Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczęło się od samotności -mówi Hikari. - Mogłam jeść i w ogóle nie czuć smaku, płakać i nie czuć smutku, spać i nadal czuć zmęczenie. Nie podobało mi się już to, co podobało mi się wcześniej, nie pragnęłam tego, czego pragnęłam śniej. Rozmywałam się, aż miałam wrażenie, że całkiem się zatarłam. Byłam małym elementem tła, którego zniknięcia nikt by nie zauważył. I choć nigdy nie czułam się bardziej pusta, za każdym razem, gdy wstawałam z łóżka, miałam wrażenie, że tonę. Gapiłam się na zegar, na przesuwające się wskazówki, i miałam ochotę go zniszczyć. - Przybliża dłoń do blizn po cięciach. Wygląda, jakby chciała się rozpłakać, ale nie pamiętała, jak to zrobić. - Dzięki Bogu, że wy wszyscy też nienawidzicie czasu, Sam. Odkąd pamiętam, życzyłam mu śmierci.