Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W życiu trzeba czasem dokonać trudnych wyborów i robić po prostu to, co uważa się za najważniejsze.

Głównym kryterium oceny jest zawsze to, czy ktoś nie jest krzywdzony. Każdy z nasz ma swój własny kompas moralny i granice kompromisu, gdzie kończy się nasza władza.

Prędzej czy później wszyscy robimy to samo, co nasi rodzice, bez względu na to, jak bardzo ich krytykujemy. Bo tak naprawdę jesteśmy tylko ludźmi i mamy takie same słabości, popełniamy te same albo bardzo podobne błędy. I uczymy się wtedy wybaczania i nieosądzania nikogo pochopnie. każde z twoich dzieci popełni w końcu błędy podobne do twoich. Taka już jest ludzka natura. Dlaczego miałby sądzić ciebie tak surowo? Zawsze w końcu okazuje się, że tylko głupota ludzka i miłosierdzie boskie nie znają granic. Kto wie czy Phillip sam nie podejmie pewnego dnia takiej samej decyzji? gdy miałaś sześćdziesiąt lat, zrobiłaś to samo, co ja kiedyś, gdy byłam dużo młodsza. Może pewnego dnia Phillip zrozumie, że nie jesteś hipokrytką, tylko człowiekiem, takim jak on.

Najlepszą połową odwagi jest dyskrecja.

(...)czasami trudno uchylić drzwi do życia własnych dzieci - można tylko czekać na zaproszenie.

Chcemy,żeby rodzice byli idealni i spełnili wszystkie nasze oczekiwania.Dzieci oczekują,że przebaczymy im wszystkie błędy,ale one nie zamierzają wybaczać nam niczego.

Nigdy nie widzimy błędów, które popełniamy, choć inni widzą je z daleka. Nie zdajemy sobie sprawy, jak nieumyślnie ranimy innych.

Bywamy ślepi na rzeczy, które dzieją się obok nas, nawet pod naszym dachem.

Życie to obraz z wielu odcieni szarości, że czasami trzeba iść na ustępstwa. Nie osądzać i czuć dzieci, że najważniejsze to wybaczać. Nie nosić długo urazy wobec tych, którzy skrzywdzili lub zawiedli.

Często łapiemy się na robieniu rzeczy, co do których zarzekaliśmy się, że nigdy się do nich nie zniżymy. I jak na ironie, tym większe prawdopodobieństwo, jeśli jest to coś, za co potępia się własnych rodziców. Wtedy wszystko dzieje się szybciej.

Dorosłość objawia się tym,że potrafimy przyjąć naszych rodziców takich,jakimi są.Szkoda,że większość z nas nigdy w tym sensie nie dorasta.