Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nastolatki potrafią iść naprzód. Pewnie za mało jest w ich życiu przeszłości, w której mogliby tkwić.

Powinienem tu zdementować pogłoski, że niewidomi słyszą więcej. To nieprawda. My po prostu słyszymy inaczej, szukamy słuchem innych informacji niż
ludzie, którzy widzą. Wyłapujemy dźwięki pasujące do obrazów, które spodziewalibyśmy się zobaczyć, takie jak uśmiech sugerowany przez ton głosu albo usta pełne suchych liści zebranych na placu zabaw przez kilkulatka, mówiącego teraz w szczególny, zduszony sposób. Niewidomi słuchają tak, jak widzący patrzą. Szkoda, że obrazy nie zawsze są wyraźnie słyszalne.

Losowi jest wszystko jedno, więc łatwiej jest zwalić winę na niego, niż brać ją na siebie.

Nasz trener mówił o potrzebie otwartej komunikacji w małżeństwie. O tym, że należy ustalać odpowiednie priorytety i ze rozmowa jest podstawą związku. Mówił o aktywnym słuchaniu...

Choć tracę niewiele, każda zmiana robi wielką różnicę. Wielką. Na tym polega ironia. Im mniej mamy, tym więcej mamy do stracenia.

Wszystko ma swoje martwe strefy. Nawet na całkowicie zdrowym oku znajduje się ślepa plamka, miejsce, w którym nerw wzrokowy łączy się z siatkówką. Martwe strefy rodzicielstwa są niezliczone. Mnożą się z każdą godziną i definiują nasz osobliwy taniec w roli matki lub ojca.

W chwilach największej bezbronności rzeczywistość karze nas swoją
banalnością.

Czasami dobrze jest przekazać kontrolę komuś innemu. Czasami miło jest zdać
się na mądrość i doświadczenie innych ludzi i uniknąć odpowiedzialności za trudne
decyzje.

Kiedy nie mamy
nad czymś kontroli, wymyślamy mechanizmy. Rytuały, przesądy i gesty oswajające
naszą bezradność, ograniczające nasz strach.