - to osobnicy, których mogę (lecz absolutnie nie muszę) szanować lub lubić; wydaje mi się, że bez skrupułów mogłabym się od nich odwrócić, gdyby na szacunek lub miłość nie zasługiwali. Obcych można miłować nawet bardziej. Obcym też łatwiej się wybacza... Dlaczego?

Kocham - to znaczy, że kocham, i nie ma tu miejsca na takie słowa jak: bardzo, trochę, głęboko... Są jednak nagłe, strome i wysokie iglice w tej stałej prostej kochania.