Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest po prostu naiwnością sądzić, że +świat coś zrobi+, zanim zostaną naruszone najskrajniejsze granice jego odporności moralnej. Długa jest lista społeczeństw, które na własnej skórze doświadczyły tej naiwności, a Bośniacy są po prostu kolejną – nie ostatnią – pozycją na liście.

Mantra +Nigdy więcej+ już dawno przestała działać (....) +Nigdy więcej+ znaczy tylko tyle, że nigdy więcej Niemcy nie będą zabijać Żydów w Europie w latach 40. XX wieku.

Wszędzie, gdzie żyli Żydzi (.....) istnieli uznani przywódcy żydowscy, i to właśnie oni, niemal bez wyjątku, współdziałali w ten czy inny sposób, z takiej czy innej przyczyny, z nazistami. Cała prawda przedstawia się tak, że gdyby naród żydowski był istotnie niezorganizowany i pozbawiony przywództwa, zapanowałby chaos, a na Żydów spadłby ogrom nieszczęść, ale liczba ofiar z pewnością nie sięgnęłaaby od 4,5 do 6 milionów ludzi".

Równolegle na wniosek USA w Londynie ponownie spotkała się 19 września organizacja użytkowników kanału. W obliczu egipskiego bojkotu obrady skupiły się głównie na nazwie organizacji, a raczej jej skrócie. Proponowania nazwa Cooperaticve Association of Suez Canal Users (Stowarzyszenie Współpracy Użytkowników Kanału Sueskiego - CASU) została odrzucona przez Holendrów gdyż skrót brzmiał zbyt podobnie do casus belli. Zaproponowano więc wierniejszy skrót CASCU, ale zaoponowali z kolei Portugalczycy, gdyż słowo to po portugalsku daje się odczytać jako jądro męskie, i francuzi - gdyż grzmiało po francusku podobnie jak "łamidupa". Stanęło na SCUA (Suez Canal Users Association - Stowarzyszenie Użytkowników Kanału Sueskiego), które z kolei Amerykanie zaczęli natychmiast wymawiać jako - fonetycznie podobne - angielskie slangowe wyrażenie screw ya - czyli "pierdolcie się". Świat dyplomacji bawił się w najlepsze".

Pierwszy kryzys to narastający bunt Palestyńczyków we wschodniej Jerozolimie. Iskrą była groźba eksmisji czterech rodzin z domów, które przed zajęciem w 1948 roku Szejk Dżarra przez Jordanię należały do Żydów. Ich mieszkańcy to potomkowie arabskich uchodźców, którym prawo izraelskie nie daje jednak, inaczej niż Żydom, możliwości rewindykacji utraconej własności.".

Drugi kryzys to bunt arabskich obywateli Izraela. Państwo zaniedbało potrzeby ich społeczności, w której szerzy się bieda i zorganizowana przestępczość, a faktyczna dyskryminacja ogranicza reprezentację Arabów w strukturach państwa i ich szanse na kariery zawodowe. Zarazem jednak w niedawnych wyborach osiągnęli oni spektakularny sukces. Po raz pierwszy oba zwalczające się żydowskie bloki usiłowały nakłonić partię związanych z Hamasem fundamentalistów islamskich Raam, by poparła ich koalicję. Zarazem od kilku tygodni trwały zamieszki na tle nierówności społecznych w mieszanych miastach, jak Jaffa i Akra. Gdy Hamas zaatakował w Lod i kilku innych miejscowościach, nieniepokojona dotąd przez policję arabska mafia ruszyła dla odmiany rabować Żydów, nie Arabów.".

Trzeci to kryzys palestyńskich struktur politycznych. Ambasada USA w Jerozolimie i podpisanie porozumień Abrahamowych pokazały ich polityczną marginalizację na arenie międzynarodowej. odwołanie przez prezydenta Abbasa pierwszych od piętnastu lat palestyńskich wyborów ujawniło całkowitą polityczną niererprezentatywność obecnych władz. Tyczy się to też Hamasu. gdy w odpowiedzi na starcia wokół Al-Aksa Hamas odpalił pierwsze rakiety na Jerozolimę, w tym samym czasie premier Netanjahu zabronił żydowskiemu marszowi przejścia przez arabską część Starego Miasta. premier Izraela chciał uniknąć eskalacji napięcia. Ale sceny uciekających uczestników marszu i ewakuowanego Knesetu, gdy syreny zawyły, były dla Arabów - i palestyńskich, i izraelskich -symbolicznym triumfem i zwycięstwem Hamasu. Hamas odpalając ponad tysiąc rakiet, walczy nie o zwycięstwo nad Izraelem, lecz o tytuł jedynego bojownika arabskiej sprawy. Tego wszystkiego nikt nie zaplanował i nikt nie kontrolował.".

Hipokryzja - jak powiedział La Rochefoucauld - to hołd jaki występek składa cnocie.".