Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciałbym umrzeć na zanik pamięci, w serce wiersza wlewając śmiertelny ołów".

Księżyc nad nami jak migdałowiec strząsa nabrzmiałe owoce, abyśmy gwiazdami mogli wciąż karmić niewyśnione sny".

Spróbuj dotknąć wszystkich błysków horyzontu zagubionych w odległej ciszy, aby poczuć jak z każdej rysy na pniu, odlatują promienie świtu".

W ciszy kamienia słyszę dno ziemi i czuję jak umiera we mnie poezja".

Żyjąc jak więzień z utopii, umieram między wami łagodnie".

Gdy będę daleko (choć zawsze blisko) ze wszystkich ścieżek perłowych wgórz wybiegających z lustra oceanu, pamiętaj o zamyśleniu tego świata, który uronił nam siebie".

Z dźwięków tych barw nad którymi ostrzą się żagle chmur, czas jest jak najgłębsze przeźrocze kosmosu, z którego komety sypią swój sen".

Słucham muzyki roślin, gwizdu huraganu o kolejnym kobiecym imieniu, które może kiedyś stanie się tobą".

W odniesieniu do tych którzy stali się ogniem, tworzymy kształty, rysunki, przedstawienia świata ducha, następując po sobie wolno".

Jestem iskrą niewypowiedzianej obietnicy, w kwiatach twojego snu rodząc się ponownie".

Prawdopodobnie urodzony w południe czekałem na ciebie, w chwili kiedy słońce na ustach akuszerki wypowiedziało niebo".

Jeszcze w kącie staniemy i wypełnimy sobą zdania nigdy niewypowiedziane".

Abym ze wszystkich akrobacji zostawił światu miłość,
jak ślad węglowy w kasie spalonego sklepu Bonanza".